زهرا خداوردی
زمان زيادى نگذشته ، دوره اى كه تمام لذت كودكى بودن در كنار پدربزرگ و مادربزرگ ها و شنيدن قصه هايشان بود، همان شب نشينى هايي كه پر از محبت و حرفهاى زيبا بود، همان هايي كه حتى با يادآورى خاطراتشان هم لبخند بر لب مي آورد.
آن روزگار خبرى از تلويزيون، اينترنت و تلفن هاى همراه هوشمند نبود و تمام اوقات كنار هم بودنها به لحظاتمان رنگ و بوى آرامش مي داد.
با ورود هر تكنولوژى جديد گام به گام از آن روزها فاصله گرفتيم تا جايي كه ديگر بزرگترها محور خانواده نبودند و جاى خود را به تلويزيون ها دادند، هرچقدر بزرگتر ميزان توجه بيشترى را طلب مي كرد؛ آنقد كه بر چيدمان دكوراسيون منازل تاثير گذاشتند و اصلى ترين نقطه خانه را به خود اختصاص دادند.
يواش يواش صحبت ها و تبادل نظر كم و كمتر شد و همه اعضاى خانواده از فرزند كوچكتر تا پدر و مادرها مخاطب يك برنامه يا اخبار قرار گرفتند. اين مسئله براى فرزندان آثار منفى به همراه داشته از جمله اينكه فرزندان از فضاى كودكى خود فاصله گرفتند و ميزان آرامش از آنها سلب مى شود.
البته اينجا ابتداى راه است ورود اينترنت و تلفن هاى هوشمند همراه تبعات بيشترى را به همراه داشته، به طورى كه خانواده جاى خود را به فردگرايى و دوستان مجازى مي دهد.
عدم شناخت و آگاهى از فضاى در دسترس مى تواند صدمات جبران ناپذير فراوانى به بدنه فرهنگ و تربيت فرزندانمان وارد كند.
خانواده ها مي توانند با كمى توجه و دقت ورود هر تكنولوژى جديد را رصد كرده و سواد بهره گيرى از آن را آموخته تا بر تاثیرات منفی آن غلبه كنند. جايگاه خانواده در اين برهه بسيار مهم است كه با مديريت صحيح مي تواند رژيم مناسب مصرف رسانه اى را براى كودكان خود ايجاد كند.