یک زخم و راز یک تفاوت

عصر ایران؛ مصطفی داننده- مهم‌ترین صحنه بعد از گل به خودی «عزیز» مراکشی‌ها،دیدن زخم روی دنده‌های «امید» ایرانی‌ها بود. زخمی که باعث تعویض  ابراهیمی شد اما به دل ما نشست درست مانند برد در جام جهانی.

این زخم نشان داد، بازیکنان ایران برای بدست آوردن دل مردم همه کار می‌کنند. آنها با جان و دل در سن پترزبورگ به میدان رفتند خود را جلوی توپ گذاشتند، زخم برداشتن تا نام ایران در جهان نامدار شود.

بعد از این برد همه در جهان از ایران حرف می‌زدند از برد دقایق آخر با یک گل به خودی.

شاید ما تنها مردمی در جهان باشیم که بعد از یک باخت هم خوشحالی می‌کنیم. جام جهانی قبل مردم بعد از باخت به آرژانتین با گل دقیقه آخر مسی، به خیابان آمدند و جشن و پایکوبی کردند. آنها زحمات فوتبالیست‌های ایرانی در برابر عجوبه‌های آرژانتینی را دیدند. دیدند و تحسین کردند.

مردم تلاش را ببیند حتی اگر حاصل آن شکست هم باشد آن را می‌پذیرند و قبول می‌کنند.

بله، مردم این روزها تلاش‌های فوتبالیست‌های ایرانی را تحت مدیریت کی‌روش می‌بینند و از آن لذت می‌برند. اما همین مردم این نگاه را به سیاستمدارن ایرانی ندارند چون باور ندارند آنها برای حل مشکلات کشور تلاش می‌کنند.

بسیاری از مردم این روزها بر این باور هستند، مسئولان کشور تلاشی برای جابه‌جا شدن کوه مشکلات را نمی‌بینند. این ندیدن مخصوص این دولت، آن مجلس نیست بلکه سال‌هاست، مردم فکر می‌کنند مسئولان کشور چندان به فکر نیستند.

خیلی دور نیست. زمان جنگ هم بر سر مردم موشک می‌بارید هم تحریم‌ها زندگی را سخت کرده بود. هم امنیت نبود هم وسائل اولیه زندگی به سختی به دست می‌آمد. مردم اما پای دولت، مسئولان و کشور خود ایستاده بودند. آنها باور داشتند،  مسئولان برای کشور همه کار می‌کنند. از حقوق خود می‌گذرند اما از منافع مردم دفاع می‌کنند.

آنها می‌دانستند رییس جمهور، نخست وزیر، رییس مجلس و ... درد مردم را می‌فهمند و به خاطر همین پا به پای آنها در بدترین شرایط می‌آمدند و هرجا کشور با مشکل مواجه بود، مردم با حضور خود گره‌ها را باز می‌کردند.

 بعد از خروج آمریکا از برجام کمتر کسی از ظریف انتقاد می‌کند. همه تلاش‌های او برای رسیدن به توافق خوب برای زندگی بهتر مردم را دیدند.

مردم امروز می‌بینند در حالی که آمریکا تمام تلاش خود را کرده است تا زندگی ایرانی‌ها به سخت شکل خود برسد، برخی در داخل به فکر سودهای اقتصادی خود هستند. از خودرو سازهای داخلی تا چیپس و پفک فروش‌های خرده پا.

مردم زخم را ببینند، تلاش‌ها و سلحشوری‌ها را باور کنند، پای کشور خواهند ایستاد حتی اگر لقمه نانی برای خوردن نداشته باشند. مسئله این است که مردم امروز مسئولان کشور را باور ندارند.