عصرایران؛ احسان محمدی- چند وقت پیش تحقیقی می خواندم که نشان می داد 40 درصد از نگرانی های ما هیچ وقت رخ نمی دهند! یعنی قریب به نیمی از موضوعاتی که آرامش مان را می دزدند هرگز رخ نمی دهند اما ما به آنها فکر می کنیم، نگران می شویم و لحظه های زندگی مان را دود می کنیم و به هوا می فرستیم.
شنبه برایم مثل نقاشی کردن روی یک بوم سپید است. هنوز هیچ نقشی روی آن زده نشده و فکر می کنم که در انتهای هفته چه طرحی روی آن خواهد نشست؟ کودک آزاری تازه؟ تصادف یک اتوبوس و کشته شدن چند نفر؟ بالا رفتن قیمت دلار؟ سخنرانی تازه و پرحاشیه و غیرمسئولانه و هزینه زای یک مقام؟ آتش زدن پرچم یک کشور دیگر در مجلس؟ یک تحریم تازه؟ ریزش یک معدن؟ تعطیلی چند استان به خاطر هجوم ریزگردها؟.... چه نقشی؟
در آن تحقیق آمده بود 30 درصد آنچه نگرانش هستیم، اتفاق افتاده است. یعنی به پشت سر تعلق دارد و نمی توان گذشته را تغییر داد. هیچ کس نمی تواند این کار را بکند. 12 درصد نگرانی ها بی مورد است، مانند اینکه دیگران درباره ما چگونه فکر می کنند! 10 درصد نگرانی ها کوچک و بی اهمیت هستند، مانند نگرانی درباره اینکه ناهار چه بخوریم، نگرانی درباره دیر کردن و نگرانی درباره اینکه چه بپوشیم و تنها 8 درصد از آنچه نگرانش هستیم، در واقع اتفاق می افتد.
یک بار دیگر بخوانید! تنها 8 درصد آنچه نگرانش هستیم در واقع اتفاق می افتد! اما ما 92 درصد نگرانی هایی را بر دوش می کشیم که رخ نمی دهند یا مهار آنها از توان فردی ما خارج است. چه اتفاقی افتاده است که ما به مردمی تبدیل شده ایم که مدام منتظر شنیدن خبرهای بد هستیم؟
ذات خبر تشویش و نگرانی است. عموماً اینطور است. اما در کنار آن تکرار اتفاقات بد و تصمیم های غلط و به تلاطم افتادن زندگی ما باعث شده که مدام در تشویش به سر ببریم. انگار هر لحظه آژیر خطری به صدا در می آید و باید آماده فرار کردن به سمت پناه گاه هایی باشیم که از اساس وجود ندارند!
بارها آرزو کرده ام که وقتی یک بخش خبری را از تلویزیون می بینم اعلام کند که امروز خوشبختانه در افغانستان هیچ عملیات انتحاری رخ نداد، در هند سیل نیامد و کسی بی خانمان نشد، در سومالی جنگ قبیله ای رخ نداد، در آمریکا کسی علیه ایران حرف نزد و تهدیدی نکرد و ...
شاید آرزویی کودکانه به نظر برسد اما حقیقت دارد که هر کدام از اخبار بد بالا که ممکن است به صورت مستقیم به زندگی ما مربوط نشود بخشی از آرامش روانی مان را مورد هجوم قرار می دهد و به افرادی مضطرب و در انتظار شنیدن خبرهای تلخ تبدیل می کند.
شما چطور؟ آیا احساس می کنید در هفته ای که پیش روست خبرهای خوب از راه می رسد یا نگران اخبار همه تلخ هستید؟ چرا؟