برای اشک های محترم ترین شوالیه تاریخ!

عصرایران؛ احسان محمدی- اگر کسی او را پوشیده در کت و شلوار رسمی در خیابان ببینید فکر می کند مردی عیالوار است که با آن چشم های نگران به قسط های خانه یا کالج بچه هایش فکر می کند. آرام، با ته ریشی که انگار از بدو تولد آن را دارد، صورتی استخوانی، موهای تُنُکِ مدل سربازی و پوست صورتی روشن باعث شده به او لقب شوالیه رنگ پریده بدهند، یا حتی طفل معصوم. اما همه این معصومیت فقط تا لحظه ای است که توپ به او نرسیده، آن وقت می تواند به آرامی یک مار کبری نیش بزند. به همان اندازه سریع، کوتاه، بی سر و صدا اما دردناک و کُشنده.

حتی قبل از ورود اینستاگرام دنیای فوتبال «اینیستا»ی خودش را داشت. آندرس اینیستا خوان یک ضد ستاره واقعی و خونسرد که دیشب با چشمان اشکبار روی نیمکت ذخیره بارسلونا نشست. شاید در تمام دنیا فقط یک بازیکن فوتبال را بتوان پیدا کرد که بعد از زدن گل پیروزی تیمش در دقیقه 116 فینال جام جهانی به یاد «دنی خارکه» دوست فقیدش- کاپیتان 26 ساله اسپانیول- باشد و لباس زیر تی شرتش را نشان بدهد که روی آن نوشته: دنی خارکه همیشه با ماست.

نام او در بارسلونا و تیم ملی اسپانیا کنار ژاوی آنقدر تکرار شد که به نظر می رسید ژاوی اینستا یک نام واحد است. شاید در تاریخ فوتبال هیچ دو بازیکنی تا این اندازه یک بازیکن نبوده اند. آنها اسپانیا را به تمام رویاهایی که نوجوان ها قبل از خواب می بافتند رساندند.

اسپانیایی ها همیشه شبیه یک گروه هیجان انگیز بودند که به تورنمنت ها لذت می بخشیدند اما هرگز جامی فتح نمی کردند. لقب «محبوب بی عنوان» برازنده شان بود. تا اینکه ژاوی- اینیستا در میانه زمین کنار هم قرار گرفتند. دو ستاره که بعد از سوت داور آدم شک می کرد که نکند یک دفعه مثل فیلم های هالیودی دست ببرند و ماسک را از روی صورتشان کنار بزنند و آن زیر یک ربات بینیم با انبوهی از مدارهای الکترونیک، هوش مصنوعی و چراغ های چشمک زن مرموز!

تسلط آندرس اینیستا به توپ، چرخش های ناگهانی، بازی بدون خشونت، وسعت دید، بدنی خمیری که در لحظاتی انگار استخوان نداشت و سبکی از فوتبال که با پاس های کوتاه به فوتبال دنیا تحمیل کرد از او بازیکنی ساخت که دشوار می توان به او احترام نگذاشت. او آنقدر نرم بازیکنان حریف را جا می گذاشت که آنها برای لحظه ای میخکوب می ماندند و حتی فرصت خطا کردن روی آن پاهای چالاک را پیدا نمی کردند.

در مورد هافبک اسپانیایی جز با تحسین نمی شود حرف زد. دستکم تا امروز که آخرین جام قهرمانی در کوپا دل ری را به خانه بُرد، کسی از او خشونت عریان یا رفتاری پرخاشگرانه ندید. در لالیگا که هواداران فوتبال به طرف بازیکنان حریف کله خوک پرتاب کردند و لقب «یهودا» بخشیدند، این فقط آندرس اینیستا است که حتی در سانتیاگو برنابئو تشویق شد. در هر ورزشگاه و هر شهری حاضر شد تماشاگران رقیب به او احترام گذاشتند. مثل یک ادای دین ملی به ستاره ای که فوتبال را زیباتر کرد.

می گویند پپ گواردیولا سال 2001 در اولین تمرین به ژاوی گفت: «تو در آینده جای من را خواهی گرفت اما آندرس جای همه ما را می گیرد!» و لوئيز انريكه سرمربى وقت بارسلونا بارسا نيز بعد از یک پيروزى درخشان مقابل رئال گفت: «اينیستا نه تنها براى بارسلونا، بلكه براى بشريت نيز نعمتى بزرگ محسوب مى شود».

جمله ای که شاید اغراق آمیز به نظر برسد اما عاشقان فوتبال می دانند این فقط تحسینی کوچک برای مردی است که بعد از گل منجر به قهرمانی اش در جام جهانی 2010 در ژوهانسبورگ با خونسردی لج درآر گفت:«من هرگز خودم را يك قهرمان نمى دانم، هر چند گلى كه به ثمر رساندم تاريخى بوده است!»

دنیا هنوز این فرصت را دارد تا از تماشای فوتبال ستاره 33 ساله اسپانیایی لذت ببرد، مردی که مشخص نیست چطور با این همه توانایی و موفقیت خیره کننده، می تواند تا این اندازه فروتن و خجالتی به نظر برسد. گفته می شود او به فوتبال چین می رود. جایی که می تواند مثل یک توریست هم از دیدن غذاهای شگفت انگیز چینی لذت ببرد، هم به فوتبال آسیا رنگ تازه ای ببخشد. حتی با گام هایی سنگین.

بازیکنانی مثل او شب های بسیاری کره زمینی که بوی خون و باروت می داد را به جای قابل تحملی برای زندگی تبدیل کردند. کافیست به عکس های خرابه های سوریه و عراق نگاه کنید، همیشه پسرکی با پیراهن شماره 8 بارسلونا میان خرابه ها ایستاده است. گفتم که؛ در مورد او جز با اغراق و تحسین نمی شود حرف زد!