نتیجه پمپاژ ایدئولوژی در همه شؤون زندگی: دلزدگی و بی حسی!

عصر ایران - در روان شناسی، بحثی وجود دارد که اگر می خواهید درباره چیزی ایجاد بیزاری کنید، آن را مدام تکرار کنید. مثلاً اگر پدر و مادر کودکی نزد روان شناس بروند و از این که کودک خردسال شان مدام با کبریت بازی می کند شکایت کنند، ممکن است این توصیه به آنها شود: 20 جعبه کبریت بخرید و در جایی امن به کودک تان بدهید تا مدام کبریت بازی کند. این کار را به مدت مثلاً 3 روز تکرار کنید. بعد از سه روز، دیگر کبریت برای کودک تان جذابیتی نخواهد داشت و تمایلی به دست زدن به کبریت نخواهد داشت.

نمی توان به ضرس قاطع گفت که در ایران عده ای با وقوف کامل به این آموزه روان شناسی در حال تیشه زدن بر ریشه ارزش های دینی و انقلابی هستند یا از روی نادانی این کار را می کنند اما نیت هر چه باشد، نتیجه یکی است.

نگاهی به برنامه های رادیو و تلویزیون بیندازید. مدام با بمباران مفاهیم دینی و انقلابی مواجه هستید. شبکه یک مداحی پخش می کند، در شبکه دو، یک روحانی در حال وعظ است، آن یکی شبکه مستندی درباره دفاع مقدس پخش می کند و شبکه قرآن هم طبیعتاً در حال پخش تلاوت آیات الهی است. آن یکی شبکه فیلمی مذهبی پخش می کند و ... .

رادیو نمایش را هم که باز می کنی، در حال پخش خاطرات فلان رزمنده است و رادیو آوا نیز یک سرود مذهبی در وصف علی علیه السلام پخش می کند. خواننده برنامه عموپورنگ هم ترانه ای درباره ظهور می خواند. در خیابان هم مدام بیلبوردهای بزرگ می بینی که روایاتی از اهل بیت علیهم السلام یا تصاویر و سخنان بزرگان نظام را در خود جای داده اند. در ادارات و مدارس نیز اوضاع همین گونه است. از فرهنگسراها گرته تا بانک ها نیز کتاب های نفیسی مانند کتابت خطبه فدکیه یا نامه امام علی علیه السلام چاپ می کنند و به عالم و آدم هدیه می فرستند و کسی هم نمی خواندشان.
مبلغان این مفاهیم، حتی پا را فراتر گذاشته اند و ایدئولوژی مورد نظر را در دل برنامه های طنز که پربیننده هستند نیز جای داده اند به گونه ای که حتی سریال طنز پایتخت که امسال تهیه کنندگی اش را یک نهاد انقلابی به نام موسسه اوج بر عهده دارد، سر از ماجرای داعش در آورده است تا لابد مفاهیم ارزشی را به مخاطب منتقل کند.

در مناسبت های دینی و انقلابی وضعیت غلیظ تر می شود؛ گویی تمام شبکه های رادیو و تلویزیون خود را موظف می دانند که تمام یا بخش عمده زمان خود را به آن مناسب اختصاص دهند.
اعتراض هم کنی، متهم می شوی به ضدیت با دین و انقلاب و ارزش ها!

حتی اگر نیت پمپاژ کنندگان این حجم انبوه و بی وقفه از تبلیغات دینی و انقلابی خیر باشد و نه ریاکاری در میان باشد و نه تعمد تخریبگرانه، نتیجه، تحقق همان یافته روان شناسی می شود که در صدر مطلب بدان اشاره شد: ایجاد دلزدگی حاصل از تکرار بی قاعده.
در دوران جنگ سرد، بلوک شرق مدام از این روش استفاده می کرد. تبلیغاتچی های آنان فکر می کردند با بمباران ایدئولوژیک مخاطبان خود در کشورهای تحت سیطره کمونیسم، آنها را به مرام حزب وفادار نگه می دارند غافل از این که قاعده تکرار بی قاعده، مردم را نسبت به کمونیسم دلزده یا در بهترین فرض، بی حس و سِر کرده است. البته این فرضیه هم وجود دارد که مخالفان کمونیسم در دستگاه های تبلیغی بلوک شرق نفوذ کرده بودند و این گونه از درون کمونیسم به آن ضربه می زدند. در بلوک غرب اما خبری از این تحمیل های تبلیغی نبود. نتیجه را تاریخ ثبت کرده است.

قطعاً منظور این نوشتار تعطیلی تبلیغات و برنامه های دینی و انقلابی نیست ولی گسترش این تبلیغات به همه شؤون زندگی و حتی تحمیل آن به دل برنامه های طنز، نتیجه ای جز دلزدگی و تبدیل این مفاهیم در اذهان به اموری پیش پا افتاده نخواهد داشت.
 امام علی علیه السلام چه سخن نیکویی فرموده اند: "خیرالامور اوسطها"!