عصر ایران؛ روح الله صالحی- سال که گذشت برای همه ما آن قدر سنگین و نمور گذشت که چشم های خاطرات مان پف کرده است و داریم لحظه شماری می کنیم که تمام شود.
سالی که مرگ های دست جمعی اش را با خون دل گریستم، داغ عزیزانی که جگرمان را تیغ انداخت مرگ بنیتا و آتنا و...
چه قدر دعا کردیم سالی چنین تمام شود و چه قدر داریم دعا می کنیم سال پیش رو این نشود که بودم و به شود حال فال و مال و سال و...
امسال حواس ما سمت مدیرانی بود که سرعت شان در فاصله گرفتن از مردم به چشم می آمد ، کم و بیش با پدیده خودشیفته (نارسیستیک) سیاسی رو به رو بودیم.
کسی نامه تشویقی برای خودش پاراف کرد و نوشت محرمانه است یا امام جمعه ای که منتقدان اشرافی گری شدنش را تهدید به مین گذاری کرد و ... دیدیم و دم بر نیامد که دل در گرو امنیت و آبادانی داشتیم.
پیش تر بسیار نوشتیم که هر پدیده بد از هر سمت که باشد را باید انگشت نما کرد و از سمت بزرگان باشد را باید بیشتر گفت تا با قدرت رسانه ها و افکار عمومی اصلاح صورت بگیرد و تعارف حزبی و فکری و... نباید در اینجا رخنه کند.
انقلاب اسلامی ایران به گفته رهبر فقید، انقلاب کوخ نشیان بر ضد کاخ نشینان بود و حالا عده ای که بر باور و اندیشه های اولیه انقلاب نیستند و صرفا با بازی زبانی میزی در گوشه ای برای خود حفظ کرده اند دارند این اشرافی گری را پی می ریزند.
آلن دون بوتون یکی از اعضای هیأت مؤسس یک سازمان جدید آموزشی با نام مدرسه زندگی در اروپا بر این باور است که لزوما درست بودن یک عقیده کافی نیست بلکه باید آن را زیبا و جذاب ارائه داد.
لازم است که مدیران و آدم های که عقیده ها را زیبا و درست در زندگی شان جاری می کنند را پی در پی نشان همگان داد و تا بدانیم و باور کنیم ساده زیستی یک اصل انسانی و باور دینی است.
کفه امسال به سمت بدی ها سنگین بود انگار شبیه ضرب المثل از هرچه که بدت می آید سرت خواهد آمد .بدی به ما چسبیده بود و نمی توانیم خوبی ها را ببینیم.
هرچند واکنش افراد به وقایع فراتر از توان آن ها انکار کردن آن خواهد بود اما ما خوبی ها را انکار می کنیم و سعی داریم خوب ها نبینیم و شبیه کسانی که مرگ عزیزانشان را باور ندارد ، خوبی می تواند شبیه گل نیلوفر آبی که از آب سر برمی آورد زیبایی اش را نشان بدهد.
آل هاشم، امام جمعه تبریز یکی از نمونه هایست که می شود از او گفت که نارسیستیک نیست، پدیده هم نیست اما وقتی درمقایسه با برخی از مدیرانی که می شناسیم بررسی می کنم خاص و پدیده به نظر می رسد.
آل هاشم در سلف سرویس دانشگاه، با دانشجویان همسفره می شود. دستور داد نرده ی جدا کننده صفوف اول نماز جمعه را بردارند، حالا به دیدن تئاتر رفته است.
دیدن تئاتر برای بسیاری از مدیران اجرایی و حتی فرهنگی تابو شده است و یاد داریم که وزیر فرهنگ و ارشاد اسلامی سابق هم، به دیدن تئاتر نمی رفت.
دو هفته پیش یعقوب صدیق جمالی کارگردان سرشناس تبریز، از آل هاشم خواسته بود که به دیدن تئاتر برود. او بدون هیاهو رفت . نه در ردیف اول ، بلکه در میانه سالن بلک باکس نشست و نمایش و هنر هنرمندان تبریزی را دید.
فاصله باعث رنجش مردم می شود در این شکی نداریم اما نکته این جاست که چرا باید بین مسوولین و مردم فاصله بیفتد؟
و این که مدیری با حقوق چند میلیونی چرا باید افکار عمومی را دست کم بگیرد و کمتر حقوق یک ماه توی حساب بانکی اش باشد. نه آن شوری شور نه به این بی نمکی ، مساله این جاست که مردم حس می کنند واقعیت با حقیقت در جریانات سیاسی مغایرت دارد.
سوال بزرگ امسال همین بود که آیا باید مدیران متناسب با درآمدشان زندگی کنند یا باید مثل برخی وانمود کنند مردمی هستند.
این که چرا سیستم روشنی برای دخل و خرج مدیران اجرایی تعریف نشده جای پیگیری دارد حتی احمد توکلی درصورت اجرا نشدن این مصوبه، تهدید به راه انداختن راهپیمایی خیابانی کرد.
این فاصله نگران کننده است طوری که وزیر کشور آن را عامل نگرانی و زنگ خطر دانست به طوری که حوادث دی ماه را ناشی از این جریان می دانند.
مدیرانی که به لحاظ امنیتی نیاز به جدا سازی ندارند باید از آل هاشم بیاموزند و مردمی زیست اجتماعی داشته باشند و شبیه برخی از نمایندگان دوره قبل نباشند که قیمت نان را نمی دانستند .
از قدیم گفته اند مطالعه دیداری مهم است و جزو تجربه محسوب می شود و این فاصله باعث می شود تصویری گلخانه ای از محیطی که می خواهند برایش تصمیم بگیرند داشته باشند.
آل هاشم را باید پدیده سال دانست که چراغ خاموش باور دینی اش را زندگی می کند و اجازه نمی دهد روش دیگران او را کپی برابر اصل خودشان کند.
آل هاشم نیاز به تکثیر دارد که تابو های خود ساخته و دست و پا گیر را از میان بردارد و بفهمیم که نزدیکترین افراد به خدا باتقواترین مردم است.