عصر ایران؛ نهال موسوی - زمستانی اوائل دهه هشتاد، از فرودگاه مهرآباد عازم سنندج بودم، بعد از رسیدن به نزدیکی فرودگاه سنندج، خلبان اعلام کرد که به دلیل کاهش دید امکان فرود نداریم و به تهران برمی‌گردیم.
بعد از این اعلام خلبان،پچ پچ میان مسافران شروع شد. کمی بعد یکی، دو نفر از مسافران، مهمانداران را صدا زدند و از آنها درباره دلیل برگشت پرسیدند، آخر سر یکی دو نفر از مسافران به پشت کابین خلبان رفته و درخواست داشتند که ما کار مهم داریم و هر جوری شده باید فرود بیاییم!
در میان مسافران بحث بالا گرفت، "امنیت جانی مهمتره یا کار شما؟ ما هم کار داریم ولی نمی خوایم که بمیریم و ..." آخر سر مسئول حفاظت پرواز و مهماندارها با خواهش و تمنا مسافران را آرام کردند و ما به تهران برگشتیم و با صدور بلیط مجدد، فردا به سنندج رفتیم.
این روزها که بحث امنیت پروازها مطرح شده طرح این پرسش هم بیراه نیست: خود ما هر وقت با تاخیر یا لغو پرواز مواجه می شویم چه عکس العملی داریم؟
از قدیم گفته اند دیر رسیدن بهتر از نرسیدن است.