روزنامه خراسان نوشت:در عین حال که اعتراض ابراهیم حاتمی کیا، وارد بوده و به مواردی درست اشاره داشته، اما شیوه اعتراض او قابل دفاع نیست.
او که در 3دهه گذشته، همواره از فیلم سازهای مهم سینمای ایران بوده و به قول خودش، بارها در اختتامیه جشنواره فجر، روی صحنه آمده و رفته، می توانست روش دیگری را برای انتقاد برگزیند.
در همین زمینه، دو نقد به روش اعتراض حاتمی کیا وارد است:
1- «مورد اول را در 24 ساعت اخیر، بارها گفته اند. آیا ابراهیم حاتمی کیا، کارگردان باسابقه و کاربلد سینمای ایران، که بارها تجربه نشست های مطبوعاتی و گفت وگوهای زنده تلویزیونی را در کارنامه دارد، نمی توانست با لحنی آرام، اعتراض کند؟ آیا در صورتی که او با آرامش پشت میکروفون قرار می گرفت و انتقاد می کرد، حرف های او (که منطقی هم بود) بیشتر مؤثر نبود؟ در واقع، او با عصبانیتی که باید کنترل می کرد (و نکرد) حرف های خود را به حاشیه راند. حالا بیشتر از آن که به صحبت های منطقی و دقیق او توجه شود، این حرف ها به «جنجال سازی بی مورد یک برنده سیمرغ» تعبیر می شود و عملاً حرف های او در سایه لحن تندش شنیده نمی شود.
2- «به علاوه ابراهیم حاتمی کیا باید بین رشیدپورِ مجری اختتامیه و رشیدپورِ مجری «هفت» تفکیک قائل می شد و انتقادهای خود را در جای مناسب بیان می کرد. شناخت نادرست زمان و مکان، از تأثیر حرف های حاتمی کیا در نظر مخاطبان و علاقه مندان سینما کاست. آیا بهتر نبود ابراهیم حاتمی کیا دعوت برنامه «هفت» را قبول می کرد و در این برنامه در برابر رشیدپور می نشست و انتقادهای خود را در فضایی آرام، مطرح می کرد؟ آیا در این صورت، مخاطبان برنامه بیشتر به او و صحبت هایش حق نمی دادند؟ متأسفانه این روش انتقاد، بیشتر از آن که به نفع انتقادهای عالمانه حاتمی کیا تمام شود، به ضرر او تمام شد و صحبت هایش را به حاشیه برد.