عصرایران؛ احسان محمدی - عصر یک روز زمستانی بی باران، در تهران و تبریز برای قرمز و آبی های پایتخت گُلی نرویید. استقلال در تبریز مقابل تراکتورسازی و پرسپولیس در تهران مقابل نفت تن به تساوی بدون گل دادند تا ادامه لیگ هنوز جذاب بماند.
حتی دو آتشه های قرمز هم می دانند که شفر آلمانی به استقلال نظم داده است. آنها برای دقایق طولانی می توانند ریتم بازی را حفظ کنند، پرس های منطقه ای روی بازیکنان پا به توپ حریف، نفوذ موثر از کناره ها، استفاده از تکنیک فردی بازیکنان در خدمت کار گروهی و البته ترمیم ضعف های خط دفاعی در کنار زدودن استرس را شاید بتوان به عنوان بهترین دستاورد شفر قلمداد کرد. دستاوردی که با ثبت رکورد حسینی دروازه بان جوان و خوش آتیه شان حالا شیرین تر هم به نظر می رسد. او حالا رکورددار حفظ دروازه برای طولانی ترین دقایق در تاریخ لیگ است. باورکردنی نیست تیمی که در نیم فصل اول آن همه تلخ نتیجه می گرفت حالا مالک رکوردی این چنینی باشد.
آنها در تبریز شاید خود را مدیون تیر دروازه بدانند اما در دقایق پایانی می توانستند با دست پر به تهران برگردند. استقلال تهران هنوز یک تمام کننده کم واقعی کم دارد. هر گلی که کاوه رضایی در بلژیک به ثمر می رساند نیمی از قلب استقلالی ها شاد می شود و نیم دیگر تیر می کشد! آنها هرگز نتوانستند از ظرفیت های حسن بیت سعید مهاجم جنوبی استفاده کنند، فرشید اسماعیلی مهاجم تمام کننده نیست و علی قربانی آنقدر که روی برگردان زدن تمرکز می کند روی زدن ضربه نهایی دقت نمی کند.
در روزی که گزارشگر تبریزی مدام از «فرهنگ» می گفت فضای ورزشگاه یادگار امام ملتهب و در دقایقی چرکین بود. برخی از تماشاگران تبریزی به شدت از رفتار هواداران پرسپولیس دل آزرده بودند و تلاش کردند آن را تلافی کنند. اما ... در این مورد کار تا جایی پیش رفت که با صدای بلند به خلیج فارس هم جسارت شد. انگار باید گفت لطفاً فحش بدهید اما خلیج فارس را حراج نکنید!
این اتفاقات و فحاشی ها چه در تهران و چه تبریز و رشت و انزلی و ... نشان می دهد ما نه تنها بلد نیستیم از ظرفیت فوتبال برای لذت بردن استفاده کنیم بلکه حتی قادر به بهره برداری از آن برای ایجاد وحدت ملی هم نیستیم... بگذریم!
در تهران هومن افاضلی توانست به یک تساوی شیرین مقابل برانکو دست پیدا کند. او قطعاً به نقدهایی مثل پارک کردن «اتوبوس زرد» جلوی دروازه اش گوش نمی دهد. به بضاعت تیمش و بحران های مدیریتی آن نگاه می کند و به یک امتیازی که مثل یک الماس تراشیده حالا کف دستش دارد.
پرسپولیس برای دقایق طولانی صاحب توپ بود، موقعیت ساخت اما نتوانست دروازه تیمی را باز کند که مدافعانش با جانفشانی از دروازه شان حفاظت کردند و البته شهاب عادلی دروازه بانی که سابقه بازی در تیم های ملی پایه را دارد خوش درخشید.
قرمزها حتی وقتی محسن مسلمان را در خدمت دارند باز هم از فقدان هافبکی که بتواند لایه های به هم فشرده دفاعی را بشکند رنج می برند. آنها هر وقت مقابل تیمی که دست به دفاع انتحاری می زند قرار می گیرند کارشان سخت می شود. توپ را تا پشت محوطه جریمه می آورند ولی نمی دانند با آن چکار کنند! شکستن لایه های سخت دفاعی نیازمند بازیکنی چون «سروش رفیعی» است که ندارند.
با این همه آنها هنوز آنقدر با رقبا فاصله دارند که نه تنها می توانند در صدر جدول بایستند بلکه می توانند لم هم بدهند! آیا هفته های آتی باز هم باد به پرچم قرمزها می وزد؟