علائم اصلی پارکینسون عبارتند از کندی حرکت (برادیکینزی)، سفت شدن و خشکی ماهیچه‌ها، لرزش و بی‌ثباتی وضعیتی (مشکلات تعادل). در حالی که پارکینسون به طور معمول به عنوان "اختلال حرکتی" توصیف می‌شود، فرد مبتلا به پارکینسون ممکن است از سایر علائم مانند یبوست، خلق و خوی افسرده، خستگی، مشکلات خواب و حافظه برخوردار باشد.
علائم پارکینسون را می‌توان به دو دسته اصلی تقسیم کرد: نشانه‌های حرکتی (علائمی که سیستم حرکتی را درگیر می‌کنند) و علائم غیر حرکتی (علائمی که سیستم حرکتی را درگیر نمی‌کنند).
نقش تغذیه در پارکینسون چیست؟
بنابراین، رویکرد درمان تغذیه‌ای به پارکینسون شامل موارد زیر است:
- حمایت از تولید دوپامین با اطمینان از پیش سازهای مناسب (اسیدهای آمینه) و ریزمغذی‌ها (ویتامین‌ها و مواد معدنی)
- توجه به تداخلات غذا و دارو به منظور افزایش اثربخشی و کاهش عوارض جانبی
- بهینه سازی وضعیت تغذیه و رفع مشکلات همراه (نشانه‌هایی که ممکن است به علت پارکینسون در نظر نگرفته باشد اما همراه با آن به وجود می‌آید و عوامل تغذیه‌ای می‌تواند در کاهش و یا رفع آن‌ها سهمی داشته باشد). این معضلات شامل یبوست، افسردگی، خستگی و بی‌خوابی هستند.
از آنجایی که علت پارکینسون ناشناخته است، سموم زیست محیطی مانند آفت‌کش‌ها و علف‌کش‌ها در بروز بیماری مؤثر شناخته شده‌اند. محققان این مواد شیمیایی را در مغز بیماران پارکینسون بیشتر پیدا کرده‌اند و میزان بروز پارکینسون در مناطقی که بیشتر از این مواد شیمیایی استفاده می‌شود هم بالاتر است.
همچنین مصرف سمومی که خود فرد از طریق رژیم نادرست غذایی وارد بدنش می‌کند مانند الکل و کافئین در صورتی که کمتر وارد بدن شوند مسیرهای سم‌زدایی بدن عملکرد بهتر و کامل‌تری از خود نشان خواهند داد. اطمینان از مصرف زیاد آنتی‌اکسیدان‌ها از میوه‌ها و سبزیجات تازه توصیه می‌شود. این مواد مغذی ممکن است به مبارزه با التهاب (یک ویژگی عمده پارکینسون) کمک کند و از مسیرهای سم‌زدایی بدن شما نیز پشتیبانی کند. همچنین مصرف مواد مغذی خود را بهینه کنید و مطمئن شوید که سیستم گوارش شما به خوبی کار می‌کند به طوری که حداکثر جذب مواد مغذی اتفاق می‌افتد.
شناسایی هرگونه عدم تحمل غذایی و اجتناب از این غذاها مانند (گلوتن، لبنیات، سویا، مخمر) برای یک دوره آزمایشی 2 تا 3 هفته تا ببینید آیا بدن شما به این مواد حساس است یا خیر. هر تغییر قابل توجهی در رژیم غذایی شما نباید در طولانی مدت بدون مشورت با پزشک متخصص تغذیه ادامه یابد تا اطمینان حاصل کنید که رژیم غذایی شما متعادل و متناسب است.
سطح قند خون خود را متعادل نگه دارید. خوردن شکر و کربوهیدرات‌های تصفیه شده موجب افزایش ناگهانی و افت ناگهانی در قند خون می‌شود که نشانه‌های آن شامل خستگی، تحریک پذیری، سرگیجه، بی‌خوابی، افسردگی، عرق بیش از حد (به ویژه در شب)، حافظه ضعیف و فراموشی است. علاوه بر این، گلوکز بیش از حد در خون موجب التهاب می‌شود که یکی از ویژگی‌های پارکینسون نیز هست.
هموسیستئین
هوموسیستئین یک اسید آمینه است که اگر بالا باشد، سمی است و برخی مطالعات نشان داده‌اند که در افراد مبتلا به پارکینسون افزایش یافته است.
در این مرحله مشخص نیست که آیا سطوح بالاتر هموسیستئین در توسعه پارکینسون نقش دارند یا اینکه آیا پارکینسون (یا داروهای پارکینسون) به سطوح بالاتر هموسیستئین کمک می‌کند.
در هر صورت، کاهش هوموسیستئین به سطح سالم یک ایده خوب است. مواد مغذی مورد نیاز برای کاهش هموسستین شامل اسیدفولیک، ویتامین B12 و B6 و روی است. برخی از این مواد مغذی عامل تولید دوپامین هم هستند.
مصرف امگا 3 خود را افزایش دهید
امگا 3 دارای ضدالتهابی است که ممکن است مفید باشد چرا که التهاب عصبی یکی از ویژگی‌های پارکینسون است.
مشکلات رفتاری نیز یکی از ویژگی‌های رایج بیماری هستند و تحقیقات زیادی در خصوص خواص چربی‌های ضروری امگا 3 انجام شده است.
یک آزمایش به طور قابل توجهی بهبود افسردگی در بیماران پارکینسون که با مکمل‌های چربی امگا 3 را گزارش کرد.
غنی‌ترین منبع غذایی از ماهی‌هایی مانند ماهی سالمون، ماهی قزل آلا، ماهی خال مخالی، شاه ماهی، ساردین و تن است.
ویتامین D
ویتامین D یک موضوع داغ برای تحقیق است، زیرا کشف شده است که ما گیرنده‌هایی از این ویتامین در مغز داریم که باعث افزایش رشد سلول‌های مغزی می‌شود و همانند هورمون رشدی برای این سلول‌ها است. همچنین این ویتامین اثرات ضدالتهابی دارد. این ریزمغذی عمدتاً توسط تابش نور خورشید بر روی پوست تولید می‌شود. از آنجایی که کمبود ویتامین D امروزه مترادف با پیری در نظر گرفته می‌شود، لذا اطمینان داشتن از اینکه سطح خوبی از این ویتامین داشته باشید، منطقی است.
سطح منیزیم خود را افزایش دهید
منیزیم ماده معدنی است که به عنوان یک آرام‌بخش طبیعی عمل می‌کند.
برخی از نشانه‌های کمبود عبارتند از: لرزش عضلانی، اسپاسم، ضعف عضلانی، بی‌خوابی یا عصبی بودن، فشارخون بالا، ضربان قلب نامنظم، یبوست، بیش فعالی، افسردگی. نقش منیزیوم در حمایت از خواب خوب نیز ممکن است در اینجا بسیار مهم باشد، زیرا بسیاری از افراد مبتلا به پارکینسون دارای الگوهای ضعف خواب هستند.
تحقیقات در مورد هرگونه ارتباط بین منیزیم و پارکینسون مطالعه گسترده‌ای انجام نشده است، اما بیمارانی که به طور مرتب آزمایش می‌شوند، مشخص شده که درمان کمبود منیزیم با توجه به نقش آن به عنوان یک آرامش، قطعاً ارزش توجه به کاهش اسپاسم و اضطراب و بهبود خواب را دارد.
منبع: تبیان