مرتضی نظری دانشجوی دکتری فلسفه تعلیم و تربیت در
کانال تلگرامی خود درباره نگاه انتقادی و چگونه انتقاد کنیم نوشت:
۱- چرا نگاهِ انتقادی یک ضرورت است؟
چون بسته شدن بابِ نقد، بیش از آنکه به زیانِ منتقدان و کارشناسان باشد، به زیان مقام مسول و نهاد قدرت است چون فرصت رشد و بهبود را از خود سلب کرده اند.
۲- مرزِ نقد و تخریب کجاست و چگونه انتقادِ ما تخریب تلقی نشود؟
ادبیاتِ نقد، نباید خاصیتِ اخلاقی و رشددهنده خود را از دست بدهد وگرنه با تخریب تفاوتی ندارد.
به همان میزان که آسمانی و بی عیب و ایراد جلوه دادنِ صاحبان قدرت از سوی حامیان و هواداران کاری عبث و بی فایده است، تخریبِ چهره، بُهتان و ورود به حریم خصوصیِ افراد به بهانه نقد نیز امری ناپسند و غیراخلاقی است. نقد نباید برای مطرح کردن خود باشد وگرنه موثر واقع نمی شود.
فرد منتقد نباید شخصیت افراد مورد نقد را لکه دار سازد. منتقد با اندیشه یا کارنامه عملکرد فرد طرف است نه شخصیت حقیقی او.
منتقد مثل جرّاح است. ذاتِ نقد، در خود، قدرت بالایی برای اصلاح دارد لذا منتقدِ ما، در واقع خیرخواه ماست.
با این توصیف، نقد لازم است و برای نهادها و افراد دارای قدرت لازم تر.
در هر جایگاهی که هستیم، از نقدهای مستدل، سازنده و متقن استقبال کنیم اگر در جایگاه منتقدیم فراموش نکنیم "منتقدیم نه دشمن". با اسم و مشخصات واقعی خودمان سخن بگوییم و هرجا احساس کردیم قضاوتی به دور از انصاف داشتیم شجاعانه پوزش بخواهیم و اگر در مسند قدرتیم با منتقد درشتی نکنیم و منتقدان را دشمن ندانیم. آن ها خیرخواه ما هستند.
جریانِ آزاد نقدِ عالمانه، اخلاقی و شناسنامه دار برای فرایندِ توسعه یافتگیِ کشور، بسیار مفید، ضروری و لازم است.