«یار آشنا» آلبوم دیگری است از نواخته‌های همایون خرم - نوازنده برجسته ویولن ایرانی - که شامل سه بخش «ابو عطا»، «چهارگاه» و «دشتی» ساخته و پرداخته شده و با تنبک‌نوازی «محمود رفیعیان» به اجرا درآمده است.
ساخته‌های ماندگاری مانند تصنیف «رسوای زمانه»، «تو ای پری کجایی» و «شهرزاد رویا» در کارنامه هنری خرم دیده می‌شود. علاوه بر آن، این پیشکسوت فقید موسیقی ایرانی، قدرت زیادی در نوازندگی و بداهه‌پردازی به شیوه نوازندگان رادیو در دهه‌های ۳۰ تا ۵۰ داشت.
در این مجموعه، سه مایه «ابوعطا» که بار احساسی فراوان دارد، «چهارگاه» که بسیار با صلابت است و «دشتی» محزون به کار گرفته شده‌اند که ضربی‌ها و چهارمضراب‌ها توسط تنبک «محمود رفیعیان» همراهی شده‌اند.
زنده‌یاد خرم در یادداشتی بر دفترچه این آلبوم نوشته است: «موسیقی اصیل ایرانی همچون آب زلالی است که به تشنگی شنونده، پاسخ می‌دهد و او را با خود حقیقی خویش آشتی می‌دهد. بسیاری از گوشه‌های موسیقی ما، یک شهر موسیقی است که اگر نسبت به آن‌ها معرفت لازم پیدا شود، می‌تواند برطرف‌کننده عطش حقیقت‌جویانه انسان شود و عاقبت او را آن خنیاگر یگانه عشق رهبر شود. عاشقی گر زین سر و گر زان سر است/عاقبت ما را بدان سر رهبر است.»
فرزند این موزیسین - رضا خرم - نیز در بخشی دیگر از دفترچه اثر، نوشته است: «اگر دوران طلایی آهنگسازی پدر را دهه‌های ۳۰ و ۴۰ و۵۰ بدانیم، دوران طلایی نوازندگی ایشان را می‌توان دهه‌های ۶۰ و ۷۰ و ۸۰ و کمی قبل از آن انگاشت. سال‌هایی که علاوه بر مهارت و چیره‌دستی، در نوازندگی تزکیه‌ای در دل پدر ایجاد شده بود که آثارش، فراتر از یک نوازندگی تکنیکی و حتی پراحساس گشت. آنچه توسط انگشتان او روی ویولون نواخته می‌شد. از ذهن او که همواره به یاد معشوق بود و از دل او که همواره جایگاه پاکی برای حضرت دوست بود، برمی‌آمد. از این رو، فرازمینی و در واقع آسمانی بود. قطعاتی که در این لوح فشرده می‌شنوید، بین سال‌های ۸۰ تا ۸۵ به‌شکل کاملا بداهه و بدون توقف یا ضبط دوباره اجرا شده است. بسیاری از جملات آن خلق‌الساعه بوده و سازندگی در آن‌ها موج می‌زند و از عمق شگرفی برخوردار است و از این حیث، قابل تفکر و تأمل برای اهل فن می باشد. ضمن آنکه برای عموم دلنشین است. قطعات ردیف نوازی نیست. گوشه ها به صورت کامل اجرا نشده و توالی کلاسیک آن‌ها، رعایت نشده و در یک کلام، کادرها و محدودیت‌ها شکسته شده است؛ اما مملو از ظرافت، ابتکار، سازندگی و آفرینش بر مبنای اصالت است.»