جمشید مرادیان یکی از هنرمندان صاحب نام در حوزه مجسمه سازی است که سابقه سال‌ها فعالیت و خلق آثاری به یادماندنی را دارد.
به گزارش خبرآنلاین، شرکت در چندین نمایشگاه گروهی و انفرادی در ایران و خارج از کشور، شرکت در بی‌ینال‌های مجسمهسازی ایران، شرکت در سمپوزیوم چوب در ایران، شرکت در دهمین نمایشگاه بین‌المللی اوزاکا ژاپن 2001 ، شرکت در سمپوزیوم مجسمهسازی چان چون چین 2003 و ساخت و طراحی ده‌ها اثر حجمی برای فضاهای عمومی و شهری و نصب آن در داخل و خارج از کشور برخی از فعالیت‌های این مجسمه ساز پرکار را تشکیل می‌دهند.
مرادیان درباره فعالیت‌های اخیر خود، گفت: «پیکره تراشی روی یک درخت چنار را در نزدیکی تجریش که از سوی سازمان زیباسازی و انجمن سفارش داده شده بود تمام کردم و یک سفارش هم برای خیابان نیاوران دارم که از هفته دیگر آن را آغاز می‌کنم و به دنبال یک جریان مجسمهسازی سفرهایی به کشورهای خارجی دارم.»
این هنرمند افزود: «من کار خودم را انجام می‌دهم و توجهی به حمایت‌ها ندارم، من مدال المپیک را دارم، کسی گفت که باید این نشان را تقدیم کنی در پاسخ او گفتم که این نشان متعلق به من است و اگر کسی برای من زمان گذاشته و هزینه کرده بگوید من نشانم را تقدیمش کنم، نشانی که من می‌گیرم متعلق به ملت ایران است که مالیات دادند و صبر کردند تا من جمشید مرادیان شوم.»
مرادیان با انتقاد از حضور کم تعداد سمپوزیوم های مجسمه سازی در ایران، این هنر را کاری زمانبر و پرهزینه دانست و گفت: «دلیل کاهش حضور مجسمه‌سازان زمانبر بودن این هنر است، اما خوشبختانه بزودی یک نمایشگاه در آرت سنتر دو توسط جمع زیادی از مجسمه‌سازان و نقاشان حامی محیط زیست افتتاح می‌شود، چند وقت گذشته هم نمایشگاه 30 مجسمه از 30 مجسمه ساز توسط آقای عاقلی برگزار شد که واقعا بیش از این در توان جامعه مجسمه سازی نیست.»
او با بیان خاطره‌ای درباره عدم همکاری مسئولین با هنرمندان اضافه کرد: «در سمپوزیومی در ایتالیا پس از آنکه مجسمه را ساختم، با تقدیر به من اجازه دادند که آن را با خود به کشورم ببرم، من که نمی‌توانستم، با کنسولگری ایران تماس گرفتم و گفتم که این اثر را به سفارت ایران ببرید و در آنجا برای مردم نصب کنید، در پاسخ من گفتند که راه دور است و نمی‌توانیم بیاییم. این اقدامات هنرمند را آزرده و دلسرد می‌کند.»
مرادیان در خصوص نقش مسئولین در این زمینه هم اشاره کرد: «سردمداران جامعه باید ضرورت هنر را درک کنند و آن را به جامعه و مردم منتقل کنند، جامعه‌ای جاودان میماند که هنر را پاسداری کند. وقتی مردم از سر سیری به گالری می‌روند تا اثر هنری را ببینند فایده ندارد، اگر از سر ضرورت کار واجب خود را تعطیل کنیم و به تماشای آثار هنری برویم آن زمان است که از هنر می‌آموزیم.»
او با اشاره به هزینه کردن مسئولین در حوزه هنر بیان کرد: «اگر مسئولین فکر می‌کنند هزینه کردن برای هنر از دست می‌رود، متوجه باشند که جامعه با هنر به آرامش می‌رسد و سرمایه گذاری روی کلاس‌ها، بحث آموزش هنر و سمپوزیوم‌های مجسمه سازی باعث ایجاد آرامش در جامعه می‌شوند.»