عصر ایران؛ مهرداد خدیر- امروز نخستین سالروز خاموشی ناباورانه عباس کیارستمی کارگردان مؤلف سینمای ایران است که سینمای متفاوتی را به دنیا عرضه کرد.
درباره کیارستمی فقید به قدر کافی و شاید ناکافی نوشته اند و نوشته ایم و قصد تکرار در میان نیست و عباراتی از این دست که « باد، ما را خواهد بُرد».
درباره فرجام پرونده پزشکی نیز روایت ها گوناگون است. از قصور در تهران تا خطا در فرانسه و تجویز یا تزریق اشتباه در این کشور.
بهمن کیارستمی قصد داشت امروز مراسمی در دانشگاه شهید بهشتی برگزار کند تا در آن وزیر و قائم مقام وزارت بهداشت به اضافه رییس سازمان پزشکی قانونی و رییس نظام پزشکی گزارش نهایی پرونده پزشکی را قرائت یا ارایه کنند اما ظاهرا حراست دانشگاه با برگزاری این آیین موافقت نکرده است.
غرض از این گفتار اما نکته ای دیگر و به بهانه عکسی است که روز شنبه همین هفته در بخش « دیدنی ها» ی عصر ایران منتشر کرد. تصویری مربوط به سانحه ای در یکی از بزرگراه های آمریکاست و تابلویی که دو محل را راه نمایی می کند: یکی خیابان مک آرتور و دیگری فرودگاه جان وین.
اولی « داگلاس مک آرتور» است که 7 سال فرماندار نظامی ژاپن بود. بعد از شکست و تسلیم ژاپن در جنگ دوم جهانی آمریکا برای ژاپن فرماندار نظامی تعیین کرد و همین آقای مک آرتور 7 سال این مسؤولیت و مأموریت را بر عهده داشت. برادر زاده او هم سه سال سفیر آمریکا در ایران بود ( از 1969 تا 1972).
دیگری اما جان وین بازیگر افسانه ای سینمای هالیوود است با نام اصلی « ماریون روبرت مورسیون» که با شهرت « جان وین» جاودانه شد.
حالا شاید روشن شده باشد منظور از این نوشته چیست. یک سال گذشت و هنوز هیچ خیابانی و میدانی در تهران و شاید کمتر شهر دیگری به نام عباس کیا رستمی نیست.
نام گذاری مکان های پرتردد به یاد چهره های مشهور فرهنگی و هنری موجب یادآوری مستمر آنهاست وگرنه جان وین هم خلبان نبود و نام مک آرتور هم بر پیشانی یک مرکز نظامی ننشسته است.
البته هنوز هم دیر نشده و جا دارد شورای جدید شهر که به زودی کار خود را آغاز می کند نام عباس کیارستمی را برای میدانی یا خیابانی یا مکانی پر بیننده و پربسامد در گفت و گوها و خبررسانی ها برگزیند و قبل یا در کنار آن نام هاشمی رفسنجانی فقید را تا به زودی در تابلویی در تهران هم نام یک سیاستمدار نقش بندد و هم نام یک هنرمند. مثل همین تابلو که هم مک آرتور بر آن نقش بسته و هم جان وین.