چرا از «کارلوس کی روش» حمایت می کنیم ؟

عصرایران ؛ مهدی شادمانی - سرمربی تیم ملی ایران برای چند دهمین بار میانه بحرانی قرار گرفته که او را مقابل گروهی از هواداران فوتبال گذاشته است. بحرانی که شاید از سوی برانکو ایوانکوویچ آغاز شده اما کیست که نداد یک طرف مهم دعوا دوباره خود کارلوس کی روش است.

سرمربی پرتغالی تیم ملی در ابتدای فصل و این روزها دو درخواست خارج از برنامه مصوب داشته. او یک بار در فصل بدنسازی می خواست بازیکنان را به ارمنستان ببرد که با اعتراض برانکو وقلعه نویی موفق نشدو یک بار هم همین هفته پیش که موفق شد.

دو درخواست خارج از برنامه که با اعتراض برانکو مواجه و البته به جدال برانکو-کی روش تبدیل شد. در عرف فوتبالی حق با برانکوست. فیفا حق را به باشگاه ها می دهد که تا 48 ساعت پیش از بازی در روزهای فیفا بازیکنان را در اختیار داشته باشند. اما این حق به باشگاه هایی می رسد که حق و حقوق شان را خودشان تامین می کنند نه از بودجه مملکت.

فوتبال باشگاهی در ایران به نسبت فوتبال حرفه ای دنیا بسیار عجیب و غریب است. دولت به صورت نقد سالیانه حدود 300میلیارد دستمزد می دهد که فوتبالیست ها بازی کنند و مردم سرگرم شوند. هرچند در این مسیر باشگاههایی مثلا خصوصی شده اند اما کسی نیست که نداند اکثرآنها از بودجه دولت ارتزاق می کنند.

البته تیم هایی مانند پرسپولیس و استقلال در دوسال اخیر خودکفا شده اندو با اسپانسرینگ هزینه هایشان تامین می شود اما حقیقت این است که این دوتیم بدون 14 تیم دیگر اصلا معنایی ندارند. شما فکر کنید که پرسپولیس و استقلال به تنهایی تامین هزینه کنند وتیمی در مقابلشان قرار نگیرد. ناگفته معلوم است که آنها هم جذابیت شان را از دست می دهند.

در اصل دولت منهای 40 میلیاردسرخابی ها سالی حدود 250 میلیارد به صور مختلف به جیب فوتبال می ریزد تا سرخابی ها هم بازیهایشان جذاب شود. البته که باید خصوصی سازی انجام شود و این مسیر را درست کنند اما تا زمانی که این مسیر درست نشده مردم از جیب هایشان خرج فوتبال را می دهند و وقتی مردم خرج فوتبال را می دهند باید مسیری انتخاب شود که منافع همه مردم ونه فقط استقلال یا پرسپولیس یا هر دو تامین شود.

هزینه در تیم ملی معمولا مسیری است که تا حدی این هدف را تامین می کند. هرچند در گذشته و دوره سرمربیان دیگر که بعضا هم ایرانی بوده اند چنین حمایتی از تیم ملی وجود نداشته اما حقیقت این است که کارلوس کی روش توانایی لازم برای به هدف رساندن تیم ملی را دارد.

البته از این قسمت کمی ماجرا تغییر هم می کند. یعنی کسانی که توانایی های سخت افزاری ایران را می دانند تایید خواهند کرد که لیاقت فوتبال ایران بدون توانایی های کی روش ، از نظر سخت افزار نه تنها حضور در رتبه اول که در میان 5 تیم برتر آسیا هم نیست

عصرایران شهریور ماه و در گزارشی تحلیلی با تیتر «جایگاه فوتبال ایران درآسیا کجاست؟» به بررسی و راستی آزمایی رتبه ایران در جدول رنکینگ فیفا پرداخت.

گزارشی که اثبات می کرد فوتبال ایران چه از نظر کیفیت فوتبال باشگاهی ، چه از نظر نتیجه گیری باشگاهی ، چه از نظر ساختاری و چه از هر نظر دیگری که بخواهید در رنکینگ برترین های آسیانیست.

این گزارش و جدول هایش نشان می دهد که کی روش چطور به نتیجه ای عجیب و غریب رسیده و حتما این نتیجه را با راه و روشی عجیب هم به دست آورده است. عجیب به همین اندازه که دوباره برنامه خود را به هم بریزد و درخواست کند که هر لحظه بازیکنان را با خود داشته باشد.

تیم ملی ایران به سرمربیگری کارلوس کی روش در مسیر صعود متوالی به جام جهانی است. رکوردی تکرار نشده در فوتبال ایران که حتما از کیفیت فوتبال ایران نشات نمی گیرد. حالا شاید در این مسیر مربیانی در باشگاهها باشند چون برانکو که کیفیت لازم را دارند و کیفیت تیم شان می تواند به تیم ملی کمک کند، اما کی روش برای نگه داشتن تیم ملی در مسیر نیاز دارد که همه بازیکنان در مسیر باشند نه فقط بازیکنان پرسپولیس.

به معیارهای فیفا که نگاه کنیم ، به عرف فوتبالی که نگاه کنیم حق با باشگاهها است. اما برای فوتبالی که خارج از معیارها و عرف فوتبال دوسال است به عنوان بهترین تیم آسیا تکیه زده باید حق را به کسی بدهیم که این عنوان را به دست آورده و کمک کنیم که این عنوان را با صعود مجدد به جام جهانی حفظ کند.

شاید در میان هواداران متعصب پرسپولیس ، استقلال یا سایر تیم های لیگ برتری باشند کسانی که دوست دارند حقوق باشگاهشان مقدم بر حقوق تیم ملی باشد. اما آنها باید صبر کنند تا دولت پایش را از فوتبال و دستش را از جیب مردم برای تامین هزینه های فوتبال بیرون بکشد. تازمانی که خرج فوتبال از بودجه عمومی تامین می شود اولویت با تیم ملی است. تیم ملی ای که کارلوس کی روش سرمربی اش است و بسیار خوب نتیجه می گیرد نه حتی تیم ملی سرمربی دیگری که ممکن است نتیجه نگیرد.