عصر ایران- در پی اعلام تاسیس انجمن صنفی روزنامه نگاران استان تهران ثبت نام متقاضیان عضویت در این تشکل تازه آغاز شده و تا پایان هفته ادامه دارد.
یادداشت زیر را بهروز گرانپایه روزنامه نگار کهنه کار در اختیار عصر ایران قرار داده است:
شب هاي هجر را گذرانديم و زنده ايم
ما را به سخت جاني خود اين گمان نبود
تب و تابي كه اعلام تأسيس انجمن صنفي روزنامه نگاران استان تهران در بين روزنامه نگارها برانگيخت، نشان داد چه خلأ عميقی در اين صنف موثر و در عين حال معلّق وجود داشته است.
موج پرسش ها، تقاضاها، انتقادها و اعتراض هايي كه در قبال نحوه شكل گيري هيأت موسس در كانال هاي تلگرام به راه افتاد وقتي از صافي مسائل حاشيه اي عبور داده شود از وجود نيازي شديد و گسترده در بين جامعه روزنامه نگاري حكايت مي كرد: نياز به نهادي براي دفاع از حقوق شغلي، نياز به كانوني براي گفت وگو و طرح مسائل و مشكلات صنفي، نياز به گريزگاهي براي كسب و ابراز هويت حرفه اي، نياز به تكيه گاهي براي اعتراض به محدوديت ها و ناامني هاي شغلي.
قيل و قال ها و برخي هياهوها و جدل ها را واگذاريم، واقعيت آن است كه با پلمب شدن و بسته ماندن دفتر انجمن ايران، و از بين رفتن امكان فعاليت براي انجمن، روزگار بر روزنامه نگاران ايران تلخ شد. در محاق رفتن انجمن صنفي روزنامه نگاران ايران، احساس بي سرپناهي، بي هويتي، زخم خوردگي و تعليق در ما ايجاد كرد.
به همين دليل بود كه با انتشار خبر تشكيل انجمن تهران، حساسيت روزنامه نگارها و فعالان رسانه اي شعله ور شد. همه احساس كرديم كه در فرايند اين بازيابي و بازسازي بايد نقشي داشته باشيم.
بگذريم از برخي بهانه جويي ها و مخالف خواني ها كه گويي نفسِ مخالفت، اصالت دارد و عده اي بر اين طبل مي كوبيدند. اما اين هم بخشي از واقعيت بود و هست كه حسّ با ارزش "چرا ما در برآمدن خانه جديد روزنامه نگاران حضور و اثر نداشته باشيم؟"، منشاء بسياري از گله مندي ها و اعتراض ها بود.
اينك به نظر مي رسد كف امواج هيجان ها فرونشسته و غبار ابهام ها هماهنگ با آلودگي هواي تهران اندكي كاهش يافته است.
اقدام هيأت موسس و فراخوان كمك از گروه هاي نقد و بررسي و پيشنهادها نيز، زمينه مناسبي براي مشاركت بيشتر فراهم كرده است.
ما روزنامه نگارها كه منتقد مناسبات غلط قدرت و حكمرانان و دولتمردان هستيم، و خود را در قبال مردم و شهروندان مسئول مي شناسيم، و به يك معنا در امر اطلاع رساني صادقانه، معيار و الگو محسوب مي شويم، نيكو و پسنديده است كه در تشكيل نهاد صنفي و حرفه اي خود نيز همّت كنيم و مسير آغاز شده را مسئولانه پي بگيريم.
مخالفت ها و مانع تراشي ها و جوسازي هاي رسانه اي كه در اين دو ماه اخير در برابر فرايند تشكيل انجمن صنفي روزنامه نگاران استان تهران شاهد بوده ايم، به ما روزنامه نگارها كه قاعدتا بايد از زيركي و هوشياري برخوردار باشيم، پيامي روشن مي دهد:
اين كه براي دفاع از هويت و استقلال حرفه اي، براي دستيابي به حقوق صنفي، براي تأمين امنيت شغلي، و براي فعاليت آزادانه و مسئولانه بايد تشكل صنفي قدرتمند و فراگير داشته باشيم.
ببينيم چگونه مي توانيم با غلبه بر حاشيه ها و بيرون آمدن از غبار دغدغه هاي مسائل كم اهميت، در جهت تحقق اهداف صنفي فوق همراهي و همكاري كنيم.
فضاي نسبتاً شاداب و اميد بخشي كه در هفته اخير در گروه هاي تلگرامي پديدار شده است، با ارزش است و چشم انداز را مثبت نشان مي دهد.
فراموش نكنيم: آنچه موجد ارزش براي ما روزنامه نگاران است، صداقت، شفافيت، و رفتارهاي دموكراتيك است. نگذاريم بين ما و اين ارزش ها فاصله بيندازند.