دهکردی که از تهران به شهر لاهیجان هجرت کرده است درباره دلایل این هجرت و فعالیت این روزهای خود گفت: «واقعیت این است که در این سال‌ها در حوزه بازیگری و کارگردانی تئاتر و حتی تولید متن، آموزش و پست‌های اجرایی در حوزه هنرهای نمایشی، به جد فعال بودم و البته همواره منتقد. در مدت فعالیت خود به واقعیت‌هایی تلخ در درون خود، حوزه آموزش تئاتر، ساز و کارهای اداری مرتبط با تئاتر و حوزه زیست اجتماعی پی بردم و این‌ها مجموعه دستاوردهایی بود که در سال‌های فعالیت‌های مختلفی که داشتم به دست آوردم.»
او یادآور شد: «دبیری جشنواره تئاتر کودک و نوجوان به عنوان یکی از نقاط عطف زندگی من بود. در واقع زندگی کاری من به قبل و بعد از دبیری جشنواره تئاتر کودک و نوجوان تقسیم شد. این تجربه باعث شد تا در عریانی محض برای من مشخص شود که واقعیت چیست و چرا تئاتر و مرکز هنرهای نمایشی بسامان نمی‌شود.»
این بازیگر تئاتر با بیان اینکه در سال‌های فعالیت‌اش توانسته است خودش را با خودش مواجه کند، اظهار کرد: «در این مواجهه عریان من با من و با ساختار دولتی تئاتر، تئاتری‌ها، آموزش و زندگی و زیست اجتماعی و مشکلاتی که خاص زندگی کلان شهری است، دیدم که تنها راه بیرون رفتن از معضل‌ها به معنای واقعی هجرت است.»
دهکردی تاکید کرد: «تصمیم گرفتم که با یکسری رفتار، خصایل و آدم‌ها خداحافظی و زندگی خود را از نو بنا کنم. من در تهران به نهایت ناامیدی رسیدم و این در حالی است که اصلا دوست ندارم در زندگی ناامید بمانم. احساس کردم برای زنده بودن باید هجرت کنم. بعد از بررسی‌های فراوان جمع بندی نهایی من این بود که به لاهیجان هجرت کنم.»
او درباره نوع فعالیت و جریان سازی مدنظر خود در بخش تولید و آموزش تئاتر در شهر لاهیجان، گفت: «فکر می‌کنم دوره جریان‌ها تمام شده و بزرگ‌ترین جریانی که می‌توانم رقم بزنم این است که خود را سخت آموزش دهم و کار تولید کنم و اگر در لاهیجان مشق بزرگی کنم و خود و دیگران از این مشق لذت ببریم، شاید بسطش دهم.»
بازیگر نمایش «ملاقات بانوی سالخوره» به کارگردانی زنده یاد حمید سمندریان درباره شرایط فعلی تئاتر ایران تصریح کرد: «تا زمانی که رفتارها و جریان‌های فرهنگی تابع هیجان و تصمیمات مقطعی و گذرا است به هیچ نتیجه‌ای نخواهیم رسید. تئاتر هیچگاه برای من تجارت نبود، تئاتر برای من نان به نرخ روز خوردن نبود که بخواهم فلان فرد را بیاورم که کارم فروش داشته باشد. معتقدم همچنان نخواستن یا نتوانستن، مسأله اصلی تئاتر است اینکه مدیران نمی‌خواهند یا نمی‌توانند تئاتر ایران را بسامان کنند، که من می‌گویم نمی‌خواهند و اگرنه این مقوله می‌توانست حل شود.»
دهکردی ادامه داد: «وقتی می‌بینید که جهانی را نمی‌توانید درست کنید، بهتر است خود را از این ورطه بیرون بکشید. وضعیت موجود، تلخ و ناگوار است. امیدی به این ندارم که این سیستم درست شود و معتقدم بهترین مدیر هم بیاید، نمی‌تواند تئاتر را درست کند چون همه به آن ضربه زدیم.»
این هنرمند عرصه تئاتر ایران تأکید کرد: «ارتباطم را با تهران قطع نکرده‌ام و الان اخبار و اطلاعاتی از کیفیت حاکم بر تئاتر می‌شنوم که بسیار افسوس می‌خورم. مباحثی مطرح است که پیش‌ترها در اولویت چندم تئاتر بود. متأسفانه تئاتر ما دارد وارد سطح می‌شود.»