عصر ایران ؛ مازیار آقازاده - شش روز مانده به روز برگزاری انتخابات ریاست جمهوری 2016 آمریکا ، پیشتازی دونالد ترامپ نامزد جنجالی انتخابات آمریکا در برخی نظر سنجی ها بیش از آنکه نشانی از خاصیت "ماراتونی" رقابت های طولانی انتخابات ریاست جمهوری آمریکا باشد، در این مورد خاص نشانی از ضعف ، ناتوانی و شکست بسیاری از تحلیلگران و ناظران - بعضا پرمدعای - انتخابات آمریکاست.
ماشین انتخاباتی ترامپ از یک سال و نیم پیش "استارت " زد و آن هنگامی بود که بیشتر ناظران انتخاباتی آمریکا در داخل و خارج از این کشور ، او را از نخستین کسانی می دانستند که به دلیل عدم اقبال عمومی مجبور خواهد شد در نخستین هفته ها کنار بکشد و شانس نامزدهایی چون " جب بوش "، " تد کروز"، " جان کیسیک " و یا حتی " مارکو روبیو " را برای احراز نامزدی نهایی حزب بالا می دانستند.
اما این اتفاق روی نداد و در عوض ستاره بخث ترامپ روز به روز پرفروغ تر شد و به جای اینکه او از نخستین نامزدهایی باشد که از جمع 17 نفره نامزدهای حزب جمهوریخواه کنار می کشد ، رقبای او بودند که در نهایت یک به یک تسلیم ترامپ شدند و در نهایت در کنوانسیون ملی حزب جمهوریخواه – در کلیولند اوهایو - این نام ترامپ بود که به عنوان نامزد نهایی حزب اعلام شد.
در واقع نامزد نهایی حزب جمهوریخواه نه تنها سیاستمداری جمهوریخواه نبود بلکه نامزدی مستقل بود که سابقه سیاست ورزی نیز نداشت و با این حال خود را به رغم مخالفت بخش بزرگی از نخبگان حزب جمهوریخواه، به این حزب محافظه کار آمریکایی تحمیل کرد.
پس از احراز نامزدی نهایی حزب جمهوریخواه نیز، سرعت ماشین انتخاباتی دونالد ترامپ به رغم برخی پیش بینی ها نه تنها کم نشد بلکه روز به روز شتاب بیشتری گرفت و به رغم برخی افشاگری ها درباره اظهارات و اقدامات او در گذشته به جایی رسیده است که کمتر از یک هفته مانده به روز برگزاری انتخابات از ماشین انتخاباتی هیلاری کلینتون نامزد رقیب خود جلو زده و در برخی نظر سنجی ها از او پیش افتاده است.
هر چند که چندان نمی توان به اعتبار نظر سنجی ها دلخوش بود - چون نظرسنجی های چند ماه گذشته درباره موضوع "برگزیت " و انتخابات آمریکا موید این مدعاست - اما واقعیت اینکه دونالد ترامپ " یک تنه " و بدون حمایت قابل توجه حزبی توانسته است تا مرز احتمال پیروزی در انتخابات هشتم نوامبر آمریکا پیش بیاید باید برای همه ناظران انتخابات این کشور یک "زنگ هشدار" باشد تا پیش فرض ها و دانش خود درباره تحولات سال های گذشته جامعه آمریکا و نظام انتخاباتی این کشور را بار دیگر مورد مطالعه قرار دهند و دلایل اصلی ضعف تحلیلی شان از فرایند انتخابات ریاست جمهوری اخیر این کشور را بیابند.
پیشروی ترامپ تا حد و مرز احتمال پیروزی در انتخابات ریاست جمهوری آمریکا نشان از عیان شدن واقعیت های جدیدی از درون جامعه آمریکا دارد که این نشانه ها بدون تردید برای تحلیلگران و ناظران مسایل آمریکا مورد توجه خواهد بود.
ترامپ از "نامزدی" که بسیاری از رسانه ها و نخبگان و فعالان سیاسی و حزبی او را جدی نمی گرفتند و حتی مورد تمسخر قرار می دادند به مرز پیروزی در انتخابات رسیده ؛ آن هم در کشوری که سابقه بیش از 2 قرن دموکراسی قوام یافته حزبی دارد ، خود را الگوی دموکراسی های جهان می پندارد و تلاش سازمان یافته احزاب سوم و چهارم و.. در این کشور برای شکستن سد انحصار دو حزب اصلی _ دموکرات و جمهوریخواه – در انتخابات دهه های گذشته این کشورهمواره به شکست انجامیده است.
هر چند برای مشخص شدن نتیجه انتخابات و کلید دار بعدی – چهل و پنجم – کاخ سفید باید تا روز چهارشنبه – 19 آبان – صبر کنیم اما می توانیم از هم اکنون این قضاوت را داشته باشیم که ترامپ چه برنده انتخابات آتی باشد و چه بازنده آن، "پدیده بلامنازع" انتخابات 2016 آمریکاست؛ هر چند نشانه هایی وجود دارد - و ساعت به ساعت تا زمان برگزاری انتخابات قوی تر می شود- که نشان می دهد رقابت شانه به شانه ای با هیلاری کلینتون خواهد داشت و اگر اندکی بیشتر بخت یار او باشد پیروز انتخابات 6 روز آینده "دونالد ترامپ" خواهد بود.