حتی اگر مسئولان پرلاشز هم موافقت نکنند که به احتمال ۹۹ درصد موافقت می‌کنند، سنگ قبر نمادینی را در خانه سپانلو می‌گذارم؛ چرا که تنها آنجا را امن می‌دانم و دلم نمی‌خواهد فاجعه سنگ قبر احمد شاملو که مدام شکسته می‌شد، برای مزار این شاعر هم تکرار شود.
روزنامه شرق به نقل از شبکه آفتاب نوشت: «در حال مذاکره با مسئولان پرلاشز هستیم تا قبر نمادینی از شاعر تهران را در این گورستان بگذاریم. شاید که این قبر پابرجا بماند. در تهران که پتک بر آن زدند.» این آخرین گفته‌های مهدی اخوت است از تصمیم خانواده او برای احیای سنگ قبر دوست و همراهش محمدعلی سپانلو. سنگ قبری که اواخر مهر خبر شکسته‌شدنش از سوی عواملی ناشناس منتشر شد.
«جالب اینجاست مسئولان بهشت زهرا هیچ مسئولیتی در این زمینه قبول نمی‌کنند. آنها گفتند به ما مربوط نیست. ما هم فعلا یک سنگ قبر معمولی روی مزار سپانلو گذاشتیم. این همان سنگی بود که پیش از سنگ قبر اثر آقای باربد گلشیری، روی قبر گذاشته بودیم. بعد هم مسئولان آمدند با این سنگ قبر جدید عکس سلفی گرفتند و گفتند که هیچ اتفاقی نیفتاده است.» اخوت همچنین می‌گوید: «حتی اگر مسئولان پرلاشز هم موافقت نکنند که به احتمال ۹۹ درصد موافقت می‌کنند، سنگ قبر نمادینی را در خانه سپانلو می‌گذارم؛ چرا که تنها آنجا را امن می‌دانم و دلم نمی‌خواهد فاجعه سنگ قبر احمد شاملو که مدام شکسته می‌شد، برای مزار این شاعر هم تکرار شود.»
او از پیگیری برای شناسایی مجرمان این پرونده ناامید شده است: «اینها یک مشت آدم بی‌مصرف بودند که راهشان بی‌احترامی به قبور آدم‌های ارزشمند این مملکت است. به هر حال کسی نمی‌تواند خدشه‌ای به هویت این شاعر وارد کند، چون او با کتاب‌هایش زنده است.»
به نظر می‌رسد این اقدامی هر چند تأثربرانگیز اما واقع‌بینانه در برابر اتفاقی است که در سال‌های گذشته شاهد آن بودیم. شکسته شدن سنگ قبرهای بسیاری از بزرگان، ادبا و به تازگی هم ورزشکاران. شکسته شدن قبرهای بیوک جدیکار، همایون بهزادی، غلامحسین مظلومی و رضا احدی ابعاد وسیع‌تری به این اقدامات خرابکارانه داد. برادرزاده محمدعلی سپانلو در پی تخریب سنگ قبر این شاعر، پژوهشگر و مترجم، چندی پیش در یادداشتی نوشت: «آقایان در سازمان بهشت زهرا می‌فرمایند ما کنترلی روی قطعات نداریم. حتی در قطعه نام‌آوران با برج و باروی اطرافش. پس مردم نازنین تهران بدانید که ممکن است هر لحظه، قبر عزیزانتان، اسطوره‌های ملی و هنری و اخیرا حتی ورزشکاران ویران شود، چون سازمان مسئولیتی ندارد و نمی‌پذیرد. زمانی اگر به زندگان نه، اما به مردگان احترام می‌گذاشتیم و حرمت‌ها را نگاه می‌داشتیم.»