یک پژوهشگر موسیقی اقوام درباره وضعیت فعلی موسیقی نواحی، گفت: همواره از این‌که موسیقی نواحی در حال نابودی است، صحبت می‌شود، اما باید دید که چرا بعد از گذشت این همه سال هنوز چنین اتفاقی نیفتاده است؟
علی مغازه‌ای در گفت‌وگو با ایسنا، درباره این‌که آیا با مرگ یک هنرمند، موسیقی نواحی آن منطقه هم از بین می‌رود؟ بیان کرد: شاید بتوان گفت یکسری روایت‌ها از بین رفته‌اند، اما دست کم در سال‌های اخیر شاهد این نبوده‌ایم که با مرگ آخرین هنرمند، یک گونه موسیقی به‌طور کامل از میان رفته باشد.
او ادامه داد: این طبیعی است که یک موسیقی با از بین رفتن یک هنرمند برجسته، ضعیف شود؛ اما از بین نمی‌رود. بالاخره در بین اعضای خانواده و نزدیکان او، کسی هست که آن موسیقی را فراگرفته است و می‌تواند همان هنر را ادامه دهد. به باور من این اتفاق نمی‌افتد، مگر آن‌که موسیقی یک منطقه، دنباله‌رو نداشته باشد. بهتر است به جای گلایه به گود وارد شویم و به اندازه سهم خودمان برای درک و حفاظت از همین موسیقی‌هایی که همواره برای از بین رفتنش گلایه‌ها کرده‌ایم، تلاش کنیم تا هر اندازه را که از این موسیقی باقی مانده است، حفظ و ثبت کنیم.
دبیر هنری فستیوال آینه‌دار درباره وضعیت فعلی موسیقی نواحی نیز توضیح داد: ایران یکی از کشورهایی است که از تنوع قومیتی بسیار بالایی در سطح جهان برخوردار است و هر قوم نیز موسیقی ویژه و منحصر به خود را دارد که ریشه‌های صدها ساله و گاه هزاران ساله دارند؛ اما امروزه با توجه به تحولات و سبک زندگی شهری، موسیقی در میان این اقوام که هر کدام زبان و گویش خاص خود را دارند، دستخوش تغییرات عظیمی شده و تحت تاثیر تحولات جاری قرار گرفته است. در نتیجه، تقاضاهایی که برای این گونه موسیقی‌ها به شکل سنتی در میان مردم همان اقوام وجود داشت، شکل و شرایط دیگری پیدا کرده است.
او که سال‌ها در حوزه موسیقی اقوام ایران در حال پژوهش و مستندسازی بوده است، اضافه کرد: در طول چند دهه اخیر، پس از اختراع رادیو و به ترتیب با ظهور امکانات صوتی و تصویری جدیدتر و در نهایت، ورود امکانات دریافت تصاویر ماهواره‌ای، نسل‌های جدید و جوان‌ترها، با موسیقی‌های متفاوتی مواجه و آشنا شدند و رفته رفته آن موسیقی‌ها را پسندیدند و با توجه به سهل‌الوصول بودن امکانات اجرایی سازهای الکترونیکی، گرایش به این نوع موسیقی در میان جوانان بیشتر شد. در نتیجه، گرایش به موسیقی سنتی اقوام خودشان کاهش پیدا کرده و آن موسیقی‌ها کم‌رونق شده‌اند.
این مستندساز موسیقی نواحی افزود: بدیهی است که در چنین شرایطی، هنرمندان برجسته موسیقی اقوام ایرانی کم‌کم با کاهش تقاضا و مخاطب روبه‌رو شوند که در نهایت به از دست دادن کارکرد سنتی آن‌ها ختم شود؛ اما روند تغییر هرگز به معنای خاموشی مطلق موسیقی اقوام ایران نبوده است، چراکه به هر شکل در میان اقوام تقاضا برای موسیقی اصیل و سنتی قومی به‌صورت پراکنده وجود داشته و دارد. همچنین هنرمندانی که هنرشان را به‌صورت موروثی به‌دست آورده‌اند، دست و دل از موسیقی و هنر خود نکشیده‌اند و به هر زحمت و بدبختی سعی در حفظ آن داشته‌اند. از سوی دیگر، با جشنواره‌هایی که در ۵۰ سال اخیر برگزار شده است، ارائه این موسیقی‌ها از سطح منطقه به سطح گسترده‌تری آورده شد.
مغازه‌ای ادامه داد: هر قومی، موسیقی خود را دارد و همه زوایای آن به شکلی قابل بررسی است؛ اما در این زمینه خیلی کار پژوهشی و علمی انجام نشده است. با وجود این‌که بعد از انقلاب شاهد برگزاری جشنواره‌های بسیاری بوده‌ایم، اما بیشتر این برنامه‌ها به‌شکل نمایشی بوده‌اند