تصوری که از کارخانه‌ها در دنیا داریم معمولا این است که با داشتن دودکش‌های بزرگ، انبوهی از آلاینده‌های کربنی را روانه هوای شهرها و در کل اتمسفر زمین می‌کنند، اما این یکی دقیقا روند معکوسی را به نمایش گذاشته است و شاید بهتر باشد آن را همچون جاروبرقی غول‌پیکری بنامیم که دیاکسیدکربن هوا را جمع‌آوری می‌کند، اما داستان واقعا از چه قرار است؟
اگر قرار باشد روند افزایش گرمایش جهانی تا پایان قرن میلادی حاضر در حد همان دو درجه تصویب شده در نشست اقلیمی پاریس باقی بماند، راهی نداریم جز این که روند انتشار آلاینده‌های کربنی به هوای زمین را تا سال 2040 به صفر برسانیم. در واقع تازه با این کار می‌توان امیدوار بود که تا پایان قرن فعلی دمای زمین بیشتر از دو درجه گرم‌تر نشود، اما به روشنی پیداست که دستیابی به این چشم‌انداز کار بسیار دشواری است. البته چندان هم نباید ناامید بود؛ زیرا پروژه‌هایی در دست اجراست که شاید رسیدن به این چشم‌انداز را برای ما امکان‌پذیر کند.
برای مثال بتازگی در بریتیش کلمبیای کانادا کارخانه‌ای ساخته شده که به جای تولید آلاینده‌های کربنی، آن را مستقیما از هوا جذب می‌کند. این فرآیند که به نوعی خارج کردن کربن از هوا محسوب می‌شود برای دستیابی به اهداف مربوط به توقف گرمایش جهانی از اهمیت زیادی برخوردار است. تحقیقات نشان می‌دهد گاز گلخانه‌ای دیاکسیدکربن حدود 04/0 درصد از هوای تنفسی ما را تشکیل می‌دهد و حالا تأسیسات متعلق به شرکت کربن انجینیرینگ (Carbon Engineering به معنی مهندسی کربن) قابلیت آن را پیدا کرده که روزانه تا یک تن از این گاز را جذب کند. البته مثل روز روشن است که برای کاستن از حجم قابل توجه دیاکسیدکربن موجود در اتمسفر زمین ـ آن هم با استفاده از این روش ـ به صدها و بلکه هزاران کارخانه همچون کربن انجینیرینگ نیاز است تا به این ترتیب بتوان امیدوار بود سالانه میلیون‌ها تن کربن از جو زمین خارج شود.
طراحی و ساخت این کارخانه نتیجه تفکرات خلاقانه دیوید کیت فیزیکدان دانشگاه هاروارد بوده است. درحالی که بسیاری از دانشمندان تخمین می‌زدند استخراج مستقیم کربن از هوا با هزینه قابل توجه 400 تا هزار دلار به ازای هر تن گاز دیاکسیدکربن صورت می‌گیرد، پروژه کیت نشان داد این کار را می‌توان با فقط صد دلار به ازای هر تن از این گاز گلخانه‌ای به انجام رساند. نکته جالب توجه اینجاست که کربنی که از این طریق جمع‌آوری می‌شود در ادامه برای تولید سیمان فروخته می‌شود و از این طریق پول قابل توجهی نیز نصیب مالکان کارخانه می‌کند.
این پروژه بتدریج مورد توجه کارشناسان حوزه انرژی در سراسر جهان قرار می‌گیرد و البته وارد شدن چهره‌های شاخصی همچون بیل گیتس به عنوان ثروتمندترین مرد جهان برای سرمایه‌گذاری در این استراتژی جدید نشان از اهمیت قابل توجه آن دارد.
منبع: جام جم کلیک