مشتری، پنجمین سیاره در ترتیب قرارگیری سیاره ها از خورشید، این غول بزرگ گازی که مقصد فضاپیمای جونوست، واقعاً عظیم است. عظمت این سیاره به حدی است که در واقع به گرد خورشید نمی چرخد. این سیاره که از مجموع سایر سیاره های منظومه شمسی 2.5 برابر بزرگ تر است، آنقدر بزرگ است ک مرکز جاذبه میان آن و خورشید در داخل خورشید قرار نمی گیرد و در مکانی در فضا و درست بالای سطح خورشید منطبق می شود.
ماجرا این است که وقتی یک جرم کوچک به گرد جرمی بزرگ در فضا می چرخد، جرم کوچکتر در واقع یک مدار دایره ای کامل را به دور جرم بزرگ تر طی نمی کند، بلکه هر دو جرم به دور مرکز مشترک جاذبه مابین می چرخند.
در مواردی مانند زمین که به گرد جرمی بسیار بزرگ تر از خود یعنی خورشید می گردد، مرکز جاذبه در محلی بسیار نزدیک به مرکز جرم بزرگ تر قرار می گیرد بطوریکه تاثیر پدیده ای که به آن اشاره شد در واقع منتفی است و به نظر نمی رسد که جرم بزرگ تر در حال گردش است و جرم کوچک تر در مداری بسیار نزدیک به دایره به دور آن می گردد.
اما واقعیت کمی پیچیده تر است. به عنوان مثال وقتی که ایستگاه بین المللی فضایی به دور زمین می چرخد، در واقع زمین و ایستگاه فضایی به دور مرکز مشترک جاذبه حاصله می چرخند. اما آن مرکز جاذبه آنقدر به مرکز زمین نزدیک است که گردش زمین به دور این نقطه قابل تشخیص نیست، اما گردش ایستگاه فضایی به دور زمین در مداری کاملا دایره ای به وضوح قابل درک است.
این موضوع در خصوص گردش سیارات به دور خورشید هم صحت دارد.خورشید نسبت به زمین، ناهید، تیر و حتی زحل بسیار بزرگ تر است، آنقدر که مرکز گرانش فیمابین این سیارات با خورشید در داخل خورشید قرار می گیرد و چرخش سیارات به دور زمین کاملا مشهود است.
اما موضوع در خصوص مشتری متفاوت است. این غول گازی آنقدر بزرگ است که مرکز گرانش آن با خورشید در واقع 1.07 شعاع خورشیدی از مرکز خورشید فاصله دارد. یعنی با فاصله ای حدود 7% از شعاع خورشید بالاتر از سطح خورشید قرار می گیرد. در نتیجه خورشید و مشتری هر دو گرد آن نقطه در فضا در گردش هستند.
منبع: تک شات