هوشنگ کامکار آهنگ‌ساز و سرپرست گروه «کامکار» در شرق نوشت:
احمد احمدی در بیمارستان بستری است و این اتفاق مرا سخت دل‌نگران کرده؛
اگر یکی، دوتا دوست نزدیک در زندگی داشته باشم، بی‌شک یکی از آنها احمدرضا
احمدی است. همکاری‌های زیادی با هم داشتیم و روی اکثر کارهایم، او دکلمه
خوانده است.
این مرد عزیز، حق بزرگی به تاریخ ادبیات و موسیقی ایران دارد و
سال‌ها در کانون پرورش فکری کودکان و نوجوانان به موزیسین‌ها برای تولید
آثار ماندگار کمک کرده است. البته احمدرضا شاعری برجسته هم هست که درباره
مرتبه شاعری‌اش من هیچ صلاحیت اظهارنظر ندارم. اغلب اوقات، هفته‌ای یکی،
دوبار با هم تلفنی صحبت می‌کنیم و اتفاقا دو، سه روز قبل از بستری‌شدنش در
بیمارستان، با هم حرف زدیم و وقتی در خبرها خواندم بدحال شده و به
بیمارستان رفته، عمیقا متأثر و غمگین شدم.
احمدرضا احمدی با میل به زندگی و
کار و با روحیه‌ای سرشار از عشق و امید، زندگی‌اش را سپری می‌کند و همه
مشکلات را پس می‌زند و انسانی به‌غایت طناز و شاد است. او رابطه خوبی با
دنیا دارد اما متأسفانه چندسالی است که مریضی‌ها به سراغش آمده‌اند و
گاه‌گاهی او ناخوش‌احوال می‌شود اما پس از هربار بستری‌شدن در بیمارستان،
وقتی با او صحبت می‌کنم، ابدا ابراز ناراحتی نمی‌کند و همیشه شاد است و
بیماری و درد را هم با روحیه طنازش، به سخره می‌گیرد. هر زمان جهان بر من
سخت گرفته و احتیاج به امیدواری داشته‌ام، تلفن را برداشته و به احمدرضا
زنگ زده‌ام، آن‌وقت دنیا برایم رنگی و دلپذیر شده. امیدوارم این شاعر و
رفیق عزیز ما هرچه‌زودتر بهبود یابد، به‌خصوص که در همه این سال‌ها همسرش،
خانم شهره حیدری و دخترش، ماهور، بسیار‌بسیار مراقب او هستند و باید از
آنها بابت عشق و همتی که در مراقبت از او دارند، تشکری ویژه کرد. همین‌طور
ممنونم از پزشکانی که با تسهیلات بسیاری هربار احمدرضا را مداوا می‌کنند
تا او باز با لبخندش دنیا را دگرگون کند. امیدوارم احمدرضا هرچه‌زودتر به
خانه برگردد و باز در جوار شمعدانی‌ها شعر بنویسد.