عصر ایران؛ سید احمد نبوی - امروز سالروز زلزله بزرگ توکیو در سال ۱۹۲۳ است . زلزله ای که با ۷.۶ ریشتر و ۴ دقیقه تکان زمین، ۱۵۰ هزار نفر را کشت.
از آن تاریخ تاکنون دهها زلزله بزرگ ژاپن را تکان داده است که آخرین آن سال گذشته بود زلزله ای بزرگ که ۷ نفر کشته داشته داشت. سوال اصلی این است که طی این سالها ژاپن با این موضوع چگونه برخورد کرد که تا این حد موثر بوده است؟ و آیا ما در ایران و در این سالها که از دو زلزله بم و رودبار ( با 60 هزار کشته)می گذرد، اقدامات جدی ای انجام داده ایم؟ و اساساً موضوعات سیاسی مترتب بر کشور و دغدغه های معیشتی، فرصتی را برای بیدار باش جدی نسبت به فعالیت گسل های بیدار ایران گذاشته است؟
آیا نهادهای متولی مانند هلال احمر ، اورژانس ، بیمارستانها ، پلیس ، آتش نشانی و .... که هر روز درگیر جابجایی مسؤولین خود هستند به فکر راه چاره ای جدی میگردند که تلفات احتمالی کاهش یابد؟
آیا اگر خدای ناکرده امروز زلزله ای با همان قدرت زلزله های ویرانگر قبلی حادث شود آمار تلفات همانند ژاپن از ۱۵۰ هزار نفر به ۷ نفر تقلیل پیدا می کند یا همچنان دهها هزار کشته می دهیم؟
اگر این کاهش تلفات رخ نداد چه کسانی مسئول اند؟ آیا می شود از امروز مسؤولان را که هر روزه سخنرانی های آنچنانی در توانایی خود و دستگاه متبوعشان انجام می دهند را تهدید به محاکمه کرد؟
دادستان های کشور فقط برای اتفاقات حادث شده باید وارد عمل شوند و داد مردم را بستانند یا می توانند مسئولیتهای مدنی و قانونی و جزایی مسؤولان را یاد آوری نمایند؟
دستگاه‌های نظارتی مانند بازرسی کل کشور و .... امروز می توانند چشم و گوش بینای ملت برای نظاره کردن بر عملکرد دستگاه‌های مرتبط با موضوع زلزله باشند.
در هر حال این سالروزها و یاد بودها تلنگری بزرگ به دولت و مردم و عوامل موثر در جلوگیری و کاهش اثرات بلایای طبیعی همچون زلزله در کشور است.
باید به فکر چاره ای جدی بود از جمله بهسازی ساخت و سازها با استفاده از فناوری های نوین، نوسازی بافت های فرسوده، ایجاد مرکز بزرگ آموزش زلزله ، انبارهای غذایی ، شهرکهای فوری اسکان آسیب دیدگان ، بیمارستان‌های صحرایی بزرگ ، رصد خانه فعالیت گسل ها و گزارش آن ، ایجاد یک مرکز فرماندهی ، یک ستاد عملیاتی حضور مسئولین مربوطه و ... در یک مکان مجتمع در نزدیکی پایتخت مانند زرندیه و فرودگاه اضطراری بین المللی بسیار ضروری است.