عصرایران؛ رضامیرمحرابی - سال ها پیش می گفت روان شناسی خوانده و با سوژه های اجتماعی در ذهنش کلنجار می رفته است. همزمان با دوره کارشناسیِ روان شناسی درگیر تئاتر و نمایش می شود و فعالیت هایش را ادامه می دهد تا این که در دوره کارشناسی ارشد به سراغ کارگردانی می رود و درسش را می خواند. این حکایت سال های جوانی مردی پرشور و خلاق است به نام حسن فتحی. پدیده ای که کارنامه او را باید به جد بررسی کرد تا متوجه شد چگونه یک هنرمند ایرانی می تواند این گونه نبض جامعه اش را در دست بگیرد.
فتحی در آن سال ها با ساخت «پهلوانان نمی میرند» یک تکان اساسی به جامعه و مردمی که جز دیدن تلویزیون سرگرمی قابل توجه دیگری نداشتند داد. نمایش این سریال آن چنان صدا کرد که پس از پخش هر قسمتش در تلویزیون موجی میان مردم در مورد شخصیت هایش به راه می انداخت شاید اگر آن زمان شبکه های اجتماعی بودند و موج ها را هدایت می کردند «پهلوانان نمی میرند» بخشی از این موج می بود. او در سال 80 به سراغ ساخت سریالی رفت که بی شک یکی از ماندگارترین آثار تاریخ تلویزیون است. «شب دهم» با روایت دیدنی و جذابی که داشت و زمان مناسبی که برای پخشش در نظر گرفته شده بود (تقارن ایام نوروز و ماه محرم) با استقبال کم نظیر مردم مواجه شد و توانست خود را به عنوان یک اثر ماندگار در ذهن و روح هر ایرانی ثبت کند.
توقعات از فتحی پس از شب دهم بسیار بالا رفت و همگان منتظر دیدن اثر بعدی او بودند. تجربه ساخت سریال «روشن تر از خاموشی» که به زندگی ملاصدرا می پرداخت آن طور که باید و شاید با اقبال مردم مواجه نشد و نتوانست موج هایی چون «پهلوانان نمی میرند» و «شب دهم» ایجاد کند. فتحی پس از این سریال کمی از تلویزیون فاصله گرفت و فیلم سینمایی «ازدواج به سبک ایرانی» را ساخت. فیلمی که اتفاق بزرگی در کارنامه کاری وی محسوب نمی شود.
بازگشت فوق العاده فتحی به سریال سازی را بی شک باید به دو پروژه موفق دیگر در تاریخ تلویزیون گره زد. دو سریال «مدار صفر درجه» و «میوه ممنوعه» به عنوان دو سریال پرطرفدار دیگر از این کارگردان و درام نویس کاربلد به پروژه هایی موفق و پرمخاطب بدل شدند. به خصوص «میوه ممنوعه» که نمایش آن در ماه مبارک رمضان بر اثرگذاری و دیده شدنش بیشتر کمک می کرد. بی تردید مردم بازی فوق العاده استاد علی نصیریان در آن سریال را از یاد نبرده اند.
فتحی بعدها چند فیلم سینمایی دیگر ساخت که دو فیلم «پستچی سه بار در نمی زند» و «کیفر» با اقبال نسبی مخاطبان مواجه شدند. او طی سال های 88 الی 91 سه سریال دیگر به نام های «اشک ها و لبخندها»، «در مسیر زاینده رود» و «زمانه» را برای تلویزیون ساخت که علی رغم پربیننده بودن، به مانند چند کار مهم قبلی اش ماندگار نشدند و به تدریج فراموش شدند.
همه ی این مسیر رفته و تجربیات فوق العاده، بینشی از حسن فتحی ساخت که موجب شد با همراهی نغمه ثمینی، نمایشنامه نویس باتجربه به سراغ خلق شهرزاد برود. سریالی که دلایل محبوبیت آن پیش از این در
نوشتاری دیگر بررسی شده است اما جدای از کار گروهی خوب، حمایت های کم نظیر بخش خصوصی از روند تولید این سریال و حضور بازیگران مطرح، نقش اول این پروژه موفق را باید حسن فتحی دانست. مردی که تسلط، هدایت و کارگردانی اش زبانزد اهل فن است. او با پیشینه ی موفق در سریال سازی نشان داد و بار دیگر ثابت کرد به خوبی بلد است نبض جامعه اش را در دست گیرد و مردم را درگیر درام جدیدی کند. این آقایِ روان شناسِ درام نویسِ خلاق، نعمت بزرگی برای سینما و تلویزیون کشورمان است. بی تردید مردم با اشتیاق چشم انتظار دیدن آثار بعدی او هستند.