دیجیاتو - در زمان های دور، ملوانان از وال هایی میگفتند که بعضا با جزیره اشتباه گرفته می شدند و حتی کشتی ها روی آنها لنگر می انداختند و به نیروهای خود دستور می دادند که از کشتی پیاده شده و ساعاتی را روی آنها قدم بزنند.
اما وقتی ملوانان روی این جزایر آتش روشن می کردند، جانور بیدار شده و با تکان های شدیدی که به خود می داد ملوانان را به زیر آب می برد. در سال 1990 میلادی نیز وقتی دانشمندان نخستین بار با لقمه ماهی قرمز آب های شیرین جنوب شرقی آسیا برخورد کردند همین فکر به ذهنشان خطور کرد (این آبزی می تواند طولی در حدود 5 متر متر پیدا کند و وزنش نیز تقریبا به 590 کیلوگرم می رسد).
این جانور نیشی سمی به طول 38 سانتی متر دارد با این حال، موجودی بسیار آرام است که به ندرت از نیش خود استفاده می کند و دانشمندان امیدوارند که پیش از انقراضش به دست انسان آن را مورد موشکافی و بررسی دقیق قرار دهند.
این آبزی احتمالا بزرگ ترین ماهی در آب های شیرین است اما نخستین گزارشات از وجود آن در اوایل سال 1980 میلادی در روزنامه های تایوانی منتشر شد. به سختی می توان یکی از این لقمه ماهی ها را دید زیرا تمامی تجهیزات شکار و ماهی گیری را نابود می کند و حتی در صورتی که بهترین تجهیزات را در اختیار داشته باشید، چنانچه این ماهی به قلاب بیافتد، خود را در بستر دریا دفن می کند و ابدا بالا نمی آید.
در سال 2010 میلادی، گزارشی منتشر شد دال بر اینکه یکی از این ماهی ها بعد از 6 ساعت تلاش و زحمت مدام توسط 15 ماهی گیر به دام افتاده است که این خبر از یک سو توان بالای ماهی را نشان می دهد و از طرفی مهارت های قابل توجه آن ماهی گیرها. این لقمه ماهی آنقدر نیرو دارد که می تواند قایق ها را برای چندین کیلومتر در آب به دنبال خود بکشد و حتی آنها را با خود به زیر آب ببرد.
طبق برخی گزارشات زهر لقمه ماهی قرمز آنقدر قدرتمند بوده که در پاره ای از موارد بدنه قایق ها را سوراخ کرده است. البته باید در نظر داشته باشید که ماهی از این سلاح خود به عنوان راهکار آخرش استفاده می کند.
زب هوگن یکی از زیست شناسان دانشگاه نوادا در این باره می گوید: این موجودات کنجکاو هستند و مانند دیگر آبزیان به هیچ وجه خجالتی محسوب نمی شوند. او در ادامه گفت: ماهی ها معمولا دوست ندارند که به آنها نزدیک شوید و در صورتی که زیاد به انسان نزدیک شوند در جای خود ثابت می شوند، این در حالی است که لقمه ماهی از نزدیک شدن به انسان باکی ندارد و در برخی موارد حتی عمدا به انسان نزدیک می شود.
البته این به معنای بی توجهی کردن به نیش این جانور نیست. وقتی نیش آن وارد بدن انسان می شود به این راحتی هم از آن خارج نمی شود و حتی کوچک ترین برش ایجاد شده توسط خارهایی که در پشت بدن آن وجود دارند می توانند شدیدترین درد را در بدن انسان ایجاد کنند.
اما سطح بیرونی خارهای بدن این ماهی با غشای نازکی پوشیده شده و در داخل آن غشا هم نوعی سم وجود دارد که درد زیادی را به انسان تحمیل می کند و حتی باعث ایجاد عفونت می شود.
خود هوگان می گوید: من هیچگاه مستقیما نیش این جانور را دریافت نکرده ام اما یک بار به واسطه برخورد همین خارها با بدنم، خراش کوچکی روی پوستم ایجاد شد که بسیار دردناک بود. اما اگر بر حسب تصادف یکی از نیش های دردناک این لقمه ماهی را دریافت کردید، باید بدانید که محل برخورد نیش دچار تورم شده و دردناک می شود و خود زخم نیز عفونی می گردد و بهترین راه برای آرام کردن درد ریختن آب داغ روی آن است. با این کار مقداری از ماده سمی نیز از داخل بدنتان خارج می گردد.
در رودخانه میکونگ که بزرگ ترین ماهی های دنیا را در خود جای داده است، این ماهی بزرگ ترین گونه به شمار می رود. برای نمونه گربه ماهی میکونگ یکی از آبزیان ساکن در این رودخانه است که طولش به سه متر و وزنش به 294 کیلوگرم می رسد با این همه، در مقایسه با این پهن ماهی کوچک تر است.
این اکوسیستم طیف گسترده ای از ماهی ها و بی مهرگان نظیر خرچنگ و میگو را در خود جای داده است و لقمه ماهی نیز می تواند درست مانند کوسه ها با تشخیص میدان های مغناطیسی به راحتی آنها را پیدا کرده و شکار نماید.
جانور ابتدا کارش را با نشستن روی طعمه و خفه کردن آن شروع می کند و سپس طعمه را به داخل دهانش فرو می برد و در آنجا با بافت های قدرتمندی دهانی اش آن را خرد می کند.
اما تنوع زیستی باور نکردنی در رودخانه میکونگ و همچنین فضای گسترده ای که برای سکونت موجودات مختلف دارد (در کنار این حقیقت که ماهی ها در فضای گرم زودتر رشد می کنند) به لقمه ماهی امکان می دهد که بیشترین رشد خود را در این آبها تجربه نماید.
با این همه، این ماهی غول پیکر و دیگر گونه هایی که در این رودخانه زندگی می کنند، با مشکلات عدیده ای دست و پنجه نرم می کنند. هوگان باور دارد که این ماهی های بزرگ نقش تورنسل تست را برای سنجش میزان سلامت کل اکوسیستم ایفا می کنند و متاسفانه وضعیت خوبی را نشان نمی دهند.
آلودگی بالا و تخریب محیط سکونتگاه این ماهی ها باعث شده که گربه ماهی و لقمه ماهی های این منطقه به شدت در خطر انقراض قرار داشته باشند. بدتر از همه اینکه ماهیگیرها هم علاقه ویژه ای به صید آنها دارند و حتی بعد از آنکه شکار خود را در آب رها می کنند، به خاطر استرسی که به آنها وارد می کنند، آنها را در معرض خطر مرگ قرار می دهند.
خطر دیگر مجموعه داران و آکواریوم دارانی هستند که این ماهی ها را برای قرار دادند در داخل مجموعه های خود شکار می کنند.