عصرایران - انتخابات دهمین دوره مجلس شورای اسلامی برگزار شد و نکات متفاوت و جالب توجهی از خود به جای گذاشت. در این دوره بسیاری از چهره های متفاوت وارد مجلس شدند و ترکیب پارلمان تغییر اساسی کرد. در همین میان نیز یکی از قدیمی ترین نماینده های مجلس که سابقه حضور در بیش از 5 دوره از پارلمان را در کارنامه داشت ، وارد رقابت نشد و عطای مجلس رفتن را به لقایش بخشید. یادآوری عدم حضور یکی از قدیمی ترین نماینده های مجلس در عرصه رقابت انتخابات امسال ما را به یاد مستندی انداخت که چند سال پیش ساخته شد و در جشنواره سینماحقیقت و فیلم فجر با اقبال مواجه شد و عنوان بهترین مستند سیاسی سال را به دست آورد.
این نماینده قدیمی مجلس یکی از چهره هایی است که در این مستند حضور پررنگی دارد. مستند «صندلی 257» به کارگردانی محسن خان جهانی روایتی از رقابت انتخاباتی مجلس بین چند کاندیدا در شهرستان ماهنشان از توابع استان زنجان است. در این مستند کم نظیر سیاسی ما با رقابت این چند نفر برای ورود به پارلمان مواجه هستیم و نماینده ای که بیش از 5 دوره سابقه حضور در مجلس را دارد شخصیت محوری فیلم است. این مستند تکان دهنده ی سیاسی قابلیت این را داشت تا در ایام اسفندماه امسال که کشور در حال و هوای انتخابات به سر می برد در محافل فرهنگی و دانشگاه ها اکران شود اما به دلیل فضای سیاسی حاکم بر جامعه این فرصت به وجود نیامد و فرصت های حداقلی نیز از بین رفت.
حال در این شرایط تنها محل و فضایی که اکران مستندهای این چنینی به خود می بیند گروه سینمایی هنر و تجربه است که در مدت زمان فعالیت خود بستر مناسبی برای تکیه و کسب اعتماد مستندسازان بوده است. به نظر می رسد اکران این مستند در این گروه سینمایی حتی در کوتاه مدت می تواند اتفاق جالبی را رقم بزند. بی شک دیدن این مستند کنجکاوی برانگیز خالی از لطف نیست و می تواند مخاطبان زیادی را جذب کند.
حسین معززی نیا منتقد مطرح سینمای ایران در سال تولید این فیلم در نشستی درباره این فیلم گفته بود: «فیلم «صندلی 257» از جهت اطلاعاتی که به
بیننده می‌دهد، فوق‌العاده است و اولین وظیفه‌ای که فیلم مستند بر
عهده دارد، این است که یک واقعه را با همه مسایل‌اش به درستی نشان بدهد و
البته این فیلم این کار را به خوبی انجام داده است. مخاطب را با خبر می‌کند
که در این منطقه چنین ماجرایی با چنین مختصاتی روی داده است.
معززی‌نیا با بیان اینکه نام فیلم به درستی انتخاب شده است در عین حال گفت:
البته نام آن را «سیاست به سبک ایرانی» یا «زندگی این روزهای ما در سیاست»
نیز می‌توان گذاشت. چرا که فیلم در واقع نوع نسبت و توقع مردم از سیاست و
در مقابل رفتار سیاستمداران با مردم است که آنها را به درستی نشان داده است
و نوعی آسیب‌شناسی و نمایش کل واکنش‌هایی که در یک واقعه سیاسی ممکن است
اتفاق بیفتد را بدرستی به تصویر کشیده است که طبعا نیز این روند به مجلس
شورای اسلامی منحصر نیست.
در ادامه این منتقد با اشاره به اینکه فیلم از هر آنچه که به عنوان مستند
سیاسی تاکنون ساخته شده است به نظر ارزنده‌تر می‌آید گفت: آنچه که این فیلم
از سیاست ما نمایش می‌دهد برای دادن نسبت فیلم سیاسی به آن لایق‌تر از
فیلم‌هایی همچون «قلاده‌های طلا» است و البته منظورم مقایسه دیدگاه
فیلمسازان نیست بلکه مقصود مقایسه ساختار این دو فیلم است.
او با اشاره به اینکه مهمترین مساله‌ای که در فیلم مشهود است، سماجت
فیلمبردار یا فیلمساز است گفت: توانایی فیلمساز در تصمیم‌گیری‌های لحظه‌ای
است که لحظه‌های بسیار جالب را شکار کرده است و هوشمندی لازم را به خرج
داده است یعنی اینکه او فهمیده است که کجا دوربین را روشن کند و کجا
می‌بایست آن را خاموش کند»