یک روانشناس گفت: ترس از جدا شدن از تلفن همراه «نوموفوبیا» نام دارد و متأسفانه روز به روز در حال افزایش است.
عاطفه رضایی در گفت‌وگو با ایسنا، اظهار کرد: نوموفوبیا نوعی اختلال است که فرد به موجب آن از گم کردن، تمام شدن اعتبار، اتمام باطری تلفن همراه و نبودن آنتن شبکه هراس وسواسی دارد و زمانی که بنا به عللی نمی‌تواند از تلفن همراهش استفاده کند، عصبی می‌شود، استرس می‌گیرد و عرق سرد روی پیشانی‌اش می‌نشیند.
این روانشناس با اشاره به این‌که چنین افرادی حتی ممکن است به تپش قلب، درد قفسه سینه و تندی تنفس دچار شوند، ادامه داد: چنین اشخاصی به‌شدت تمایل دارند که تلفن همراهشان همیشه روشن باشد و حتی در مکان‌هایی مانند بیمارستان و کتابخانه نیز تنها به بی‌صدا کردن(سایلنت) اکتفا می‌کنند، چون با خاموش کردن تلفن همراهشان دچار دستپاچگی و کلافگی می‌شوند.
وی تصریح کرد: راه‌های درمان متعددی برای این بیماری مدرن وجود دارد و در همه این راه‌ها سعی می‌شود که فرد به آرامش ذهنی سوق پیدا کند. برای مثال می‌توان در مراحل اولیه درمان از فرد خواست که همیشه یک کارت تلفن همراه خود داشته باشد تا بتواند استرس در دسترس نبودن تلفن همراهش را کم‌رنگ کند. هم چنین این افراد می‌توانند لیستی از مخاطبان و شماره تلفن‌هایشان را تهیه کرده و در کیفشان بگذارند تا در صورت لزوم و گم کردن تلفن همراه بتوانند با آن‌ها ارتباط برقرار کنند.
رضایی خاطرنشان کرد: بهترین راه‌حل برای شخصی که به نوموفوبیا دچار شده این است که تلفن همراه خود را هر چند روز یک بار در خانه جا بگذارد و زندگی بدون آن را تمرین کند. البته در زندگی امروزی، چنین اقدامی بسیار سخت به نظر می‌رسد اما باید هر کسی این توانایی را داشته باشد تا بدون تلفن همراه از پس امور روزمره و واجب خود برآید، چون مبتلایان به نوموفوبیا اذعان می‌کنند بدون موبایلشان احساس سردرگمی کرده و حتی نمی‌توانند روز خود را آغاز کنند.
این روانشناس یادآور شد: بدیهی است که ترک اعتیاد به تلفن همراه با دارو و درمان امکان‌پذیر نیست و تنها با تکیه به اراده افراد صورت می‌گیرد. این در حالی است که اگر کسی نوموفوبیا را ترک نکند روز به روز به این اختلال دامن زده و ممکن است زمانی برسد که درمان آن بسیار مشکل‌تر از سنین جوانی باشد. این در حالی است که بر اساس تحقیقات انجام شده، نوموفوبیا در زنان شایع‌تر است.