دریای مشکلات و دولتی که عارف "مظلوم ترین دولت بعد از انقلاب" نامیدش

عصر ایران؛ مصطفی داننده - رئیس جمهور روحانی شاید هیچگاه تصور نمی‌کرد وقتی با شعار دولت فراجناحی به قدرت برسد، اینچنین غم تنهایی را بچشد. رئیس دولت یازدهم این روزها از هر سو آماج مشکلات ریز، درشت، خارجی و داخلی است. گاهی دوستان به بهانه‌های مختلف مانند مسئله حصر و توقیف روزنامه‌ها و آزادی‌های مدنی روحانی را مورد نوازش قرار می‌دهند و دیگر روزها مخالفان دولت از تریبون مجلس، صداوسیما، نماز جمعه و رسانه‌های نوشتاری و مجازی خود روحانی و دولت تدبیر و امید را به بهانه‌های مختلف از برجام گرفته تا گرانی گوجه مورد نوازش قرار می‌دهند.

در عرصه سیاست خارجی و اقتصاد بین الملل نیز دولت روحانی با مشکلات عدیده‌ای روبرو است. او که به واسطه حل پرونده هسته‌ای، درهای اقتصادی ایران را به روی جهانیان باز کرده است، با افت شدید قیمت نفت روبرو است. روحانی دولتش را با نفت 25 دلاری اداره می‌کند و این درحالی است که در دولت قبل نفت به 148 دلار هم رسید.

از سوی دیگر به بهانه برجام، کشورهای عرب منطقه در کنار رژیم صهیونیستی عزم خود را جزم کرده‌اند تا به هر شکل ممکن ایران را وارد بحران‌های جدی کنند. از آن سوی، رئیس جمهور آمریکا که از حامیان اصلی برجام است، سال آخر ریاست جمهوری خود را سپری می‌کند و ممکن است با روی کارآمدن رئیس جمهور تازه، برجام و توافق هسته‌ای وارد فاز جدیدی شود.

احمدی نژاد و رئیس دولت اصلاحات هر دو دولت‌هایی را تحویل گرفتند که همچون ساختمانی بود که احتیاجی به کمی بازسازی داشت و با کمی تغییر و بالا و پایین کردن می شد به دولتی رسید که دلخواه آنان بود. روحانی اما دولتی را تحویل گرفت، که هیچ شباهتی به دولت زمان صلح، با بالاترین درآمد نفتی بین تمام دولت های ایران،نداشت. روحانی با ویرانه ای روبرو بود که باید آن را می ساخت. درآمدها و خرج‌های بی حساب، انباشت نیروی انسانی مازاد در دستگاه های دولتی؛ ویژه خواری‌های بی شمار و سیاست خارجی بسته همراه با تحریم‌های کمرشکن، میراث احمدی نژاد برای دولت تدبیر و امید بود.

دو رئیس جمهور قبلی، با مخالفینی روبرو بودند که سال‌ها سابقه سیاست ورزی در کشور داشتند و باید گفت که آنها مخالفان شناسنامه دار دولت‌های اصلاحات و مهرورزی بودند. رئیس دولت یازدهم اما داستان متفاوتی دارد. تفکر کفن پوشی در زمان خاتمی که در خیایان های تهران و قم بود، در زمان ریاست جمهوری روحانی، ردای رسمی تری به تن کرده و از برخی تریبون های رسمی به مخالفت با روحانی برخاسته است. بخشی از این صاحبان تفکر با قدرتی که در پارلمان پیدا کرده اند تمام مسیرهای روحانی را بسته اند و سعی می کنند دولت روحانی را در منظر مردم یک دولت ناکارآمد نشان دهند.

آنچه ذکر شد، البته نباید به معنای فرافکنی برای روحانی و دولتش تلقی شود چه آن که اولاً این دولت هم ضعف های خاص خودش را دارد و ثانیاً بی هیچ تعارفی نهایتاً این دولت مستقر است که باید کشور را اداره کند و به طرز آبرومندانه و قابل دفاعی به دولت بعدی تحویل دههد.
اما منصفانه نباید فراموش کرد که  دولت روحانی - که محمدرضا عارف آن را مظلوم ترین دولت بعد از انقلاب خوانده است - با سیل عظیمی از مشکلات بزرگ و کوچک روبرو است و برای مقابله با این مشکلات احتیاج به یک جریان سیاسی دارد. جریانی که بتوانند بار دفاع از دولت در برابر این سختی‌ها را به دوش بکشند و اجازه ندهند روحانی تنها به جنگ این مشکلات برود.

بهترین زمان برای تشکیل این جریان سیاسی نیز همین امروز است. با توجه به مدت باقی مانده تا انتخابات مجلس و فضای ملتهب سیاسی علیه دولت روحانی، طرفداران دولت باید هرچه سریعتر این جریان را تشکیل دهند تا طیف سوم سیاسی ایران شکل بگیرد. طیفی که می‌تواند پدر معنوی آن هاشمی رفسنجانی و حسن روحانی باشند، طیفی که مشی اعتدال را در دستور کار خود قرار می‌دهد. این ، به نفع ملت ایران است که هنوز "در مقطع حساس کنونی" به سر می برد.