الف - متأسفانه همواره فرهنگ استفاده از فناوری، بسیار دیرتر از خود فناوری وارد بسیاری از کشورها می شود.
فرهنگ استفاده از قطار زیر زمینی (مترو) نیز از این قاعده مستثنی نبوده و البته در سال های اخیر بسیاری از مشکلات فرهنگی در این رابطه از طریق فرهنگ سازی در حال برطرف شدن می باشند. به عنوان نمونه به تازگی در یکی از ایستگاه های متروی تهران تابلوی تبلیغاتی بسیار بزرگی را می بینیم که بر روی آن با استفاده از تصاویر کارتونی این مطلب به مخاطب منتقل شده است که با صرف چند دقیقه وقت در طول روز برای شستشوی بدن (استحمام)، شانه کردن موی سر و مسواک زدن پیش از ورود به مکان های عمومی (از جمله مترو و سایر وسایل حمل و نقل عمومی)، دیگر کسی از ظاهر ژولیده و بوی بد بدن و دهان شخص دچار حال به هم خوردگی نمی شود.
در برخی موارد نیز فرهنگ سازی به تنهایی چاره ساز نیست و نیاز به اقدام عملی توسط مسئولین اجرایی می باشد. به عنوان نمونه طرح بسیار خوب جلوگیری از فعالیت متکدیان و دست فروشان در داخل واگن های مترو (که البته منتقدینی هم دارد) تنها از طریق فرهنگ سازی (این که به مسافرین مترو بگوییم از این افراد چیزی نخرند یا به متکدیان پول ندهند) قابل اجرا نبود.
در رابطه با افزایش آمار تلفات ناشی از خودکشی یا مرگ تصادفی هموطنان بر اثر سقوط عمدی (خودکشی یا هُل داده شدن) یا غیر عمدی (سقوط افراد ناتوان، نابینایان و کودکان، سقوط بر اثر سرگیجه یا شوخی) بر روی ریل های قطار در ایستگاه های مترو، در کنار پیشگیری از این حوادث از طریق فرهنگ سازی رسانه ای و همچنین رفع مشکلات جامعه شناختی (مشکلات اقتصادی، مشکلات خانوادگی و شکست های روحی بویژه در جوانان) منجر به خودکشی و آموزش به افراد جامعه برای مقابله منطقی با این مشکلات، راه حل تکمیلی دیگری نیز وجود دارد.
در بسیاری از کشورهای پیشرفته جهان (از جمله کره جنوبی) برای پیشگیری از سقوط افراد و یا اشیاء بر روی ریل های قطارهای شهری (مترو) که علاوه بر خسارات جانی، معمولا خسارت های مالی فراوانی نیز در پی دارد، راهکار بسیار ساده ای در نظر گرفته شده است.
در این روش در حد فاصل بین محل توقف قطار بر روی ریل ها و سکوی انتظار مسافران، یک سری درب شیشه ای نصب شده است که این درب ها تنها زمانی باز می شوند که قطار به طور کامل پشت درب توقف کرده باشد. بنابر این دیگر امکان سقوط یا پرتاب بر روی ریل وجود ندارد. هر چند در نگاه اول اجرای این طرح نیازمند هزینه خیلی زیادی می باشد، اما حداقل می توان ابتدا با اجرای آن در ایستگاه های مهم تر و شلوغ تر متروی تهران شروع کرد و به تدریج با اختصاص بودجه لازم در تمام ایستگاه های مترو این کار را ادامه داد.