عصر ایران - ازجمعه 15 آبان 94 که یکی از آیتم‌های شبکه دوم سیما در برنامه «فیتیله» موجب اعتراضاتی شده و هم میهنان تُرک را آزرده ساخته مدیران صدا و سیما و شخص رییس آن با عذرخواهی‌های مکرر کوشیده‌اند غائله را بخوابانند تا هم احساسات جریحه دار شده از طنزی به غایت سخیف التیام یابد و هم امکان سوء‌استفاده و موج‌سواری برخی گرفته شود و خوش‌بختانه با تدابیر اتخاذ شده و خویشتن‌داری هم میهنان به نظر می‌رسد التهاب اولیه فرو نشسته باشد.
این گفتار اما نه می‌خواهد به سبُک بودن آن آیتم بپردازد، نه در روا بودن اعتراضات مدنی و مسالمت‌آمیز و قانونی تردید روا دارد و نه البته اتهام عمد بودن را متوجه فعالیت هنری یکی از پرسابقه‌ترین و محبوب‌ترین گروه‌های تلویزیونی سازد و به خاطر احضار گروه و پی‌گیری ها ذوق زدگی نشان دهد.
بلکه می‌خواهد یک لحظه تصور کنید مضمون همین طنزی که از تلویزیون پخش شد به صورت کارتون (کاریکاتور) در یکی از روزنامه‌ها منتشر شده بود. همین تلویزیون و همین 20:30 آیا جنجال به پا نمی‌کردند؟!
آیا نمی‌گفتند این حرکت مشکوک است و به قصد تحریک اقوام ایرانی بوده است؟ می‌گفتند یا نمی‌گفتند؟! برخی از همین سایت‌ها و خبرگزاری‌ها که نمایشگاه جاری مطبوعات را تحریم کرده‌اند آیا مدام مصاحبه پشت مصاحبه نمی‌گرفتند تا ثابت کنند توطئه و تعمدی در کار بوده است؟می‌گرفتند یا نمی‌گرفتند؟!
اکنون اما آیا شبکه دوم سیما در مذمت برنامه «فیتیله» برنامه ساخته است؟ چگونه است که خطای یک نشریه را سوژه می کنند و چنانچه عذرخواهی کند مقبول نمی‌افتد اما رییس صدا و سیما که عذر بخواهد مقبول است؟
نمی خواهیم بگوییم «عموهای فیتیله‌ای» را بگیرند و مجازات کنند که می دانیم صدها و بلکه هزاران ساعت نقش ایفا کرده و شادی به خانه ها و کودکان و نوجوانان و بزرگ ترها هدیه داده‌اند و این 5 دقیقه را باید به نسبت آن صدها و شاید هزاران ساعت سنجید و اگرهم‌وطنان معترض نرنجند می توان گفت گذشت باید کرد. اما چگونه است که چند دقیقه خطا به نسبت صدها یا هزاران ساعت بخشودنی است ولی چند کلمه خطا در یک مطبوعه به نسبت هزاران کلمه قابل بخشودن نیست؟
شاید گفته شود برنامه فیتیله هم متوقف شده و فعلا پخش نمی‌شود. یا این که پرونده‌ای گشوده شده و رسیدگی می‌کنند. درست است اما این حداقل کاری است که تا آب‌ها از آسیا (آسیاب) بیفتد انجام‌پذیر بود و دور نیست که بار دیگر چشم‌مان به جمال این سه روشن شود و حیف هم هست این همه استعداد خاموش شود اما سوال این است که چرا اگر این خطا از مطبوعه یا سایتی سرزند همین تلویزیونی که فیتیله از آن پخش شده نمی گذارد قضیه به آرامی حل شود و حالا موضع متفاوتی دارند؟
پرسش صریح این است آیا به خاطر «فیتیله» تلویزیون یا شبکه دوم تعطیل شده است؟ پاسخ روشن است.نه! مگر تلویزیون را هم می توان تعطیل کرد؟
جان کلام این که همان گونه که برنامه ساز فیتیله ممکن است اشتباه کند - و خطا هم کرده است - فلان کارتونیست این یا آن نشریه هم شاید اشتباه کند. نمی‌شود یکی را مصداق توطئه و در اصطلاح این روزها «نفوذ» دانست و دیگری را اگر هم اشتباه دانست در حد برنامه‌ساز یا بازبین یا مدیر گروه متوقف کرد و سراغ بالاتر نرفت.
در هر رسانه ای اعم از صدا و سیما یا سایت ها و خبرگزاری ها و مطبوعات امکان ارتکاب اشتباه یا ضعف در نظارت وجود دارد و اگر به این موضوع پرداخته ایم به این خاطر است که این همان صدا و سیمایی است که هر شب ذره بین برمی دارد و خطای دیگران یا آنچه را که خود خطا می پندارد آگراندیسمان (بزرگ‌نمایی) می‌کند.
می گویند خیاطی بود که هر گاه کسی درمی گذشت سنگی به کوزه می انداخت. چند روز مرد خیاط بر سر کار نیامد. وقتی سراغ او را از همسایه گرفتند گفت: خیاط به کوزه افتاد!
در حکایت ما البته خیاط به کوزه نیفتاده اما سنگی هم به کوزه نینداخته‌اند واگر بیندازند شأن مدیران ارشد سازمان بالاتر است از این که گردی بر دامان‌شان بنشیند.
اگر این منطقی نیست پس آن هم منطقی نیست.
مردم فرق نفوذی و غیر نفوذی رو میفهمند