مایکل مور، مستندساز نام آشنا و برنده اسکار آمریکایی این هفته در کنفرانسی در نیویورک، در مورد فیلم‌سازی و تأثیرات اجتماعی مستندسازان به سخنرانی پرداخت.
به گزارش هنر و تجربه، مور که به عنوان مستندسازی معترض به سیاست‌های آمریکا شناخته می‌شود در فیلم‌هایش به موضوعاتی قبیل قانون حمل اسلحه (بولینگ برای کلمباین)، وضعیت خدمات درمانی (سیکو)، بانکداری (کاپیتالیسم: یک داستان عاشقانه) و غیره در آمریکا پرداخته است. او در این نشست خاطرنشان کرد: «هر مستندسازی دوست دارد تا در اجتماع تأثیرگذار باشد. دلم می‌خواهد باور کنیم که ما می‌توانیم غیرممکن را به ممکن تبدیل کنیم چون دیده‌ام که این کار را کرده‌ایم.»
این کارگردان در غالب فیلم‌هایش یا خودش جلوی دوربین ظاهر می‌شود یا روایت فیلم را هم انجام می‌دهد. او در این کنفرانس در واکنش به معترضان لحن انتقادی فیلم‌هایش نیز گفت که برای آثارش تیم مخصوصی دارد که واقعیت موضوعات مطرح شده را بررسی می‌کنند و از همه خواست به دنیال نکته‌ای در فیلم‌هایش بگردند که واقعیت نداشته باشد: «مستندی نداریم که در آن نگاه فیلم‌ساز وجود نداشته باشد. حتی مستندسازان وریته‌ای چون فردریک وایزمن هم هنگام فیلم‌برداری یا تدوین، نگاهشان را وارد فیلم می‌کنند. من در نگاهم صداقت و رک‌گویی دارم. البته در فیلم‌هایم اولویت اول را به سرگرم کردن می‌دهم و سپس به سیاست.»
فیلم‌ساز ۶۱ ساله اهل میشیگان در این نشست توصیه‌ای هم به فیلم‌سازان تازه‌کاری که می‌خواهند با بودجه‌ای کم و با دوربین‌های کوچک فیلم بسازند داشت: «صدای فیلم از تصویر آن مهم‌تر است. پولتان را برای بهتر شدن صدا خرج کنید. مخاطب تصویر نامناسب را می‌بخشد اما اگر صدای خوبی به گوشش نرسد، دیگر تمایلی به دیدن ادامه فیلم نخواهد داشت و آن را فراموش می‌کند». تأثیرگذاری دیدن مستند بر پرده سینما به نسبت با تلویزیون هم از دیگر نکاتی بود که مور به آن اشاره کرد: «برخی از مستندها فقط برای پرده سینما ساخته شده‌اند و اگر آن را در تلویزیون یا روی موبایل ببینی دیگر کارکرد فیلم را ندارد. تماشای جمعی یک مستند در سینمای تاریک، در تأثیرگذاری‌اش بر روی جامعه بسیار اهمیت ویژه‌ای دارد.»
جدیدترین اثر مایکل مور با عنوان «دفعه بعد به کجا حمله کنیم» از ۲۳ دسامبر در آمریکا به نمایش درمی‌آید.