عصرایران ؛ مهدی شادمانی - صعود مستقیم به المپیک برای بسکتبال از دست رفت. نه امروز و پس از پیروزی مقابل ژاپن که جمعه وقتی مقابل چین شکست خوردیم شانس المپیک را از دست دادیم. تیم ملی بسکتبال هرچند سوم شده و به مسابقات انتخابی راه پیدا کرده اما همه می دانند که میان غول های اروپایی رسیدن به رتبه سوم مسابقات کاری نشدنی است. اما 4 سال قبل اوضاع این طور نبود و می شد به ستاره های بسکتبال امید بست. آنها ستاره هایی بودند در بسکتبال جهان چیزی شبیه به ستاره های والیبال امروز ایران. حالا شاید چند درجه بالاتر وپایین تر.شاید والیبالی ها مشهورتر و با کیفیت تر باشند اما به هرحال هر دو گروه از اندازه های ورزش ایران بسیار فراتر قرار داشتند و دارند.
حالا 4 سال می گذرد و ستاره های بسکتبال سال خرده تر شده اند. شاید هم با تجربه تر. کسی آن روزهای تلخ 2011 را به خاطر نمی آورد. روزهایی که ستاره های ایرانی درخشان ترین درآسیایی بودند. یک حدادی بود و یک آسیا. در روزهایی که ایران باید اردن را می بردو به جمع 4 تیم برتر می رسید و حتی قهرمان می شد اما ستاره ها پای لنگ تیم ملی شدند. آن روز فدراسیون بود و سوگلی هایش . زورشان به ستاره ها نمی رسید.
تیم ملی ایران در مسابقات 2009 قهرمان آسیا شده بود و قهرمان شدنش در چین کار عجیبی به نظر نمی رسید. مخصوصا که MVP مسابقات هم حدادی شده بود و حالا پس از دوسال با تجربه بیشتر به مسابقات آماده بود. ایران در دو مرحله گروهی همه رقبا را شکست داد و به عنوان تیم اول به یک چهارم نهایی رسید. جایی که باید مقابل ضعیف ترین تیم گروه دیگر قرار می گرفت.
ستاره سالاری تیم ملی بسکتبال رسانه ای نشده بود اما آنجا در چین خبرهایی بود. پیش از بازی اردن یکی از ستاره ها غیب اش زد. ستاره ای که همان روزها یک تیم چینی به دنبال جذب اش بود ویک خبرنگار پاپاراتزی ستاره ایرانی را دنبال می کرد. شب زنده داری ستاره ایرانی خیلی زود عکس یک روزنامه چینی شد. ستاره ای که تا نزدیک صبح بیدار بود و روز دیدار با اردن دیگر توان دویدن نداشت. ایران راحت ترین مسابقه را شکست خورد و حتی به نیمه نهایی هم نرسید که شانس رقابت در مسابقات انتخابی را داشته باشد.
4 سال از آن روزها می گذرد و حالا همان تیم مسن تر و باتجربه تر به دیدار های انتخابی رسیده و البته شانس زیادی برای رسیدن به المپیک ندارد.شاید اگر یک بار تاریخ به 2011 بازگردد مدیران فدراسیون بسکتبال به ستاره شان بیشتر سخت می گیرند و جلوی حاشیه هایش را می گیرند . اما این ها دیگر فایده ای ندارد. تیم ملی بسکتبال ایران حالا حالا ها باید منتظر یک نسل دیگر باشد که هم کامرانی داشته باشد ، هم نیکخواه و هم حدادی. نسلی که به این راحتی ها تولید نمی شود و حسرت حضور بسکتبال در المپیک ادامه دار خواهد شد.
اتفاقاتی که می تواند یک درس مهم برای تیم ملی والیبال ایران باشد. تیم ملی ای که امروز ستاره های جوان تری نسبت به 4 سال آینده دارد. تیم ملی والیبال ایران اگر در مسابقات انتخابی تیم اول آسیا شود و بالاتراز استرالیا و ژاپن قرار بگیرد به المپیک می رسد. این مسیر ساده هرچند به یک مربی با تجربه نیاز دارد اما بازیکنانی می خواهد که مطیع کادرفنی باشند. بازیکنانی که هرچقدر ستاره باشند بدانند که وظیفه دارند در پیراهن ملی جان بکنند و افتخار بیافرینند . بازیکنانی که باید بفهمند منافع تیم ملی را سرمربی اش می داند وآنها فقط باید اوامر او را در زمین اجرا کنند. شاید ستارگی بازیکنان والیبال امروز با بسکتبالیست های 4 سال قبل متفاوت باشد و حاشیه هایشان هم متفاوت .
اما نسل سوخته بسکتبال و همه حسرت هایش امروز پیش چشم مردم است و اگر رییس فدراسیون والیبال هم به فکر نباشد حسرت المپیک مثل یک بیماری واگیردار سراغ والیبال هم خواهد آمد و کسی چه می داند که 4 سال بعد برای المپیک 2020 چه چیزی منتظر نسل پیر شده و طلایی در حال افول ایران خواهد بود.