خسرو سینایی مستندساز پیشکسوت در گفتگو با روابط عمومی شبکه مستند سیما، درباره مستند اظهار کرد: «مستند بخش نجیب سینما است و مستندسازان مسئولی پذیر هستند. چطور می‌شود بدون بازیگر محبوب برای مردمی که قهرمان و ستاره می‌خواهند، بدون داستانی که پستی و بلندی آن توجه مخاطب را جلب کند، فیلمی ساخت که مخاطب آن را دوست داشته باشد؟ این چیزی است که من طی سالها کار به جواب آن رسیده‌ام.»
به گزارش هنر و تجربه، وی در مورد مزیت ساخت مستند گفت: «من حتی موفقیت فیلم‌های داستانی‌ام را مدیون مستندسازی هستم. این کار به من آموخت باید آنچه را می‌سازم باور داشته باشم و من حتی وقتی "عروس آتش” را می‌ساختم نیز همین حس را داشتم و منتقدان در نقد این فیلم از نگاه مستندگونه فیلم‌ساز سخن می‌گفتند.»
کارگردان «جزیره رنگین» ادامه داد: «باور من این است که امروزه بیننده بیش از فیلم‌ساز تشخیص پیدا کرده است و ما باید صحنه را طوری شکل دهیم که قبل از هرکسی خودمان آن را باور داشته باشیم. اگر اینگونه نباشد همدلی بین عوامل فیلم‌ساز شکل نمی‌گیرد و مخاطب نیز نه می‌خندد و نه اشک او جاری می‌شود.
سینایی با بیان اینکه از سینمای مستند بسیار آموخته، بیان کرد: «تأکید میکنم جوانان علاقمند به سینما، اول مستند کار کنند و بعد وارد کار داستانی شوند. گرچه هیچ کدام به دیگری ارجحیت ندارد و تنها داستانی از نظر بازار و تهیه کننده فروش بیشتری خواهد داشت.»
راز ۴۸ سال ماندگاری
سینایی در بخشی از صحبت‌هایش یادآور شد: «هنرمندانی بودند که وارد سینما شدند اما ماندگار نشدند. من این موفقیت را داشتم که ۴۸ سال است فیلم می‌سازم. جزو ستاره‌ها نبودم اما مرتب کار کردم و توانستم سطح خودم را حفظ کنم. بسیاری از فیلم‌سازان ما چه جوان و چه جا افتاده، فکر می‌کنند چون می‌توانند درباره فیلم حرف بزنند، پس می‌توانند فیلم بسازند اما فیلم ساختن و هنر در عمل است که شکل می‌گیرد.»
این مستندساز سینما را هنری معرفی کرد که از یک طرف به ادبیات دراماتیک و از سوی دیگر به هنرهای تجسمی تکیه دارد و تصریح کرد: «فیلم‌ساز باید بداند کیست و از ابزار سینما برای چه چیزی می‌خواهد استفاده کند. اولین چیزی که برای هنرمندان مهم است، کشف خودشان است.»
این فیلم‌ساز کهنه‌کار درباره تقدیر از گنجینه‌های مستند در مراسم «میم مثل مستند» اظهار کرد: «من آدم دلی هستم و اهل تشریفات نیستم. اما اینکه احساس میکنم کسانی هستند که تلاش چندین ساله‌ام را قدر می‌دانند برایم ارزشمند است. وقتی فیلم مستند داریم، یعنی می‌توانیم امروز را برای آیندگان حفظ کنیم. من از شبکه مستند تشکر میکنم و قبل از آن از سینما تشکر میکنم. چرا که با سینما با وجود همه پستی و بلندی‌ها و حسرت‌هایش، عالی زندگی میکنم.»
وی در پایان گفت: «سینما هرگز فرصت نداد خالی زندگی کنم. امروز ۷۵ ساله‌ام و ۵۰ سال از زندگی‌ام را با فیلم‌سازی سر کرده‌ام. دلم برای آدم‌هایی می‌سوزد که زندگی‌شان را آنطور که باید زندگی نکرده‌اند و مطابق سنشان جلو نرفته‌اند. دیگر از من ثروت اندوختن یا به شهرت رسیدن گذشته است و اکنون باید از خود کار لذت ببرم.