عصر ایران- در پی توافق هسته‌ای در 23 تیر 1394 و همراه با شادی‌ها و خرسندی‌ها به خاطر پایان خوشایند مذاکرات نفس‌گیر در وین، بیم ها و نگرانی‌هایی نیز وجود دارد.
منظور از این نگرانی‌ها اما همان دلواپسی‌هایی نیست که طی 22 ماه گذشته و از جانب مخالفان مذاکرات ابراز شده و البته بعید نیست با زبان های دیگر نیز پس از فروکش کردن احساسات بیان کنند.
بلکه اینجا منظور، نگرانی‌هایی از جنس دیگر است و مشخصا این که دلواپسان تندرو گم‌شده سیاسی خود را جای دیگری جست و‌جو کنند.
در واقع چیزی گم‌نشده و حق هسته‌ای ایران نیز در کلیت آن پذیرفته و تثبیت شده اما از رفتار و گفتارمخالفان که فاقد قدرت هم نیستند می توان استنباط کرد که آنان احساس سرخوردگی و گم شدگی می کنند و سکوت آنان موقت است و پس از آن تحریکات و تحرکاتی از آنان سر خواهد زد.
باز این هم جای نگرانی نیست چون رییس جمهور روحانی به صراحت در پایان پیام 23 تیرهشدار داد اجازه نخواهد داد کسانی با دروغ و نارواگویی به امید مردم آسیب برسانند.
پس این نگرانی کدام است؟ این است که دلواپسان ناراضی خشم سیاسی خود را بر سر اهل فرهنگ بریزند و گم شده خود را در جای دیگری بجویند.
می گویند فردی شبانگاهان به خانه آمد و بی هیچ توضیحی بر زن و فرزند خشم گرفت و از آنان خواست همه جا را بگردند! وقتی علت را جویا شدند پاسخ داد: من در کوچه پایینی پولی گم کرده ام. اهل و عیال پرسیدند: خوب چرا اینجا به دنبال آن هستی؟
پاسخ داد: اولا کوچه تاریک بود و جست و جوی من ثمری نداشت حال آن که خانه روشن است! ثانیا از چند نفر خواستم مرا همراهی کنند و کسی گوش نداد اما اینجا می توانم شما را به این کار وادارم!
با این وصف بعید نیست چنانچه از انتقاد از ظریف و تیم هسته ای بازداشته شده باشند یا فعلا این موضوع را صلاح نبینند خشم و غیظ و غضب خود را متوجه فلان کارگردان سینما یا بهمان نوشته در نشریه ای کنند. چون انگار هیچ دیواری کوتاه تر از اهل فرهنگ نمی شناسند!
در همین روزها مثلا شاهد انتقاد از برنامه خانه هنرمندان ایران در تجلیل از عباس یمینی شریف یا نمایش یک فیلم سینمایی هستیم که قرار است از عید فطر اکران شود و می تواند پیش درآمد شیفت از سیاست به هنر تا اطلاع ثانوی باشد!
کار به کار مسایل اقتصادی نداشته باشن.مردم قاضی های خوبی هستن