عصرایران؛ احسان محمدی – بسیاری از ایرانیان دیشب امیدوارانه بازی آمریکا – لهستان را نگاه کردند. حتی دلواپسانی که هفته پیش، پس از پیروزی تیم ملی ایران مقابل ایالات متحده با هیجان تیتر زدند «آمریکا هیچ غلطی نتوانست بکند». آنها دیشب دست به دعا برداشته بودند که آمریکا بتواند «غلطی» بکند! آدم هایی که مواضع تند می گیرند اتفاقاً خیلی سریع تر عقب نشینی می کنند.
اما لهستانی ها با یک بازی پرشور و دفاعی منسجم آمریکا را 3-2 شکست دادند تا پرونده صعود تیم ملی ایران به دور بعدی لیگ جهانی والیبال 2015 بسته شود. تیمی که نومیدانه این مسابقات را شروع کرد، اندک اندک جان گرفت، در حساس ترین دیدار و در خانه کبوتر امتیازات را از قفس پراند و البته به اندازه کافی درخشان ظاهر شد.
برخی از کارشناسان ورزشی همان جمله مشهور، نخ نما و اعصاب خراش را تکرار می کنند. جمله ای که دیگر نه تنها مُسکن نیست بلکه سردرد هم می آورد:« این شکست چیزی از ارزش های بازیکنان ما را کم نکرد». البته که در ورزش شکست و پیروزی دو روی یک سکه اند اما این شکست باعث شد تیم ما از دستیابی به یک افتخار بازبماند پس حتی اگر از ارزش ها کم نکرد بر افتخارات نیفزود.
کواچ سرمربی تیم ملی در پایان این دیدار جمله ای گفت خوب است در همه عرصه های اجتماعی و ورزشی و حتی سیاسی در آن درنگ کنیم. سرمربی صرب ایران گفت: «قبل از شروع بازی‌ها با دیدن تیم‌های آمریكا، لهستان و روسیه در كنار ایران، فكر می‌كردیم چه تیمی آخر شود؟ این عادت برای شماست كه فكر كنید در جهان در همه چیز اول هستید اما من می‌گویم ایران یك تیم تازه به قدرت رسیده در والیبال جهان است. ما تلاش می‌كنیم عملكرد خوبمان ادامه داشته باشد. ما مقابل قهرمان جهان، قهرمان المپیك و قهرمان لیگ جهانی برنده شدیم كه این مسئله كمی نیست».
«این عادت برای شماست كه فكر كنید در جهان در همه چیز اول هستید». ترجمه ای اروپایی از ضرب المثل «هنر نزد ایرانیان است و بس». پیش از این نیز در جام جهانی و در اوج فشارها بر تیم ملی ایران، از کارلوس کی روش نقل کردند که گفت اگر صد بار دیگر مقابل آرژانتین بازی کنیم نمی توانیم تا این اندازه خوب باشیم.... مقصود او هم حرف کواچ بود. می توانیم بدرخشیم اما برای استمرار در درخشش نیاز به کار بیشتر داریم. به برنامه، به امیدواری، به صبوری ...
والیبال ورزش اول کشور لهستان است. خاستگاه این ورزش ایالات متحده است. دو تیمی که هم گروه ما بودند و بازی شب گذشته شان نشان داد برای صعود از ما شایسته ترند. حفظ نظم بازی در تمام دقایق، توانایی تغییر بازی در لحظه های حساس، مهارت تکنیکی و تاکتیک پذیری فوق العاده بازیکنان و آمادگی روانی مجموعه تیم از کاپیتان تا سرمربی و تماشاگر نشان داد که برای بهتر شدن و بالاتر رفتن به چیزی بیش از «دعای خیر» و «تشویق های کرکننده تماشاگران» نیازمندیم.
تیم ملی والیبال ایران موفق ترین تیم ورزشی در یک دهه اخیر برای فتح قلب های مردم بود. تیمی که خانواده ها را نیمه های شب از خواب بیدار کرد تا درخشش بازیکنان خوش قد و بالای وطنی را شاهد باشند. ورزشی که بعد از مدت ها توانست کوچه ها را فتح کند، کوچه هایی که سال ها بود با دروازه های فلزی گل کوچک قهر کرده بود حالا با لذت خود را در آغوش تورهای والیبال که بچه های کم سن و سال پهن می کنند انداخته است.
با آنکه دولت به دلایلی کوتاه آمد و کام زنان و دختران برای حضور در ورزشگاه تلخ شد اما مردم وفادارانه پسران شان را دوست داشتند و می دانند آنها با تمام توان برای برافراشتن پرچم ایران کوشیدند.
برای بلند فریاد زدن نام کشوری که زخم خورده اما صبور و امیدوار است. آواز محمد نوری و شعر نادر ابراهیمی در گوش مان می پیچد: ما برای بوسیدن خاک سر قله ها چه خطرها کرده ایم/ / ما برای آنکه ایران گوهری تابان شود خون دل ها خورده ایم/ خون دل ها خورده ایم. ما برای آنکه ...