عصر ایران - ایرانیان، بی هیچ تعارفی مردمی خیّر هستند و تا جایی که برایشان میسر است از کمک به مستمندان دریغ نمی کنند. در همین ماه های اخیر تنها در فضای اینترنت، مشکل نیازمندان بسیاری با کمک هموطنان انساندوست حل شده است و این روحیه و روند، همچنان پابرجاست.
در این میان، یک باور در میان اکثر مردم ایران رواج دارد که اولویت کمک رسانی به نیازمندان، با ایرانیان مستمند است و در شرایطی که کشورمان پر است از فقرایی که گاه نان شب هم ندارند، نباید منابع کشور را صرف فقر زدایی در خارج کشور کرد.
این باور، البته جدای از منطق ملی، پشتوانه دینی هم دارد چرا که در آموزه های مذهبی نیز تأکید شده است فقرزدایی با مکانیزم هایی مانند زکات بهتر است که از نزدیکان شروع شود.
یکی از انتقادات جدی مردم ایران به وسیع ترین شبکه امدادرسانی اجتماعی کشور، یعنی کمیته امداد امام خمینی، همواره این بوده است که این کمیته، اولویت ها را از یاد برده است و به جای تمرکز بر روی داخل کشور، منابع مالی این نهاد را در شعب خود در خارج از کشور هزینه و به فقرای کشورهایی مانند افغانستان، عراق،لبنان، کومور و... می بخشد.
این انتقاد، البته کاملاً بجا بود و اتفاقاً یکی از علل کاهش اعتماد مردم به کمیته امداد در سال های گذشته، عدم توجه مدیران کمیته امداد به این انتقاد فراگیر مردمی بوده است.
مردم می گفتند که پول خود را در صندوق های صدقه می اندازند یا از طریق سیستم بانکی به حساب کمیته امداد واریز می کنند تا صرف رسیدگی به امور فقرای داخلی شود و راضی نیستند این پول ها در خارج از کشور صرف شود.
فروردین امسال، رییس کمیته امداد تغییر کرد و با خروج مؤتلفه ای ها از این نهاد -که به طور سنتی در آن بودند- پرویز فتاح ریاستش را عهده دار شد.
اکنون خبر می رسد که فتاح بخشنامه ای را صادر کرده که پاسخ به مطالبه عمومی درباره فعالیت های کمیته امداد در خارج از کشور است.
طبق این بخشنامه، دو اتفاق مهم در شرف رخ دادن است: اول آن که تمام کارمندان ایرانی شاغل در شعبه های خارجی کمیته امداد باید به کشور بازگردند. حضور این کارمندان در خارج کشور ، مسلتزم هزینه ای فراوانی برای کمیته امداد است چرا که هم حقوق خود را به ارز خارجی دریافت می کنند و هم خدمتی که ارائه می کنند متوجه خارجی هاست.
دومین مورد نیز به قطع جریان نقدینگی از ایران به سمت شعب خارجی کمیته امداد مربوط می شود. طبق دستور فتاح، اگر کشوری می خواهد کمیته امداد در آن فعالیت کند، نباید چشم انتطار ورود پول از ایران باشد بلکه ساختار ایجاد شده توسط کمیته امداد در خارج از کشور، صرفاً با پول جمع آوری شده در همان کشورها نیازمندان آن کشور را پوشش خواهد داد.
طبق برخی آمارها، سال گذشته، تنها در لبنان، معادل 25 میلیون دلار از مردم لبنان برای کمک به فقرا توسط کمیته امداد جمع آوری شده است. بر اساس دستور جدید، ریالی بیش از آنچه خود مردم آن کشورها کمک می کنند، به آن کشورها ارسال نخواهد شد و تمام بودجه کمیته امداد و کمک های مردمی ایرانیان، فقط و فقط صرف فقرای داخل کشور خواهد شد.
این رویکرد از سه منظر قابل ارزیابی است. اول آن که شکل شرعی کار رعایت شده است زیرا صرف صدقه در جایی خارج از نیت صدقه دهنده جایز نیست.
دوم این که منافع تصمیم جدید به جیب مستمندان ایرانی می رسد و سومین وجه کار این است که بالأخره بعد از سال ها، مطالبه عمومی مردم ارج نهاده شد تا آن طور که مردم همواره می خواستند و می خواهند، کمک هایشان به فقرا ، فقط و فقط در داخل کشور صرف شود چرا که چراغی که به منزل رواست، به مسجد حرام است، چه رسد به کومور و لبنان و جاهای دیگر؟!
وافعا چه کشور جالبناکی هستیم ما !
اگه همینجوری بمونن من کمکهای نقدی ای رو که ب جاهای دیگه میکردم از این ب بعد به کمیته امداد میکنم ، نیت کمکه! حالا جایی باشه که بهتر خرج بشه خیلی عالیه!
آخه طبق این ضرب المثل " ایثار کردن" حرام است!!!
میشه جواب بفرمایید؟
در ایران اشخاضی هستند که واقعا به این پول نیازمندن
بچه که بودم کارمندای کمیته امداد موتور سازمانی داشتند. موتور هندا بود. هروقت هرکدومشون منو تو راه مدرسه میدیدند سوار میکردند. اما الان همشون ماشین سوار شدن از حال پیاده ها خبر ندارن
ارزوی توفیق خواهانم
خودم یه موسسه خیریه مطمئن پیدا کردم و چیزی که میخوام کمک کنم را خودم جمع میکنم و هر چند وقت یک بار به اون موسسه تحویل میدم. چون هیچ وقت آرم کمیته امداد روی بسته های کمکی که برای مردم X رفته بود را نمیتونم فراموش کنم.
خیلی هم عالی،خیلی هم خوب
"مطالبه عمومی مردم ارج نهاده شد تا آن طور که مردم همواره می خواستند و می خواهند، کمک هایشان به فقرا ، فقط و فقط در داخل کشور صرف شود چرا که چراغی که به منزل رواست، به مسجد حرام است، چه رسد به کومور و لبنان و جاهای دیگر؟"
شما چگونه به این جمع بندی رسیدی و چه زمانی نظر سنجی انجام دادید؟
بالأخره بعد از سال ها، به مطالبه عمومی مردم و خیرین محترم ارج نهاده شد. مدیریت درست بخش مهمی از مشکلات را می تواند حل کند .امید داریم در سایر بخشها نیز به مردم صبور ایران احترام گذاشته شود .
کدوم بخشنامه رعایت شده که این رعایت بشه.
مگه کارایی که میکنن مردم خبردار می شن.؟نه.
من به شخصه از موقعی که اینو متوجه شدم هیچ پولی تو صندوق صدقه ننداختم ، همه هم از این کار منصرف می کنم.
چرا مردمي که خيرات ميدهند نبايد بدانند دقيقا چه مقدار از اين صندوقها برداشت ميشود و به کجا ارسال ميگردد
حد اقل توقع يک شهروند اين است که اينگونه نهادها حد اقل ماهيانه گزارشي را رسما در سايت خود بياورند که اگر چه راستي آزمايي آن ممکن باشد يا نه ولي به روايت آمار بدانند بر سر پولهايشان چه ميآيد
و حتما آن روز با کمک مردم به بسياري از هموطنان کمک خير خواهد شد
اگرچه مطلبي كه نوشته بوديد به جا و منطقي است و شكي نيست كه منظور و نيت صدقه دهنده بايد رعايت شود، با اين حال سخن من با آن دسته از خيريني است كه به مستمندان ديگر كشورها به ديده بيگانگي و غربت مي‌نگرند.
عزيزاني كه بعضا مبالغ زيادي را براي امور خير هزينه مي‌كنند اما با شرط و شروط فراوان، عملا نيت پاك خود را به مقاصد دنيوي آلوده مي‌كنند. متاسفانه در سالهاي اخير، ضديت با مردم ديگر كشورها رواج فراواني يافته است كه البته بي شك سياست‌هاي ما نيز در اين ميان دخيل بوده است. با اين حال سوال من از دوستان خير و نيكوكار آن است كه آيا ما در انتخاب محل تولد خويش نقشي داريم؟ آيا به هنگام تولد مورد نظر سنجي قرار مي‌گيريم كه دوست داريم متولد عراق و افغانستان باشيم يا ايلات متحده و اروپا؟ پس چرا ميان مردمان تفاوت قايل مي‌شويم؟ چرا فراموش مي‌كنيم كه بني آدم اعضاي يك پيكرند؟ چرا فراموش مي‌كنيم كه "لا تبطلوا صداقتكم بالمن و الاذا"؟؟؟
دوست محترم نگارنده، به عنوان كسي كه بارها در حد توان به مستمندان و نيازمندان كمك كرده ام و البته از اين بابت، خدا را شاكرم كه امكان درك لذت كمك به همنوع را هرچند مختصر و محدود برايم فراهم كرده است، لازم است به اطلاعتان برسانم كه از آنكه كمك من به دست ناتوان يا مستمندي در هر جاي جهان برسد، نه تنها ناراحت نخواهم شد، كه از شادي در پوست خود نخواهم گنجيد. اما آنچه كه اعتماد مرا خدشه دار مي‌سازد، رسيدن كمكهاي من به دست گروه‌هاي سياسي خاصي است كه نه مستمندند و نه منفعتي براي من دارند.
اميدوارم كه اين نظر را منتشر كنيد (كه البته بر اساس سياست سانسور، بعيد است)، اما من و بسياري ديگر از هموطنانم از اينكه در جايي از دنيا مشكل نيازمندي با كمك ما حل نشود، نه دلخور و نه بي‌اعتماد نخواهيم شد. لبنان، غزه، عراق، افغانستان، كومور يا هرجاي ديگري، محل زندگي انسان‌ها است و تفاوتي ميان انسان ها نيست. نارضايتي از آن است كه كمك‌ها خرج گروه هاي سياسي در ديگر كشورها و يا گروه‌هاي شبه نظامي شود و به نحوي، انگيزه خير خيّرين، بازيچه مناسبات سياسي شود. لطفا اگر به نارضايتي مردم مي‌پردازيد، بدانيد كه علت اصلي نحوه هزينه‌كرد كمك‌ها است، نه محل هزينه كردن آنها...