رفتار شمار قلیلی از نمایندگان مجلس که دو سالی است با دلواپسی نسبت به بسیاری از رفتارهای دولت و برخی از مردم شناخته می شوند، خارج از شان وکلای ملت در مجلس است. چندان که وقتی محمود احمدی نژاد برای پاسخ به سوالات مطروحه به مجلس رفت یا روز 15 بهمن 1391 صحنه ای را شکل داد که به یکشنبه سیاه پارلمان شهرت یافت، بسیاری از نمایندگان مجلس رفتار او را در شان یک رئیس جمهور ندانستند و آن را سخیف خواندند.
اکنون بعد از دوسال گویا جای بسیاری از مسائل با هم عوض شده است و نمایندگان
خود، شان نمایندگی را رعایت نمی‌کنند. آیا واقعا رفتار بسیاری از نمایندگان در شان
یک کارگزار جمهوری اسلامی است؟ بسیاری از این رفتارها بیشتر شبیه دعواهای بچه‌گانه‌ای
است که دانش آموزان در مدارس انجام می‌دهند تازه گاهی و نه همه محصلین.
یک نماینده مجلس اعتراض خود را به توافق هسته‌ای در مقوایی می‌نویسد و آن را بالا می‌گیرد گویی اینجا تجمع خیابانی است نه پارلمان رسمی یک کشور! نماینده دیگر بعد از نتیجه یک استیضاح، کاغدی به دست می‌گیرد و آن را روبه روی عکاسان می‌گیرد و از دوپینگ رئیس مجلس می‌گوید. سومی که اتفاقا عضو هیات رئیسه مجلس بود نتیجه استیضاحی را با گرفتن انگشتان شست خود به سمت پایین نشان میدهد و ادای بازیگر نقش « فردوس» در سریال تلویزیونی «ستایش» را در می آورند.
نماینده دیگری نیز هست که محتویات جلسه محرمانه کمیسیون امنیت ملی با وزیر خارجه را به گوش خبرنگاران می‌رساند و زمینه ساز جنجال درکشور می‌شود. نماینده‌ای با خبرنگاران درگیر می‌شود، الفاظ ناپسندی را استفاده می‌کند و ....
به راستی آیا این رفتار در شان یک نماینده مجلس است؟ در به وجود آمدن
این چنین مجلس مردم مقصر هستند یا نخبگان؟
شاید لازم باشد به این دسته از نمایندگان دو نکته یادآوری شود: اول این که باید عصاره «فضایل» ملت باشند نه خدای ناخواسته صفات دیگری که طبعا در برخی از مردم وجود دارد و دوم این که در این مجلس نمایندگانی در اندازه و آوازه مصدق و مدرس و بهار و نام های معتبر دیگر می نشستند. شان آن را پاس دارید.
باید پرسید که سیاست ایران به کدام سمت کشیده می‌شود؟ مجلس و دولت در قبل از سال 84، متشکل از افرادی بود که سابقه فراوانی در سیاست ایران و نهادهای مختلف داشتند و به خوبی جایگاه وزیر و نمایندگی مجلس را درک کرده بودند و می‌دانستند ادبیات، رفتار، لباس پوشیدن و ... یک مسئول کشوری با یک فرد عادی متفاوت است. اما بعد از سال 84 و ظهور طبقه جدیدی در سیاست ایران، باعث شد جایگاه نمایندگی و دولتمردی دچار یک تحول اساسی شود.
بسیاری از این افراد با سابقه یک مدیریت یک استان و شهرداری به قوه مجریه رسیدند و با مدیریت فرهنگی در یک استان به مجلس راه یافتند. این افراد با چنین سطح نگرشی جایگاه مدیریت کلان کشور را به سطحی پایین آوردند که مردم بسیاری از الفاظ و حرکت رکیک و زشت را از زبان سیاسون ایرانی بشنوند.
برخی از این نمایندگان دردهه 70 ازجمله کسانی بودند که در اعتراض به سیاست‌های فرهنگی دولت اصلاحات، به خیایان‌ها می‌آمدند، کفن می‌پوشیدند و داد می‌زدند. حالا با همان روحیه وارد پارلمان شده‌اند و آن ادبیات را وارد مجلس کرده‌اند. ادبیات کفن پوشی، سوغات این نمایندگان برای مجلس است.
این رفتار می‌تواند یک درس بزرگ برای مردم ایران باشد. درسی که می‌تواند زمینه ساز پایان این رفتار در سپهر سیاست ایران باشد همانگونه که رای مردم عقلانیت را به دولت بازگرداند به نظر می‌رسد برای تغییر در رفتار مجلس، احتیاج به چنین رایی است تا عقلانیت به خانه ملت نیز بازگردد. باید یادمان باشد که مجلس جای نخبگان کشور است نه ...
در انتخابات آتی مجلس همه رای خواهیم داد تا به امید خدا مجلسی در در خور شأن ملت ایران داشته باشیم.