اشاره: رامین صدیقی، مدیر نشر موسیقی هرمس به مناسبت روز جهانی موسیقی "جاز" (جَز) یادداشتی را در اختیار گروه فرهنگی هنری عصر ایران قرار داده است که در ادامه می خوانید.روز 30 آوریل در سال 2011 میلادی به همت سازمان یونسکو به عنوان روز بین المللی جاز و با شعار دیپلماسی از طریق موسیقی نامگذاری شد. از سال 2011 تا به امروز این روز همه ساله در بسیاری از کشورها با برگزاری کنسرت و رویدادهایی مرتبط با موسیقی جشن گرفته می شود. هر ساله یکی از شهرهای دنیا نیز به عنوان میزبان رسمی روز بین المللی جز انتخاب می شود که در سال 2015 این افتخار نصیب شهر پاریس شده است.
بدنه اجرایی سازمان یونسکو جهت ساماندهی این روز (که امروز بالغ بر 180 کشور جهان به آن پیوسته اند) موسسه جز تلونیوس مانک بوده و به دبیری موسیقیدان شهیر جاز هربی هنکوک سفیر حسن نیت سازمان ملل در گفتمان فرهنگی برگزار می شود.
اما چرا جاز؟ جاز امروزه به یک خُرده فرهنگ تبدیل شده است. هنرمندان این عرصه دارای آداب و سنت هایی هستند که شاید در بسیاری از عرصه های رایج موسیقی (مثل پاپ، راک، کلاسیک...) کمتر به چشم آید. آدابی که بی شک برای یونسکو نیز اقناع کننده بود.
در فرهنگ جاز، خصلت هایی انسانی چون پذیرش، احترام متقابل، روحیه همکاری گروهی و عدم تعصب بر عقاید شخصی بسیار برجسته است. خصوصیاتی که فراتر از محتوای موسیقی یا جغرافیای فرهنگی و بالطبع برای مردم تمام نقاط دنیا ملموس و قابل احترام است. همواره موسیقی را به عنوان هنر و پدیده ای شناخته ایم که زبانش جهانی است و شاید موسیقی جز یکی از مناسبترین نماینده های آن باشد.
برای ما ایرانیان که بخشی مهمی از فرهنگ بومی مان بر خونگرمی و میهمان نوازی استوار است و موسیقی مان به بداهه نوازی و به دنبال "آن" رفتن توجه دارد، شاید این خصایص برایمان قابل درک تر باشد.
بهرحال هدف روز بین المللی جاز، نزدیک کردن جوامع و اقوام گوناگون به یکدیگر، همزیستی توام با احترام متقابل و گفتمان سازنده علی رغم پذیرش تفاوت ها است. فارغ از اینکه آیا این روز تا چه حد بتواند در بلند مدت بر شعارهای خود استوار بماند، تسلیم نگرش های سیاسی نشود و توسط مناسبات اقتصادی و تجاری مصادره نگردد، اما نباید انکار کرد که هدف اولیه آن قابل احترام بوده و می تواند در روزگاری که "دیگران هراسی" و "برخورد تمدن ها" به جریانی غالب تبدیل شده و جان آدمی بی ارزش تر از همیشه، به جنبشی صلح طلب مبدل شود که زبان موسیقی را برای گفتمان انتخاب می کند و هدف آن نه نابودی، بلکه سازندگی است.