چین با درست کردن کالا و فروش آن به خارجی‌ها به اقتصاد خودش و جهان شکل می‌دهد. در سال 1990 میلادی، این کشور کمتر از 3 درصد خروجی تولیدی جهان را بر حسب ارزش فراهم می‌کرد و اکنون سهم این کشور به نزدیک یک ربع تولید جهان رسیده است.
به گزارش سایت صدای اقتصاد، هفته‌نامه اکونومیست گزارشی درباره تولید جهانی و سهم چین و کشورهای آسیایی در اقتصاد دنیا منتشر کرده و در آن، نوشته است که چین 80 درصد هواسازهای جهان، 70 درصد گوشی‌های تلفن همراه جهان و 60 درصد کفشهای جهان را می‌سازد. کارخانه‌های آُسیایی اکنون نیمی از کالاهای جهان را می‌سازند.
رد پای چین به وسیله کشورهای آسیای شرقی مثل کره جنوبی و تایوان دنبال می‌شود. با این که هزینه تولید در چین به دلیل افزایش قیمت نیروی انسانی بالا رفته و دیگر جذابیت کمتری برای شرکت‌های بین‌المللی دارد اما پیش‌بینی می‌شود که همچنان تسلط تولید در دستان کشورهای آُسیایی که دارای کارگرانی با قیمت ارزان هستند، باقی بماند.
با این حال، این سئوال برای بازارهای نوظهور خارج از چین، از هند و آفریقا گرفته تا آمریکای جنوبی، که چطور می‌شود پولدار شد و باید گفت که تولید ثروت سخت‌تر از گذشته شده است.
اقتصاد چین دیگر رونق سابق را ندارد؛ بازار دارایی‌ها چندان مطلوب نیست، میزان بدهی‌ها افزایش یافته و در ابتدای ماه گذشته نیز دولت چین اعلام کرد که قصد دارد رشد اقتصادی این کشور را در حد 7 درصد نگه دارد که کمترین میزان در دو دهه اخیر است.
با این حال، چین دارای سه مزیت است که همچنان تولید را در این کشور جذاب نگه می‌دارد؛ اولین مزیت این است که چین بسیاری از موادی را که برای ساخت محصولات خود نیاز دارد، خود تولید می کند. بانک جهانی دریافته است که میزان کالاهای وارداتی در محصولات صادراتی چین، از 60 درصد در میانه دهه 1990 به 35 درصد رسیده است.
مزیت دوم اقتصاد چین این است که در کارخانه آسیا واقع است و اگر در داخل چین نیز نیروی کار گران شود، می‌تواند تولید را به کشورهای آسیایی منتقل کند. سومین مزیت تولید در چین نیز این است که میزان تقاضا در چین به شدت رو به رشد است و تولیدات این کشور را می‌تواند مدام افزایش دهد.
چنین مزیت‌هایی باعث می‌شود که رقابت کارخانه آسیا در تولید با مناطقی مثل آمریکای لاتین یا آفریقا، به نفع بازارهای نوظهور آسیا باشد و همچنان برای آینده اقتصادی جهان، بازارهای نوظهور در تسلط آسیا باقی بماند.