*تیموریان و سومین حضور در جام ملتهای آسیا
بعد از دو دوره‌ای که به همراه تیم ملی در جام ملتهای آسیا حضور داشتم فکر می‌کنم دوره خوبی را این بار در استرالیا پشت سر گذاشتم. پیش از حضور در این مسابقات خیلی امیدوار بودیم که بتوانیم با مدال برگردیم چرا که تیم همه معیارهای موفقیت را به همراه داشت. بازی‌های خیلی خوب و منطقی‌ای را هم انجام دادیم اما در مرحله یک چهارم اتفاقاتی افتاد که نتیجه از دست‌مان خارج شد. نود دقیقه 10 نفره بازی کردیم، دو بار هم عقب افتادیم اما جبران کردیم. مردم دیدند که تیم ملی هم از نظر ذهنی و هم از نظر فنی تغییراتی داشته است. در این ده، پانزده سالی که بازی کرده‌ام ندیدم تیمی بتواند 90 دقیقه 10 نفره این چنین بازی کند و دو بار به میدان برگردد ولی ما این کار را انجام دادیم.
*تیم جام ملت‌ها، تیم‌تر از جام جهانی؟
فکر می‌کنم جوانانی که در استرالیا به تیم اضافه شدند در آشفته بازار فوتبال ایران دیر چهره شدند. متاسفانه در فوتبال ایران نه استعدادیاب داریم نه سیستمی که بتواند این بازیکنان را زودتر به فوتبال معرفی کند. باید سیستم درستی داشته باشیم که بتواند این بازیکنان را زودتر به فوتبال معرفی کند. من اسم خودم را فوتبالیست نمی‌گذارم اما دوست دارم اگر چیزی یاد گرفته‌ام آن را به جوانان انتقال بدهم. فکر می‌کنم این بازیکنانی که در تیم ملی بودند تمام تلاش‌شان را برای موفقیت انجام دادند و تلاش کردند که دل مردم را شاد کنند.کی‌روش آدمی منطقی و حرفهای است و از داشته‌هایش بهترین استفاده را می‌برد. اگر تیم ایران، تیم بود به خاطر احترام دو طرفه‌ای بود که بین بازیکنان حاکم شده بود. بازیکنان جوان بازیکنان مودبی بودند و می‌دانستند باید در تیم ملی سطح بالاتری از توانایی فنی خود را ارائه کنند. فکر می‌کنم کلیه اعضای تیم می‌خواستند که "تیم" باشند و سرمربی و کادر فنی هم دلسوز بودند و شبانه‌روز برای ما کار کردند و بدون کمترین بازی تدارکاتی ما را آماده کردند.
*مردم این تیم را خیلی دوست داشتند
فکر می‌کنم تلاش و همبستگی که در زمین داشتیم را مردم دیدند. مردم با عکس‌هایی که ما با هم می‌انداختیم، صمیمیت تیمی‌مان را می‌دیدند. این تصاویر نشان می‌داد که در تیم چه می‌گذرد. همه این اتفاق‌ها باعث شد که مردم با این تیم ارتباط برقرار کردند.
*عده کمی منتظر باخت تیم ملی بودند
کسانی که بعد از باخت تیم ملی شروع کردند به مصاحبه علیه تیم و سرمربی تیم ملی، خودشان در این جایگاه بودند. همین اتفاق برای آنها هم افتاد اما کسی به آنها اعتراضی نکرد. این عده معدود فقط خواستند کی‌روش را خراب کنند اما این واقعیت است که کی‌روش کارنامه‌ای قوی‌تر از همه مربیان ما دارد. در بهترین لیگ‌های فوتبال حضور داشته است اما هیچ وقت درباره خودش حرف نزده و منیتی هم نداشته است اما بعضی از مربیان ما مدام "من"، "من" می‌کنند. آنها عوامفریبی می‌کنند و با حرف‌هایشان فضای فوتبال را مسموم می‌کنند.
*انتقادها از ملی‌پوشان استقلال
من بعد از جام جهانی شرایط مناسبی نداشتم اما تمرین کردم و خیلی زود به شرایط گذشته بازگشتم اما آنها مدام در مصاحبه‌هایشان می‌گفتند "ملی‌پوشان این طور بودند یا آن طور". علی دایی این همه در پرسپولیس باخت اما یکبار تقصیر را نینداخت گردن بازیکنان. مسوولیت باخت‌هایش را خودش بر عهده گرفت. مردم هم فوتبال را خوب می‌فهمند. فرض کنیم، ملی‌پوشان خوب نبودند اما آقایان تا به حال به نتایج سال‌های قبلشان نگاه کرده‌اند؟! بعضی از آقایان برای ماندن در فوتبال فقط دنبال عوام فریبی هستند. هر نفری یک تاریخ مصرفی دارد و فکر می‌کنم تاریخ انقضای بعضی از آقایان به اتمام رسیده است و باید بروند. ما فقط در تیتر روزنامه‌ها و سایتها حرفی برای گفتن داریم. آیا بعضی از این منتقدان را اصلا کسی در فوتبال آسیا می‌شناسد؟! فوتبال آسیا به غیر از علی دایی کس دیگری را به عنوان یک مربی ایرانی می‌شناسد؟ چطور می‌شود شما سرمربی یک تیم باشی و نتوانی به زبان انگلیسی صحبت کنی؟ فارسی زبان رسمی ایران است اما اگر مربی‌ای ادعای حرفهای بودن دارد باید بتواند یکی، دو زبان دیگر هم صحبت کند.
*آینده تیم ملی
فقط یک حرف درباره کی‌روش دارم. او با دل پاکش به فوتبال ایران کمک کرد. تیم ایران هر دوره‌ای که به جام جهانی رفته با مربی خارجی این اتقاق افتاده است. برایم غیر قابل تصور است که دیگر کی‌روش در تیم ملی نباشد. من برای خودم حرف نمی‌زنم. من دلم برای فوتبال ایران می‌سوزد. من فوتبال ملی‌ام را بازی کرده‌ام. در اروپا هم حضور داشته‌ام، تجربه هم به اندازه خودم دارم. برای آینده فوتبال و جوانانی که در تیم ملی حضور دارند این حرف‌ها را می‌زنم. من عشق شهرت نیستم و چاپ عکس در صفحه اول روزنامه‌ها برایم جذابیتی ندارد اما بعضی آقایان با ارتباطهایی که دارند و به واسطه دوستانشان علاقه دارند مدام در صفحه اول روزنامه‌ها باشند. اگر کی‌روش برود فضایی که در لیگ وجود دارد به تیم ملی هم می‌آید. باید کی‌روش بماند. من برای خودم حرف نمی‌زنم. قبل کی‌روش هم بازی می‌کردم. ما حداقل با کی‌روش حرفی در آسیا داشته‌ایم. چطور می‌شود که رسانه‌های استرالیایی و چهره‌هایی چون بوسنیچ و آلویسی از فوتبال ایران تعریف می‌کنند اما بعضی از آقایان در ایران علیه تیم ملی کشورشان حرف می‌زنند؟ یا آنها فوتبال متوجه نمی‌شوند یا بر عکس این ماجرا وجود دارد. عوامفریبی نکنید. آدم‌های دور و اطرافتان را جلو نیندازید و خودتان را پشت آنها پنهان نکنید. خودتان باشید. صدای ضبط شده نباشید. مردم ایران عقل دارند و خودشان می‌دانند درباره آدم‌ها چگونه قضاوت کنند. اگر با کسی مشکل دارید رودرو حرف بزنید، نه اینکه در سایتها و روزنامه‌ها عوامفریبی کنید. کی‌روش به فوتبال ایران درس داد. آنهایی که خواستند، یاد گرفتند و آنهایی که درس نگرفتند، فقط خودشان را علامه دهر می‌دانند!
* پاسخ به حرفهای قلعه‌نویی
اگر سرمربی یک تیم مسئول جدایی بازیکنان نیست، پس کیست؟ آقایان یادشان رفته در جلسه‌هایی که من در باشگاه استقلال برگزار می‌کردم و آنها هم در برخی از این جلسه‌ها حضور داشتند می‌گفتند اگر نمی‌توانید حقوق آندو را بدهید، آزادش کنید برود. راحت حرف از جدایی من زدند و حالا می‌گویند آندو را می‌خواستیم! بدون شک وقتی بازیکنی از یک تیم جدا می‌شود با دستور سرمربی است. آقایان خیلی راحت می‌توانستد با جدایی من مخالفت کنند و به مدیرعامل باشگاه بگویند آندو را می خواهیم و باید تحت هر شرایطی به تعهداتی که باشگاه به من داده عمل شود اما هرگزچنین حرفی نزدند. البته باید بگویم اگر آنها هم من را می خواستند دیگر در استقلال نمی ماندم چون فضا برای ماندم در این تیم از همان هفته‌های نخست نیم فصل اول مهیا نبود و با مصاحبه‌هایی که آقایان می کردند آرامش ذهنی را از من و دیگر ملی پوشان گرفتند. لازم است یادآوری کنم که با اتفاقاتی که درتمرینات استقلال رخ داد دیگر ماندن من دراین تیم صلاح هم نبود. همه دیدند که برخی از لیدرها چگونه به من و نوامیسم فحاشی کردند و برخی از آقایان وقتی این صحنه ها را دیدند فقط نگاه می‌کردند. تمام این رفتارها به علاوه بدقولی‌های مکرر باشگاه استقلال و وعده‌های کذب برخی اعضای هیات مدیره که به وقتش درباره نحوه قراردادی که با من بسته شد افشاگری می کنم، باعث شد من تحت فشار قرار بگیرم و از استقلال بروم. آنها حالا به خواسته‌شان رسیده اند و دیگر آندویی در استقلال نیست که آقایان بخواهند در نشست‌های خصوصی‌شان باخت ها را گردنش بیندازند. شما فکر می‌کنید من دوست داشتم ازاستقلال بروم؟ نه، هرگز. هیچ هواداری باور نمی‌کند که دل آندرانیک تیموریان با استقلال نباشد اما بعضی‌ها مدام خط می‌دادند که علیه من بگویند دل آندو با استقلال نیست. شما فکر می کنید آنها عاقبت به خیر می شوند؟ آقایانی که مدعی‌اند باعث جدایی من ازاستقلال نبودند یادتان نیست می‌گفتید آندو را آزاد کنید برود. چرا با لیدرهایی که به من و نوامیسم فحش دادند برخوردی نشد؟ چرا نرفتید مشکلات من را حل کنید؟ چرا زیر قول و قرارهایی زدید که در قراردادم بود و کاری نکردید که فضا برای ادامه کارم دراستقلال مهیا شود؟ برای اینکه راحت باشند فقط صورت مسئله را پاک کردید که کردید. آنها دل من را شکستند. آنهایی که باعث جدایی من ازاستقلال شدند را به خدا واگذار می‌کنم و امیدوارم شب‌ها راحت بخوابند. هیچ وقت آنها را نمی‌بخشم و مثل ناصرخان حجازی که پیش از مرگش گفت بعضی‌ها را در استقلال هیچ وقت حلال نمی‌کنم من هم بعضی‌ها را هیچ وقت حلال نمی کنم چون باعث و بانی جدایی من ازاستقلال بودند و با رفتارها و تصمیم گیری‌هایشان اجازه ندادند من در استقلال بمانم. این جدایی تلخ‌ترین اتفاقی بود که درتمام طول دوران ورزشی ام رخ داد. هیچ وقت فکر نمی‌کردم با من که متولد آکادمی باشگاه استقلال بودم هم چنین برخوردهایی شود اما می‌بینم که برایشان تفاوتی نمی‌کند که سابقه یک بازیکن چیست و چه جایگاهی دارد و فقط فکر خودشان و اهداف‌شان هستند.
*حضور در تراکتورسازی
سابقه بازی درتراکتورسازی را داشتم و با برنامه ریزی و تفکر این تیم را انتخاب کرده‌ام. از انتخابم خوشحالم و مطمئنم که روزهای خوبی در تبریز خواهم داشت. من وقتی از فوتبال انگلیس به ایران برگشتم درخدمت تراکتورسازی بودم که خاطرات خوبی با هواداران این تیم دارم و حالا هم می‌خواهم دوباره این خاطرات تکرار شود. بدون شک با تمام وجودم برای تراکتوسازی بازی خواهم کرد و امیدوارم که با این تیم در رقابت‌های آسیایی باعث سربلندی فوتبال ایران شویم و در پایان لیگ هم به قهرمانی دست یابیم. تراکتورسازی را با علاقه انتخاب کردم و امیدوارم با حمایت هواداران روزهای خوبی را برای فوتبال تبریز رقم بزنیم.