عصر ایران؛ سروش بامداد- خونسردی دولت در قبال رای عدم اعتماد به گزینه پیشنهادی وزارت علوم، تحقیقات و فناوری خشم منتقدان را بر انگیخته تا جایی که روزنامه محوری اصول گرایان رادیکال از«بی ثباتی» وزارت علوم به عنوان «ترفند افراطیون سایه نشین» سخن به میان آورده است.
انگار این «سایه نشینان» بودند که به اولین وزیر پیشنهادی (جعفر میلی منفرد) رای ندادند، بعد هم رییس جمهوری را از معرفی گزینه دوم (جعفر توفیقی) باز داشتند، رای به گزینه سوم (رضا فرجی دانا) را نیز پس گرفتند و دست آخر چهارشنبه هفته گذشته هم به گزینه چهارم (محمود نیلی احمد آبادی) رای اعتماد ندادند ولابد هیچ یک ازاین بلاتکلیف نگاه داشتن ها و به تعبیر رییس جمهوری «لجاجت»ها مغایر با «ثبات» نیست و«افراطیون سایه نشین دولت» اند که عامل بی ثباتی اند!
«ثبات» مورد نظر یعنی آقای روحانی یکی از نیروهای وزارت علوم در دوره احمدی نژاد یا فردی از دبیرخانه شورای عالی انقلاب فرهنگی یا چهره مورد نظر کمیسیون آموزش عالی مجلس را برای وزارت علوم معرفی کند و غیر این هر چه وهر که باشد عین بی ثباتی است ورییس جمهوری برای این که ثابت کند تحت تاثیر «افراطیون سایه نشین دولت» قرار ندارد باید چنین کند یا اگرهم می خواهد فردی غیر اینها را معرفی کند گزینه پیشنهادی باید یک بار در کمیسیون و مرتبه بعد در صحن علنی هرآنچه را که نمایندگان مخالف، درباره نگاه سیاسی و اجتماعی، می پسندند طوطی وارتکرارکند.
یادمان هست اما که قرار بود مرحوم سید حسن مدرس را الگو قرار دهند وبر این پایه «سیاست راعین دیانت» بدانند نه آن که سیاست ورزی و احساس مسوولیت شخص و اعلام موضع بر پایه درک خود از مصالح عمومی و منافع ملی را سوء سابقه و « ذنب لایغفر» تلقی کنند.
در میانه این دعوا گروهی هم درصدد برآمده اند نرخ تعیین کنند وخودشان را مصداق «اعتدال» و همراهان دولت را«افراطی» لقب دهند و برای آن که متهم به تخریب دولت نشوند یک دولت خیالی در ذهن خود پرورانده و نام آن را «سایه نشینان» گذاشته اند تا اگر کسی انذارشان داد که مگر رهبری بر حمایت از دولت تاکید نورزیده است، بگویند اولا مادام که شخص، رای اعتماد نیاورده و به وزارت نرسیده عضو دولت نیست و ما دولت و رییس جمهوری را این گونه تقویت می کنیم تا مخالفت شان تضعیف دولت تلقی نشود ثانیا با رییس جمهوری و تیم او کار نداریم با سایه نشین ها کار داریم!
شاید کار در محل مصادره ای و روزنامه مصادره ای این اخلاق وعادت را ایجاد کرده که مفاهیم را هم مصادره کنند و از این رو ابایی ندارند مفهوم «اعتدال» را نیز مصادره کنند و خودشان را اعتدالی بدانند و دیگران را افراطی بخوانند.
این رفتارها همه برای آن است که اگر دولت بر تعهد خود به معرفی نیروی وفادار به اعتدال، تحول علمی و استقلال دانشگاه ها برای وزارت علوم همچنان پای بند باشد – چنانچه تا کنون بوده است- به افراط و تاثیر پذیری از دیگران و به تعبیر آنان «سایه نشینان» متهم شود و اگر به این فشار تن داد پایگاه اجتماعی و دانشگاهی خود را از دست بدهد چرا که معرفی فردی که مورد قبول جامعه دانشگاهی نباشد نزد نخبگان حامی پرسش برانگیز وطعنه آمیز خواهد بود.
بازی و سوژه بعدی هم از حالا کاملا قابل پیش بینی است. 29 آبان ماه مدت سه ماهه سرپرستی محمد علی نجفی به پایان می رسد و ابقای احتمالی او در این جایگاه یا تعیین سرپرستی دیگر و تاخیر معرفی وزیر تا بهمن ماه و شتاب نداشتن در معرفی گزینه چهارم را قانون شکنی تلقی کنند و بگویند این بود شعار قانون گرایی؟!
ثبات، اعتدال و قانون گرایی در این قاموس این گونه معنی می شود که رییس جمهوری امید تحول خواهان را به یاس بدل کند و به گزینه مخالفان خود تن دهد.
رییس جمهوری اما خویشتن داری نشان داده هر چند که اگر خشم می گرفت نیز چه بسا حق داشت چرا که چنین رفتاری در تاریخ جمهوری اسلامی بی سابقه است واو که خود 20 سال و 5 دوره کامل عضوی از پارلمان بوده نه در دوران نمایندگی خود و نه پس از آن چنین مواجهه ای را سراغ ندارد.
اگرردّ گزینه های احمدی نژاد برای وزارت نفت به عنوان ناقض این مدعا مطرح شود این یادآوری کافی است آن گزینه ها هیچ نسبتی با صنعت نفت و مدیریت نفت نداشتند (سعید لو، محصولی و تسلطی) و مخالفت ها از درون وزارت نفت برخاست حال آن که اکنون مخالفت تنها از جانب نمایندگان مجلس ابراز می شود. ضمن این که در یک مورد خود وزیر پیشنهادی انصراف داد.
با چند تکه شدن اصولگرایی رای آوردید، بعد فکر می کنید اکثریت هستید؟!!
تو انتخابات بعدی هم شکست می خورید
چطور انموقع ایرادی نداشت ولی در دولت قبلکه سه وزیر غیر نفتی معرفی شدند ایراد داشت؟
حرف حق جواب نداره....