«موسوی، کروبی، مرسی و شیخ نمر» عنوان سرمقاله روزنامه سیاست روز به قلم محمد صفری است که در آن می خوانید: مقایسه دو رفتار با هم نشان می دهد که کدام یک از آن رفتارها در چارچوب قانون، شرع، اخلاق و انصاف است.
این روش مقایسه ای در بسیاری از زمینه ها کاربرد دارد و می توان حتی آن را در رفتارهای منطقه ای کشورها و فرامنطقه ای مورد استفاده قرار داد.
جمهوری اسلامی ایران به خاطر انقلاب اسلامی و ماهیت انقلابی آن از همان سال های نخست انقلاب تاکنون مورد توجه و البته تهدید و فشار بسیاری قرار گرفته است که با همت مردم، رهبری نظام و اقتدار نیروهای مسلح توانسته است، هر یک از توطئه ها، دسیسه ها و دشمنی ها را پشت سر بگذارد و اکنون به عنوان کشوری مقتدر با حکومتی مردم سالار در منطقه و دنیا بدرخشد. در وانفسای اتفاقات و ناامنی های دنیا و منطقه، اکنون ایران به همین خاطر، یکی از کشورهای امن است، تنها می توان، این ادعا را با دیگر کشورهای همسایه و حتی کشورهای دورتر هم مقایسه کرد تا ثابت شود که ایران اسلامی از امنیت ماندگاری برخوردار است.
چنین حکومتی در دنیای پرآشوب، به واسطه همراهی مردم خود، توانسته است چنین دستاورد بزرگی داشته باشد. بسیاری از اتفاقاتی که در کشور می افتد بدون شک، منشا خارجی و جنس توطئه و براندازی دارد. از ترورهای اوایل انقلاب علیه شخصیت های نظام و مردم گرفته تا جنگ تحمیلی و تحریم های اقتصادی و تهدیدات نظامی تا فتنه هایی که در سال های ۷۸ و ۸۸ به پا شد، همگی توطئه هایی بود برای رسیدن به هدف دشمنان نظام اسلامی. اما همه اینها هر چند پرهزینه بود، اما رفع شد.
در فتنه ۸۸ دو تن از مسئولان پیشین کشور، رفتاری را از خود بروز دادند که باعث آن اتفاقات شد، اکنون پس از گذشت ۵ سال از آن فتنه، آنها در حصر خانگی به سر می برند و تحت نظر و مراقبت هستند.
شرایط از لحاظ امکانات و رسیدگی ها، مطلوب است و کوچکترین کسالت و بیماری مورد توجه قرار می گیرد و درمان می شود. محافظ دارند و هیچ خطری هم آنها را تهدید نمی کند.اصرار بر ازادی آنها هم دسیسه دیگری است.
جرم آنها، به خطر انداختن امنیت ملی کشور است، اگر این دو در دادگاه حاضر و محاکمه می شدند حکم سنگینی برای آنها در نظر گرفته می شد. اما جمهوری اسلامی اقدام به چنین کاری نکرد. در قبال چنین رفتاری برخی در داخل و البته کشورهای غربی اصرار به آزادی آنها دارند.
همچنان در داخل کشور، شخصیت ها و رسانه های طیف اصلاح طلب خواهان آزادی و گذشت از همه جرایمی که آنها مرتکب شده اند، هستند، بدون این که توجه داشته باشند تاکنون نظام اسلامی نسبت به این دو شخص گذشت کرده است و طبق قانون با آنها رفتار نکرده است. رسانه ها و افراد و شخصیت ها همچنان درباره آنها آزادانه سخن می گویند و هیچ منعی هم برای آنها وجود ندارد.
برای مقایسه چنین اتفاقی که فتنه خارجی با نقش آفرینی عوامل داخلی بود، مصر و عربستان را مثال می زنیم. محمد مرسی رئیس جمهور سابق مصر پس از سرنگونی مبارک، رئیس جمهور مصر شد و با کودتا سرنگون شد، بازداشت شد، محاکمه شد و همچنان در زندان به سر می برد. او رئیس جمهور قانونی مصر بود. در اینجا به تخلفات و اشتباهات او کاری نداریم، روندی که برای او طی شد مورد توجه است. حتی احتمال صدور حکم اعدام هم برای او می رود.
در عربستان آیت الله شیخ نمر، از علمای شیعه این کشور بیش از ۲ سال است که در زندان به سر می برد، شرایط بسیار سختی را تحمل می کند. دادگاه برای او حکم اعدام صادر کرده است. واکنش هایی که نسبت به اقدام حکومت آل سعود در سطح بین الملل انجام شده در مقایسه با اقدامی که جمهوری اسلامی ایران نسبت به دو مجرم فتنه صورت گرفته بسیار تفاوت دارد. آیت الله شیخ نمر، هیچ اقدامی علیه آل سعود انجام نداده است، انتقادات او از آل سعود، از جنس تهدید و فتنه نبوده است، اما او را به ضربه گلوله مجروح می کنند، در زندان شکنجه می کنند و حکم اعدام برای او صادر می کنند، در مقابل واکنش غربی ها و آمریکایی ها و داعیه داران حمایت از حقوق بشر به این اقدام آل سعود چه بود؟ واکنش آنها به رفتار ایران با فتنه گران چیست؟
عربستان از سوی آمریکا و رژیم صهیونیستی تهدید نمی شود، فتنه ای هم از سوی آنها علیه آل سعود تدارک دیده نمی شود، اما به خاطر تزلزل ساختاری و اهمیت ندادن به مردم و نادیده گرفتن آنها، از هر انتقادی وحشت دارد، به همین خاطر است که چنین واکنش های تندی نسبت به منتقدین خود نشان می دهد.
اما جمهوری اسلامی ایران تا زمانی که منتقد تبدیل به معاند نشده باشد، می تواند در نظام جمهوری اسلامی به کار و زندگی خود ادامه دهد. تفاوت یک حکومت مردم سالار با دیگر حکومت های منطقه ای و حتی غربی در همین است.
مقایسه چنین اتفاقات و رفتارهایی باید باعث شود وجدان برخی در داخل بیدار شود و به نظام اسلامی که مظلوم واقع شده حق بدهد.
توقعی از دشمنان خارجی نیست که وجدانشان بیدار شود. برای این که به چنین نتیجه و برداشتی برسیم باید، بیشتر دقت کنیم، آگاهی خود را از تحولات داخلی و توطئه های خارجی بالا ببریم آنگاه اظهارنظر کنیم و انتظار داشته باشیم که چنین افرادی مورد عفو قرار بگیرند که البته بارها این فرصت به آنها داده شده است اما آنها به آن توجه نکرده اند.
آنهایی که خواهان عفو و گذشت چنین افرادی که فتنه به پا کردند، هستند خود را جای حاکمیت و مردم بگذارند، آیا آنها از تقصیر فتنه گران گذشت می کردند؟! آنهایی که خواهان گذشت نظام اسلامی و عفو سران فتنه هستند زمانی که نمی توانند از منیت خود گذشت کنند و به اشتباه خود اقرار کنند و از فتنه اعلام برائت نمایند چگونه توقع دارند که نظام اسلامی از جرمی که مرتکب شده اند در گذرد؟!