یک عضو هیات مدیره انجمن صنفی روزنامه نگاران ایران، در واکنش به سخنان مشاور فرهنگی رییس جمهوری که از احتمال بازگشایی این انجمن با نامی دیگر و ذیل عنوان « نظام صنفی » سخن گفته بود یادداشتی در روزنامه «شرق» نوشت و یادآور شد:
«نظام صنفی وقتی معنی پیدا می کند که تشکل و سندیکای مستقل وجود داشته باشد و در ایران چنین تشکلی با شماره «یک» در وزارت کار به ثبت رسیده که نام آن هم انجمن صنفی روزنامه نگاران ایران است.»
مسعود هوشمند رضوی خطاب به حسام الدین آشنا آورده است: «بگذارید اعضای انجمن خود درباره نام و ماهیت و حتی بود و نبود آن تصمیم بگیرند زیرا دولت ایران به عنوان عضو سازمان بین المللی کار ملزم به رعایت مقاوله نامه ای است که دولت را از دخالت در امور سندیکاها و تشکل ها منع می کند.»
به گزارش عصر ایران، متن یادداشت مسعود هوشمند رضوی عضو هیات مدیره و دبیر اسبق انجمن صنفی روزنامه نگاران ایران از این قرار است:
سخنان اخیر آقای حسام‌الدین آشنا، مشاور محترم فرهنگی رییس جمهوری، درباره «انجمن صنفی روزنامه‌نگاران ایران»، آن هم درحالی که بیشتر از یک‌سال ازوعده رییس جمهوری برای بازگشایی انجمن می‌گذرد و آخرین نامه هیات مدیره انجمن به آقای رییس جمهور هنوز پاسخی دریافت نکرده بیش از آنکه «تعجب‌برانگیز» و «غافل گیرانه» باشد، «نگران‌کننده» است.
زیرا این سخنان از زبان یک مقام رسمی دولتی و به‌عنوان یک «برنامه» و «خبر» مطرح شده است؛ نه صرفا اظهارنظر یا پیش‌بینی شخصی. اما صرف نظر از اینکه برنامه‌های موردنظر ایشان به مرحله اجرایی خواهد رسید یا این که اساسا پشتوانه و حمایت لازم در بدنه دولت برای تحقق آن وجود دارد یا خیر، لازم است به منظور تبیین هرچه بیشتر موضوع، نکات زیر را به ایشان و حامیان احتمالی«برنامه» آقای حسام‌الدین آشنا یادآوری کنم:
1- نام تشکلی که در سال 1388 ساختمانش پلمب شده و فعالیتش به حالت تعلیق درآمده «انجمن صنفی روزنامه‌نگاران ایران» است، بنابراین انجمنی هم که قرار است بازگشایی شود نیز همان است. آقای روحانی هم وعده بازگشایی این انجمن صنفی را داده‌اند. بنابراین سخنان ایشان مبنی بر اینکه «ممکن است این اتفاق (بازگشایی) با این اسم (انجمن صنفی روزنامه‌نگاران ایران) رخ ندهد»، معنایی جز ایجاد یک انجمن جدید نخواهد داشت.
2- آقای آشنا گفته‌اند «اینکه جامعه روزنامه‌نگاران حق دارد که یک تشکل صنفی قدرتمند داشته باشد، توسط این دولت به رسمیت شناخته شده است.» باید به ایشان یادآور شد که قبلا دولت چنین تشکل صنفی قدرتمندی را به رسمیت شناخته است. نام این تشکل «انجمن صنفی روزنامه‌نگاران ایران» با شماره ثبت «یک» است. مضافا اینکه حق آزادی تشکل در اصل26 قانون اساسی به رسمیت شناخته شده و نیازی به تنفیذ دوباره دولت ندارد.
3- برابر مقاوله نامه 87 «سازمان بین‌المللی کار»، هرگونه دخالت دولت‌ها در ایجاد و فعالیت سندیکاها ممنوع است. به موجب بند (2) از ماده (3) این مقاوله‌نامه «مقامات دولتی باید از هرگونه مداخله‌ای که منجر به محدودیت این حق (حق ایجاد و فعالیت آزادانه سندیکا) یا اشکال در اجرای قانونی آن شود، خودداری کنند». همچنین طبق ماده (7) مقاوله‌نامه فوق‌الذکر «شخصیت حقوقی سازمان‌های کارگری و کارفرمایی... نباید مشروط به شرایطی شود که ناقض... این مقاوله‌نامه باشد». بنابراین، دولت ایران به‌عنوان عضو «سازمان بین‌المللی‌کار»، باید متعهد به اجرای مقاوله‌نامه‌های آن بوده یا حداقل موانع اجرای آن را رفع کند.
4- درهیچ جای دنیا، نظام صنفی بدون وجود تشکل‌ها و سندیکاهای مستقل معنایی ندارد. در ایران هم لازمه تشکیل «نظام صنفی مطبوعاتی»، تقویت آزادی‌های سندیکایی و در راس آن بازگشایی و تقویت «انجمن صنفی روزنامه‌نگاران ایران» است.
5- تصمیم‌گیری درباره ماهیت انجمن، نام انجمن و حتی درباره بود یا نبود انجمن، فقط برعهده مجمع عمومی متشکل از اعضای «انجمن صنفی روزنامه‌نگاران ایران» است. بنابراین اگر آقای آشنا و همفکرانشان، روی این موضوع حساس هستند، اجازه دهند تا انجمن، مجمع عمومی خود را برگزار کند و اعضای انجمن، رأسا، درباره بود و نبود، تغییر نام یا ماهیت انجمن، اتخاذ تصمیم کنند.