اختلاف طیف اوتیسم باعث می‌شود مهارتهای تفکر،
یادگیری، حل مشکلات و کلام کودکان مبتلا، بسته به اینکه در چه طیفی از این
اختلال قرار دارند شدیدا دچار مشکل شود. بعضی افراد مبتلا به ASD (اختلال
طیف اوتیسم) نیاز به کمک زیادی در زندگی روزمره دارند و بقیه نیاز به کمک
کمتری دارند.
-
اختلال در مهارتهای اجتماعی، مشکل اغلب بیماران اوتیسم
افراد
مبتلا به ASD اغلب مشکلاتی با مهارتهای اجتماعی، عاطفی و ارتباطی دارند.
آنها ممکن است رفتارهای معینی را تکرار کنند و ممکن است نخواهند تغییری در
زندگی روزانه شان ایجاد شود. افراد بسیاری که مبتلا به ASD هستند، اغلب
شیوه‌های مختلفی در یادگیری، توجه کردن یا واکنش نشان دادن به محرک‌ها
دارند. علائم ASD در اوایل کودکی شروع می شود و اغلب در کل زندگی فرد ادامه
پیدا می‌کند.
کودکان یا بزرگسالان مبتلا به ASD ممکن است:
- به اشیا برای نشان دادن علاقه اشاره نکنند (برای مثال به هواپیمایی که در بالای سرشان پرواز می‌کند، اشاره نکنند)
- به اشیا زمانی که افراد دیگر به آنها اشاره می‌کنند، نگاه نکنند
- مشکل ارتباط برقرار کردن با دیگران داشته باشند یا اصلا علاقه‌ای به افراد دیگر نداشته باشند
- از تماس چشمی اجتناب کنند و بخواهند تنها باشند
- مشکل درک احساسات دیگران یا صحبت کردن درباره احساسات خودشان را داشته باشند
- ترجیح بدهند که بغل گرفته نشوند یا ممکن است تنها زمانی که می خواهند کسی را بغل کنند
- به نظر می رسد که وقتی دیگران با آنها صحبت می‌کنند آگاه نیستند اما به صداهای دیگر واکنش نشان می‌دهند
- به افراد بسیار علاقه مند باشند اما ندانند چطور با آنها صحبت کنند، بازی کنند یا ارتباط برقرار کنند
- کلمات یا عبارات گفته شده به آنها را تکرار یا اکو کنند یا کلمات یا عبارات را به جای زبان عادی تکرار کنند
- در بیان نیازهای خود با استفاده از کلمات یا حرکات معمول مشکل داشته باشند
- بازی‌های وانمود کردن را بازی نکنند (برای مثال، وانمود نکنند که به عروسک غذا می دهند)
- اعمال را دوباره و دوباره تکرار کنند
- وقتی روتین‌ها تغییر می‌کند خیلی سخت تطابق پیدا کنند
- واکنش‌ها غیرمعمولی به بو، مزه، ظاهر، حس یا صدا داشته باشند
- مهارت‌هایی را که زمانی داشته‌اند از دست بدهند(برای مثال، کلمه‌ای که می‌گفتند را دیگر نمی‌گویند)
تشخیص اوتیسم دشوار است
تشخیص اختلال طیف اوتیسم می‌تواند دشوار باشد زیرا هیچ تست پزشکی مثل تست خون برای تشخیص اختلالات وجود ندارد. پزشکان به رفتار و رشد کودک نگاه می‌کنند تا تشخیص‌هایی بدهند. ASD می تواند گاهی در 18 ماهگی یا قبل از آن تشخیص داده شود. در 2 سالگی تشخیص توسط متخصص حرفه‌ای می‌تواند بسیار قابل اطمینان تلقی شود. با این حال بسیاری از کودکان تا سن بالاتر تشخیص نهایی را دریافت نمی‌کنند. این تاخیر به این معناست که کودکان مبتلا به ASD ممکن است کمکی که لازم دارند را دریافت نکنند.
اوتیسم، درمان هم دارد
برخی از درمان‌های رایج برای این اختلال عبارتند از:
کاردرمانی
کاردرمانی
مهارت‌هایی را آموزش می دهد که به فرد کمک می‌کند تا حد ممکن مستقل زندگی
کند. مهارت‌ها ممکن است شامل لباس پوشیدن، غذا خوردن، حمام کردن و ارتباط
با دیگران باشد.
درمان یکپارچگی حسی
درمان یکپارچگی حسی به فرد کمک می‌کند با اطلاعات حسی مثل تصاویر، صداها و بوها ارتباط برقرار کند. درمان یکپارچگی حسی می‌تواند به کودکی که از صداهای مشخصی اذیت می‌شود یا دوست ندارد لمس شود کمک کند.
گفتار درمانی
گفتار درمانی به ارتقای مهارتهای ارتباطی فرد کمک می‌کند. بعضی افراد قادر هستند مهارتهای ارتباط کلامی را یاد بگیرند. برای افراد دیگر، استفاده از ژست‌ها یا تخته‌های تصویر واقع گرایانه تر است.
سیستم ارتباطی تبادل تصویر(PECS)
PECS از سمبل‌های تصویری برای آموزش مهارتهای ارتباطی استفاده می‌کند. فرد یاد می‌گیرد تا از سمبل‌های تصویری برای پرسیدن سوال و پاسخ دادن به سوال و گفتگو کردن استفاده کند.
رویکردهای تغذیه‌ای
بعضی درمان‌های تغذیه‌ای توسط درمانگران قابل اعتماد توسعه یافته است. اما بسیاری از این درمان‌ها ساپورت علمی مورد نیاز برای توسعه گسترده ندارند. یک درمان اثبات نشده ممکن است به یک کودک کمک کند اما به دیگری کمکی نکند.
با
در نظر گرفتن اینکه همه مداخلات به نحو احسن صورت گرفته باشند باز هم
عاملی که در واقع تعیین کننده اصلی در روند مداخلات توانبخشی این کودکان و
بهبودی آنها می باشد والدین درگیر با این کودکان هستند چرا که تجربه نشان
داده که در خانواده‌هایی که دارای توانمندی های لازم جهت مدیریت کردن شرایط
پیش آمده با این کودک را دارند و همراه با کودک و تیم درمان هستند نتیجه
بخشی مداخلات چندین برابر شده و کودکان چنین والدینی از نظر استقلال و
مهارت های زندگی در آینده موفق‌تر می‌باشند.
منبع: ایسنا