عصرایران ؛ جعفر محمدی - اینجا ، مدفن دو استاد دانشگاه آمریکایی در اصفهان است. پروفسور «آرتور پوپ» و «فیلیس آکرمن» ، متخصصان ایران شناسی بودند و عمری را در عرصه سپری کردند و سرانجام نیز در خاک ایران آرمیدند.
ایران، علاقه مندان زیادی در جهان دارد. یکی از استادان دانشگاه تعریف می کرد که استادی را در آلمان می شناسد که شیفته ایران است و هر سال یک بار به ایران می آید و این کشور را در عاشقانه می پرستد و به ما می گوید: شما نمی دانید در چه سرزمین شکوهمندی زندگی می کنید و قدر کشورتان را نمی دانید.
گذشته از این ، "ایران شناسی" یک رشته دانشگاهی است که در برخی دانشگاه های جهان تدریس می شود. افراد زیادی در جهان این رشته را می خوانند. اما کسانی که از این رشته دانشگاهی خبر ندارند، گمان می کنند که ایران شناسان ، لابد جاسوس هستند ، مخصوصا اگر بور باشند و به یکی از زبان های غربی صحبت کنند!
این بار هم ، همین ها که به هموطنان زنده مسلمان خود تهمت جاسوسی می زنند ، به یک خارجی غیرمسلمان که از دنیا رفته ، چنین اتهامی می زنند و او را جاسوس می خوانند. بالاخره برای تنوع هم بد نیست که گاهی اوقات به اموات هم سر بزنند و آنها را از انگ هایشان بی نصیب نگذارند.
ریچارد فرای ، یک ایران شناس بود که عمری را در این رشته تخصصی سپری کرد ، کتاب ها و مقالات متعددی را درباره تاریخ و تمدن ایران نوشت. کنفرانس های علمی زیادی درباره تاریخ و تمدن ایران در جهان برپا نمود و همواره از نام خلیج فارس در برابر نام جعلی ، دفاع کرد.
او به حدی شیفته ایران شده بود که وصیت کرد که در اصفهان خاک شود تا به بخشی از خاک کشوری تبدیل شود که آن را دوست داشته و تمام هویت علمی اش را شکل داده است.
اینک اما عده ای که جز خودشان ، کس دیگری را قبول ندارند و می کوشند در اقلیت بودنشان را با فریاد کشیدن و سر و صدا راه انداختن جبران کنند ، یکی از زشت ترین کارهای ممکن را انجام می دهند تا چهره ایران و مردم ایران را در جهان ، کریه و بدمنظر جلوه دهند.
حمله به آرامگاه دو استاد خارجی ایران شناسی که از انها جز استخوان هایی در زیر خاک باقی نمانده است و تلاش برای جلوگیری از دفن یک ایران شناس در ایران بر اساس وصیت نامه اش - به گونه ای که مدت هاست که جسد فرای در سردخانه مانده است - هرگز با فرهنگ اصیل ایرانی و آموزه های اسلامی سازگار نیست.
این که فرای در ایران دفن شود یا نه ، دغدغه اصلی این نوشتار نیست. نگرانی از این است که خشونت گرایان بی منطق که همه را می آزارند و حتی به مقابر هم رحم نمی کنند، نماینده مردم ایران شناخته شوند و چون سر و صدایشان زیاد است، صدای خش دار آنها به عنوان صدای مردم ایران شناخته شود.
بیم از این است که جهان ، ایران را کشور مردمان فریبکاری که نمی توان به آن اعتماد کرد بشناسد، کشوری که دو سال قبل ، فرای را دعوت و از او در عالی ترین سطوح رسمی و علمی تقدیر می کند و بعد از مرگش ، همان چهره محترم را جاسوس می خواند و حتی به جنازه اش هم اجازه دفن نمی دهد.
اما واقعیت این است که صدای مردم ایران ، همانند همیشه تاریخ صدای مهربانی است و رفتارشان هم برخلاف عده قلیلی آدم های عصبانی و پرخاشگر ، انسانی است.
هر کس دستش می رسد ، به هر اندازه که می تواند ، نگذارد این عصبانی ها ، خود را به جای همه ایرانی ها جا بزنند. به قول خود فرای "عظمت ایران همیشه فرهنگ آن بوده است."