ئه ایچی ایموتو یکی از سرشناس‌ترین ایران‌شناسان ژاپنی است که به تازگی از دنیا رفته است.
به گزارش ایسنا، ئه ایچی ایموتو (Eiichi Imototo) علاوه بر دانشگاه کیوتو در دهه 1330 در دانشگاه تهران نزد استادانی مانند ابراهیم پورداوود، محمد معین و ذبیح‌الله صفا درس خوانده بود و در بازگشت به ژاپن، به ترتیب در دانشگاه‌های هیروشیما، مطالعات خارجی اوساکا و مومو یاما گاکویین به تدریس پرداخت. او به مقام استادی ممتاز رسیده بود. ایموتو در راه آموزش و گسترش زبان فارسی و شناخت فرهنگ و تاریخ ایران در ژاپن کوشش‌های فراوانی کرد.
از ئه ایچی ایموتو مقاله‌ها و کتاب‌های بسیار زیادی به زبان ژاپنی در زمینه تمدن و اسطوره‌های ایران، شرق و جهان منتشر شده است. او به نحو وسیع و دقیقی، ردپای فرهنگ و اسطوره‌های کهن ایران را در ژاپن و دیگر کشورها شناسایی و تحلیل کرد. کتاب‌شناسی و نمونه‌هایی از آثار او در کتاب‌های «ایران‌شناسی در ژاپن» (تألیف هاشم رجب‌زاده و کینجی ئه اورا، دایرةالمعارف بزرگ اسلامی، 1389) و «جستارهای ژاپنی در قلمرور ایران‌شناسی» (هاشم رجب‌زاده، موقوفات افشار، 1386) و برخی دیگر از مقاله‌ها و کتاب‌های هاشم رجب‌زاده آمده است.
همچنین یکی از کتاب‌هایش به قلم یکی از دانش‌آموختگان رشته زبان ژاپنی دانشگاه تهران به فارسی ترجمه شده است: «آسوکا و پارس» (پیشروی فرهنگ ایرانی به شرق، ترجمه قدرت‌الله ذاکری، پژوهشکده مطالعات فرهنگی و اجتماعی، 1388 ،390 صفحه).
ایموتو در سال 1387 از جمله برگزیدگان «جشنواره بین‌المللی فارابی» شد. از او دعوت شد تا به به ایران سفر کند، اما با وجود اشتیاق، به دلیل بیماری نتوانست به کشورمان سفر کند. دو سال بعد هم به سبب خدمات فرهنگی ممتد و وسیع خود، نشان امپراتوری ژاپن را دریافت کرد.
ئه ایچی ایموتو در سال 1930 در استان هیوگو چشم به جهان گشود و در 26 ژانویه 2014 در استان نارا درگذشت. او یکی از دوستداران ایران و فرهنگ ایران بود.