عصرایران ؛ جعفر محمدی - «می‌خواهم یک نقد هم نسبت به دانشگاه بکنم؛ البته شما باید نقد کنید. اما من می‌خواهم بگویم چرا دانشگاه خاموش است؟ چرا یک عده بی‌سواد که از بخش‌هایی خاص پول می‌گیرند باید حرف بزنند اما بزرگان، دانشگاهیان و اساتید ما سکوت می‌کنند؟ چرا وقتی یک اتفاق بین‌المللی رخ می‌دهد، اساتید نامه خصوصی به رئیس‌جمهور می‌نویسند؟ چرا فریاد نمی‌زنید؟ چرا وارد میدان نمی‌شوید؟ ما روحیه سقراط وار می‌خواهیم. کسانی که در مذاکرات ژنو، مذاکره کردند نیز از دانشگاه‌ها هستند و از اساتید دانشگاه‌های ما به حساب می‌آیند.»
آنچه خواندید بخشی از سخنان دکتر حسن روحانی در جمع دانشگاهیان است که در هفته اخیر دستمایه حملات متعددی به وی شده است که چرا منتقدان توافق ژنو را "بی سواد" خوانده است.
در این باره ، چند نکته زیر قابل تأمل است:
1 - رئیس جمهور ، منتقدان توافقنامه ژنو را بی سواد نخوانده بلکه کسانی که از "بخش های خاص" ، "پول می گیرند" تا "حرف بزنند" را "بی سواد" خوانده است. بار دیگر جمله ایشان را بخوانید.
البته اگر عده ای خود را مرجع ضمیر سخنان رئیس جمهوری دانسته و واکنش نشان داده اند، مشکل از خودشان است.
فراموش نکرده ایم که چند هفته قبل ، نامه ای با امضای جمعی از منتقدان توافق ژنو منتشر شد که در آن ، از NPT ، تحت عنوان MPT (ام.پی.تی) یاد شده بود تا مشخص شود برخی افراد که بعضاً در کمیسیون امنیت ملی مجلس هم هستند و پرونده هسته ای ، جزو کارهایشان است ، بعد از حدود 10 سال ، هنوز با الفبای این پرونده آشنا نیستند ولی در نقد و نظر ، ولو غلط پیشگام اند!
2 - فارغ از این که جمله روحانی در بی سواد خواندن برخی افراد ، واقعاً مصداق بیرونی دارد ، اما جناب روحانی باید دقت کند که اگر امروز سخنی می گوید در مقام "رئیس جمهور" است و لذا از وی انتظار می رود در انتخاب واژگان دقت بیشتری کند.
روحانی ، رئیس جمهور 77 میلیون ایرانی است. برازنده رئیس جمهور نیست که منتقدان خود ولو آن که واقعاً بی سواد باشند و از جاهای خاص پول بگیرند را با عناوین تحقیر کننده مورد اشاره قرار دهد.
وقتی رئیس جمهوری سخن می گوید ، طنین صدایش آنقدر بالاست که ظرافت هایی مانند این که منظورش از بی سواد ، همه منتقدان نبودند و فقط "پول بگیرهای سیاسی" را می گفته ، در حجم این صدای سیاسی گم می شود.
مجادله با منتقدان ، در شأن رئیس جمهور نیست و او باید به وظایف کلانی که بر دوش دارد بپردازد.
بی تردید، بحث و گفت و گو با منتقدان را رسانه ها و گروه های همتای سیاسی و اجتماعی آنان انجام می دهند و اتفاقاً این مباحثه ، نشان از نشاط جامعه چند صدایی ایران دارد.
منتقدان ، نباید احساس کنند که اگر نقد کنند ، ممکن است با برچسب هایی مانند بی سواد و خائن و عامل استکبار و ضد ولایت فقیه و ... مواجه می شوند.
3 - یکی از شگردهای مصوب همان جریان سیاسی مد نظر رئیس جمهور این است که هر کاری از دولت سر بزند، بی آن که به خوب و بدش کار داشته باشند را مورد هجمه سنگین رسانه ای و تبلیغاتی قرار دهند.
یکی از اهداف این برنامه ، از کوره به در کردن رئیس جمهور و دولتمردانش است تا آنان سخنانی از سر احساس و خشم بگویند و بعد ، اینان همان جمله را دست بگیرند و دوباره سوژه ای جدید بنا کنند.
از رئیس و اعضای دولت تدبیر و امید انتظار می رود با "خویشتن داری تمام" ، مراقب باشند که در این دام نیفتند و از سخنانی که می تواند بهانه دست مخالفان بی منطق دهد ، اجتناب کنند.
این انتظار به ویژه از شخص رئیس جمهور دو چندان است چه آن که با توجه به ادبیات پیشین وی ، از او همچنان سخنان متین و فاخر مورد انتظار است.
آنها بدانند که آنچه ملاک قضاوت مردم است ، چیزی جز عملکردشان نیست ، بنابراین ، به جای دهان به دهان شدن با این و آن ، بهتر است کار کنند و گزارش کار به مردم دهند.
به عنوان مثال ، در این 6 ماهی که دولت جدید بر سر کار آمده ، تورمی که رو به صعود بود ، نه تنها رشدش متوقف شده بلکه 5 درصد هم پایین آمده است ؛ این برای منتقدان دولت ، اصلاً خبر خوبی نیست و لذا بسیار دوست دارند کسی مانند روحانی یک خطای کلامی داشته باشند تا آنقدر درباره آن سر و صدا کنند که گزارش کارهای مثبت ، در هیاهو گم شود و به گوش مردم نرسد.