عصر ایران؛ سروش بامداد- « دو روز قبل از دربی، تمرین تیم برگزار نشد. من اما برای این که آرامش در تیم حاکم شود منزل شخصی ام را که به اسم همسرم است در رهن بانک گذاشتم و دو میلیارد تومان دریافت کردم و شب قبل از بازی این مبلغ بین اعضای تیم تقسیم و به آنها پرداخت شد. 500 میلیون تومان نیز پیش از آن از منابع شخصی هزینه کرده بودم که در مجموع می شود دو و نیم میلیارد تومان.»
این جملات را سردار رویانیان هنگام وداع با باشگاه پرسپولیس بیان کرد تا عدد 40 میلیارد تومان بدهی را تکذیب کرده باشد. مدیر عامل سابق باشگاه کل هزینه مجموعه تحت مدیریت خود طی 28 ماه گذشته را 62 میلیارد تومان ذکر کرده و گفته است 57 میلیارد تومان آن با درآمدهای مختلف تامین شده و تنها 5 میلیارد تومان بدهی بر جای مانده که آن راهم اگر اجازه دهند پروژه های اقتصادی را ادامه دهد می تواند تامین کند.
صراحت سردار رویانیان ستودنی و کیفیت رابطه او با شرکت سرمایه گذاری صدرا سیستم پاسارگاد- که گفته می شود یکی از برادران او در مدیریت ان نقش موثر دارد- نیز پرسیدنی است. بر اساس این شایعه که آقای رویانیان با دریافت مجوز واردات پورشه به قیمت ارز دولتی و فروش آنها با ارز آزاد بخش قابل توجهی از هزینه ها را تامین می کرده است.
می توان استعفای او اندکی پس از بازداشت بابک زنجانی را که یکی از حامیان مالی باشگاه بوده سوال برانگیز دانست و می توان استعفا را ناشی از این واقعیت دانست که می دانسته وزیر ورزش هیچ تمایلی به ادامه کار او نداشته است. می توان به وعده های 28 ماه گذشته اشاره کرد و صحنه خداحافظی در قامت یک سرباز را همراه با سلام نظامی به یاد آورد و پرسید: سردار! اگر می خواستی سرباز بمانی ورودت به این عرصه از سر چه بود و وقتی با اراده دولت قبل آمدی رفتن به اراده این دولت نیز امری طبیعی است. پس تلاش بر مظلوم نمایی دیگر به چه خاطر است؟
هیچ یک از اینها اما بهانه این نوشتار نیست. هر چند که هر یک خصوصا کارنامه نظامیان در فوتبال جداگانه قابل بررسی است و در اصطلاح مطبوعاتی می توان پرونده ای به آن اختصاص داد.
غرض، اشاره به یک نکته و یک مطالبه است. مدیر عامل جدید- چه موقت باشد و چه برود- در این فاصله بگوید میزان بدهی واقعی چقدر است؟ اگر 40 میلیارد است رسما بگویند و از رویانیان توضیح بخواهند و اگر عدد اعلامی صریح و شفاف و درست است باز اعلام کنند تا در قضاوت دچار اشتباه و مشمول[مشغول ]ذمه نشویم. زیرا بین 5 میلیارد تومان تا 40 میلیارد تومان خیلی فاصله است.
پس، انتظار داریم علی پروین که رسما مدیر عامل شده یا دیگری – مثلا محمد دادگان- که شاید جای او را بگیرد صراحتا بگویند کدام عدد درست است و اصلا باشگاه حساب و کتاب مرتبی دارد یا وضعیت هزینه ها و درآمدها تا تفکیک از معاملات پورشه قابل استحصال نیست.
ضمن این که آقای رویانیان هم اگر بعد تر توضیح دهند سند خانه شان همچنان در رهن است یا نه و نام کاری که بازیکنان در آستانه مسابقه ای با آن اهمیت انجام دادند اعتصاب بود یا نام دیگری می توان بر این کار نهاد نیز مایه امتنان است.
کاش مدیران بعدی چه در این باشگاه و چه در آن دیگری بخشی از درآمدها یا حتی هزینه های خود را صرف پرورش نونهالان کنند.درست است که آقایان رویانیان و فتح الله زاده خیلی به راحتی از « میلیارد» سخن می گویند و تنها یک قلم در همین پرسپولیس دوره رویانیان پرداخت 400 هزار دلار به وینگادای پرتغالی سرمربی اسبق در اوج انفجار قیمت دلار بوده که می شده یک میلیارد و 200 میلیون تومان اما هنوز با یک میلیارد تومان خیلی کارها می توان انجام داد. پرسپولیس و استقلال را به کانون ها به پرورش استعدادها در گوشه و کنار این شهر بی درو پیکر تبدیل کنیم.
چنین اتفاقی ارزش میلیاردها تومان هزینه کرد را دارد و غیر آن حاصلی ندارد جز همین وضعی که گریبان همه را گرفته از دولت تا فوتبال و مردم و سرداری را وامی دارد خانه اش را گرو بگذارد...