عصر ایران؛ مهرداد خدیر- " اینجا تهران است. صدای راستین ملت ایران. صدای انقلاب..."
این جمله آشنا برای همه آنان که لحظه پیروزی انقلاب اسلامی ایران در 22 بهمن 1357 را درک کرده اند یا بعدتر این صدا را در فیلم های مستند شنیده اند خاطره انگیز است. اما درباره صاحب صدا روایت های مختلفی وجود دارد.
[اگر این پرسش پدید آمده که چرا در پایان آذرماه سراغ مناسبتی رفته ایم که به قاعده در ماه بهمن باید بحث آن پیش آید به اندکی تامل توصیه می کنیم تا پاسخ این پرسش هم روشن شود.]
روایت نخست این است که صدای مرحوم شیخ فضل الله محلاتی است. روایت دوم اما دو سال پیش در مقدمه گفت و گوی یک روزنامه با علی مطهری - به بهانه فهرست"صدای ملت" در انتخابات مجلس شورای اسلامی- نشست. آنجا که ادعا شد اول بار صدای علی مطهری بود که بعد از پیروزی انقلاب از رادیو پخش شد و گفت: این صدای انقلاب اسلامی ایران است.
روایت سومی هم هست که بهانه این گفتاراست و دلیل یادکرد در روزهای پایانی آذربه جای بهمن.
ماجرا از این قرار است که کارکنان سازمان رادیو وتلویزیون ملی ایران در اعتصاب بودند و 22 بهمن آخرین گوینده باقی مانده که ظاهرا تقی روحانی بود نواری می گذارد و ساختمان رادیو را ترک می کند. اعتصابیون اما باز می گردند و پس از کسب تکلیف از آیت الله طالقانی، یکی از آنان به نام احمد کسیلا – شاعر و مجری و گوینده برنامه های ادبی- پشت میکروفون می رود و بعد از ظهر همان روز تاریخی اعلام می کند:"اینجا تهران است. صدای راستین ملت ایران. صدای انقلاب. امروز به همت مردانه ملت، آخرین دژهای استبداد فروریخت. یکی از این آخرین ها همین رادیو بود؛ صدای واقعی استبداد. ملت به ما نیرو داد و راه مان را هموار کرد تا بتوانیم همچون پاره ای کوچک از پیکر عظیم مردم صدای راستین انقلاب را به گوش ها برسانیم."
با این حال این حکایت به اینجا ختم نمی شود. چرا که حجت الاسلام شیخ فضل الله محلاتی (هم او که بعدها نماینده امام در سپاه شد) نیز به همراه دکتر فریدون سحابی (پسر دکتر یدالله و برادر عزت الله سحابی و اولین رییس سازمان انرژی اتمی بعد از انقلاب) هنگامی که مشاهده کردند اطراف رادیو تلویزیون (جام جم) درگیری است راهی یکی از ایستگاه های فرعی رادیو شدند که سهل الوصول تر بود :ایستگاه رادیو در نزدیکی چهارراه سید خندان مشهور به ایستگاه بی سیم. (اولین ایستگاه رادیویی در ایران و تهران و همان ایستگاهی که 4 اردیبهشت 1319 با پیام محمدرضا پهلوی در مقام ولیعهد و همراه متین دفتری - نخست وزیر - به عنوان رادیو تهران افتتاح شد).
یک متخصص مخابرات نیز همراه آنان بود که کارهای فنی را انجام می داد و بدین ترتیب یک ساعت پس از پخش آن صدای اول این ایستگاه در اختیار آنان قرار گرفته بود تا این بار حجت الاسلام محلاتی بگوید: " بسم الله الرحمن الرحیم. این صدای انقلاب اسلامی ایران است" و تا شب به همراه فریدون سحابی یکی می گفت و دیگری می نوشت و گاهی به عکس.
آن سو تر هم احمد کسیلا با اصغر واقدی گفت و گو می کردند و هر دو ذوق زده بودند.
صاحب آن صدای اولیه -
احمد کسیلا- یک ماه پیش در تهران درگذشت اما هیچ گاه رادیو صدای خاطره انگیز او را پخش نکرد. حال آن که ساده ترین کار این بود که در این سال ها و درست در همان ساعت هر سال آن صدا پخش شود. کاری که کمابیش در سالروز فتح خرمشهر( سوم خرداد 61) انجام می شود.
بر این پایه می توان گفت روایت شهید محلاتی که گفته است او اول بار اعلام کرد " این صدای انقلاب اسلامی ایران است" نیز درست است اما نه از محل اصلی پخش رادیو و این روایت که نخستین اعلام کننده " این صدای راستین ملت ایران است" نیز درست است و نزدیک به یک ساعت تقدم زمانی دارد و از مرکز رادیو پخش شده. (حکایت تلویزیون و اولین گوینده پس از پیروزی انقلاب - میر علی حسینی- البته داستان دیگری دارد و این گفتار درباره رادیو است. پس از تحویل رسمی رادیو نیز جمشید عدیلی هنگام غروب اعلام می کند این صدای انقلاب ایران است. تفاوت در این است که صدای
جمشید عدیلی هنگامی پخش می شود که انقلاب پیروز شده بود و رسمیت می بخشد.)
احمد کسیلا متولد 30 دی 1318 بود و بیشتر به عنوان نویسنده و شاعر شناخته می شد تا گوینده و خود نیز چنین می پسندید. او در 18 آبان 1392 در پی سکته مغزی درگذشت. از نویسندگان حال حاضر که با او رفاقت و ارتباط داشته و خود روزنامه نگاری بازنشسته اما همچنان در حال نوشتن است علی اصغر شیرزادی است که با نقل این خاطره چندان که اقتضای تاریخ معاصر ایران است سخن گفته تا این نکته پنهان نماند.